Deze soort is als overwinteraar echt makkelijk om te zien in (west) Mexico. Ik “ moest” voor mijn Holarctische lijst 2 rallensoorten zien (gelukt en goed) en we kregen er nog een moeilijke (niet holarctische) soort bij maar ik had nog nooit zo makkelijk Sora’s gezien.

De Wish Tree is een eenzame boom in de Taukum Desert. Als je er een lap inhangt, of iets van plastic, dan mag je een wens doen. Mijn wens kwam al uit, voordat ik dat had gedaan. Zes soorten zangers zaten in deze boom, waaronder deze fraaie Sykes's. De lange snavel, lange staart en zeer korte handpenprojectie waren goed te zien. In Nederland is er één geval (1986, geringd, Almere).

Ik zat weer eens te bladeren in mijn foto's van vorig jaar en het leek me nog wel aardig om deze te plaatsen. Ocellated Tapaculo is toch wel de tapaculo ter tapaculo's. Lekker moeilijk om te zien, maar zeker de moeite waard om het te proberen! Bij mijn bezoek aan Paz de las Aves begreep ik dat er een kans was om deze te zien, maar dat hij zeker niet gegarandeerd was. Omdat het ook een flink eind lopen was (minstens 1,5 uur heen en weer) deden ze dat eigenlijk normaal niet met klanten. Omdat ik 'm toch wel heel graag wilde zien, gingen wij wel op pad. Omdat ik ook een nachtje geboekt had en de uilen niet gelukt waren, wilden ze dat wel doen. Toen we aankwamen in 'tapaculogebied' deed Angel alle moeite om er eentje te vinden, maar dat lukte niet. Een flink stuk op de terugweg hoorden we er echter ineens eentje roepen! Angel stond al klaar met zijn doosje wormen en op zijn kenmerkende volume 'COME COME' (eten in het Spaans) werd de tapaculo vakkundig uit de dichte begroeiing getrokken. Inderdaad zeker alle moeite waard :).

Turkestan Tit: door IOC beschouwd als ondersoort van de Koolmees, maar in Nederland beschouwt als een aparte soort. Dit taxon en de nominaat van de Koolmees kwamen samen voor in dezelfde Kazachse bossen. De Turkestaanse Mees lijkt op de Grijze Koolmees (Cinereous Tit, P. cinereus). Cinereous Tit heeft meerdere ondersoorten en op het eerste gezicht zou je zeggen dat het logischer is dat dit taxon een ondersoort is van de Cinereous?

De Zwarte Leeuwerik is met de Veldleeuwerik de talrijkste leeuwerik van de Kazachse steppe. We zagen honderden exemplaren per dag. Hun prachtige, zwaluw-achtige baltsvlucht zie je veelvuldig, maar verveelt nooit.

Een van de leukere mussen. Goed te doen in het zuidoosten van Kazachstan in de saxaul vegetatie.

Net (maar dan ook net?) niet Holarctisch hoewel ik dit nog even verder moet uitzoeken maar wel een fantastisch gave soort en endemisch voor west Mexico. Niet moeilijk maar wel lokaal in zijn verspreiding en gebonden aan laagland scrub. Een “must see” als je daar naar toe gaat.

1996 -Yemen. Helaas niet meer bereisbaar. Met Arabian Golden Sparrows bij 50 graden in de schaduw.

Een andere endeem van NW-Argentinië. Relatief gemakkelijk te vinden in kleine groepjes op de geschikte locaties binnen het verspreidingsgebied. Wij hadden ze bijvoorbeeld op vijf verschillende dagen.

De "gaai der gaaien" noemde Jan van der Laan hem en ze zijn inderdaad geweldig. Niet al te moeilijk op die plek. Soms komen ze je in groepen opzoeken. Tijdens het zoeken naar de Eared Quetzal waren ze soms irritant door steeds de aandacht af te leiden omdat ze ongeveer even groot zijn. Ook erg luidruchtig, zoals gaaien zijn.

Ik had het geluk een bijzonder dagje spring migration mee te mogen maken langs de zuidkust van Texas in Anahuac NWR. De dag ervoor was het erg slecht weer geweest en een dag later op 26 april zat bijvoorbeeld Boy Scout Woods vol met zangvogels. Bomen vol met warblers in zomerkleed, vireos, tanagers en lijsters. Deze Amerikaanse Nachtzwaluw zat middenop dezelfde dag rustig bij te komen op een paaltje net buiten High Island.

Mijn voorspelling voor een van de eerst komende nieuwe soorten voor de US (Texas of Arizona) is deze soort die zowel in west als oost Mexico steeds meer naar het noorden opkruipt. Algemeen tijdens de west Mexico trip en de enige Holarctische Saltator.

Naar aanleiding van het filmpje van Remco Hofland onder de Long-billed Thrush, deze andere Zoothera die ineens opdook voor de lens.

Speciaal voor Jan, om te laten zien dat ze echt bestaan........... Een van de endemen van NW-Argentinië; leeft een terug getrokken bestaan in de hoge Andes op de vochtige/bewolkte zijdes van berghellingen. 

