1) Het delen van waarnemingen is een gunst, nooit een verplichting. Het is fantastisch hoeveel er wel gedeeld wordt. En soms behoor je tot de happy few, soms niet.
2) Embargo's in twijfel trekken helpt niet. Mensen zijn geïrriteerd over embargo's vanuit een persoonlijke emotie: jaloezie. Die emotie voelt de waarnemer zelf niet als hij de keuze moet maken om wel/niet te delen. Die handelt op basis van de situatie in het veld. Het resultaat van het in twijfel trekken van embargo's op fora is nu per saldo irritatie bij de dippers en deels weggenomen plezier bij de waarnemers: een loose-loose situation, terwijl het de afwegingen in het veld in de toekomst niet zal veranderen.
3) Voor ieder embargo is een afweging gemaakt. Ik probeer daar nooit over te oordelen, want hoeveel kennis van de lokale situatie heb ik als het gaat om privacy, kwetsbare vegetaties, broedvogels, regels van beheerders, productie op terreinen etc etc?
4) Het in twijfel trekken van embargo's kan tegen ons gaan werken, zeker in situaties als deze. Er is hier nota bene eerder wel iets georganiseerd! Bij alle excursies waar ik ooit bij betrokken was (drie) waren er alsnog klagende individuen. Het merendeel was blij, zeker, maar ik baalde daar wel van: waarom ergens moeite in steken als je vervolgens toch nog klachten krijgt? Als we ons neerleggen bij beslissingen van waarnemers en terreineigenaren als er niks mogelijk bleek, dankbaar zijn voor excursies die wél georganiseerd worden en ons daar immer aan de vooraf gestelde regels houden, dan levert dat ons op termijn meer excursies op dan wanneer we telkens motivaties in twijfel trekken. Vergeet niet: wij willen iets van een terreineigenaar (of waarnemer), terwijl we geen wisselgeld hebben. We zijn daarbij afhankelijk van de welwillendheid van anderen. Voed die welwillendheid zou ik zeggen.