Matige foto maar wel herkenbaar. Gezien in 1996 tijdens een reis door Yemen  (1 exemplaar gedurende de hele reis). 

Seriema's zijn grote aan valken en caracara's verwante loopvogels. Twee soorten slechts, de Red-legged Seriema met een vrij groot verspreidingsgebied en in open grazige landschappen. De Black-legged Seriema heeft een veel kleiner verspreidingsgebied (stukjes Bolivia, Paraguay en noordelijk centraal Argentinië). Daarnaast heeft de soort de onhebbelijkheid om in (droge) bossen een onopvallend bestaan te leiden, wat het zoeken naar deze soort er niet eenvoudiger op maakt. Wij moesten er hard naar zoeken, maar vonden uiteindelijk twee vogels ongeveer in de laatste minuut dat we nog een kans op deze soort hadden.

Dit kleine vliegenvangertje liet zich prima zien. Cerro Azul is een hele relaxte plek ten zuidoosten van Panama City. Veel goede soorten op een hoogte van ca 900 meter.

Voor mij de tweede trip waarbij ik deze gave zanger zag. Dwaalgast in de zuidelijke US (Arizona). Op deze trip veel gezien en gehoord. Veel makkelijker dan in Aug. 2017. Deze vogel was aan het knokken met een soortgenoot en liet zich zelfs door mijn slome camera redelijk vastleggen.

Waar we diverse keren de bijzonder spectaculaire Yellow-tailed Black Cockatoo (Calyptorhynchus funereus) onder ogen kregen, zagen we deze Glossy Black Cockatoo maar één keer. Niet getreurd, want afgezien van het feit dat deze enorme vogel een paar keer recht op ons af kwam vliegen, echt iets om nooit te vergeten, landde dit mannetje vlak voor ons in een boom en bleef daar vervolgens meer dan een half uur zitten.

Kijk, ik snap ook wel dat dit niet de meest scherpe foto is en bovendien wat overbelicht. Toch gebruik ik deze om mijn videos van deze soort te pluggen, want die mogen er wat mij betreft zijn. Afgebeeld hier is een juveniele vogel (geen blauw maar groen in het gezicht) die langzaam maar zeker deze pandanus (?) palm van al z'n lekkernijen ontdoet, daarbij de messcherpe bladeren vakkundig ontwijkend. De reden dat Paul Schrijvershof deze als soort van de trip noemde, wordt mogelijk duidelijk uit deze video, waarbij een groep Blue-faced Honeyeaters het sap van een eucalyptusboompje oplikt, dan wel dit exemplaar dat nectar oplikt van de bloemen, oftewel honey eat.

Even de omgekeerde wereld :). 

Hoewel nog steeds schaars, is Europese Smient een gewone overwinteraar aan de westkust van Noord-Amerika. Met name rond het ZW van British-Columbia is de soort bijzonder algemeen, met in groepen van +100 Amerikanen vaak 2-5 Europese Smienten. Hybriden blijven bijzonder schaars, bizar genoeg, en - andere biologische mechanismen achterwege gelaten - lijkt een scheiding van broedgebieden dus nog steeds gehandhaaft tijdens de zomer. Er was namelijk ooit disussie of de soort nu wel of niet in Alaska broedde, en dat is nog steeds niet duidelijk. 

Met Peter vS en Dick M eind maart/begin april een trip naar de Andes in het Noordwesten van Argentinië gemaakt. Volgens mij een door Nederlanders weinig bezochte regio, maar wat mij betreft een aanrader. Een van de highlights was deze White-throated Antpitta. De zuidelijkst voorkomende antpitta? 

Brown Quails zijn tamelijk algemeen in met name moerassige gebieden in Australië  en laten zich doorgaans erg makkelijk zien, in ieder geval een stuk eenvoudiger dan onze Kwartels. Dit groepje, met een aantal jongen erbij, liep langs de kust van het Royal National Park rustig te foerageren waarbij ze open stukken niet schuwden. Als ze achter een bosje verdwenen schatte ik in waar ze tevoorschijn zouden komen, liep daar snel heen en ging op een rots staan en doordat ze geen erg in me hadden kon ik leuke videos maken. 

De eerste foto van de grootste pelikaan ter wereld voor de site. Te vinden in een wijd scala van zoet- én zoutwatergebieden en vaak aangenaam tam. Deze groep van 23 (waarvan één gekleurringd) stond geduldig te wachten totdat de lokale Aussies terugkwamen van hun vistochtje en onder het genot van een biertje hun Australian Salmons begonnen schoon te maken - en de ingewanden verdeelden onder de pelikanen, Silver en Pacific Gulls. 

Mensen die denken dat je in Australië zó ff Valk- en Grasparkiet ziet, komen bedrogen uit. Beide zijn echte outback soorten die zich, in tegenstelling tot de Rainbow Lorikeets en kakatoes, niet in de steden wagen. En zelfs als je dan een rondje maakt en een beetje het binnenland inrijdt, maak je nog weinig kans op beide (hier algemene kooi)vogels. In ons geval, met regens in het binnenland, waren er geen te bekennen - totdat we hier, bij een drinkplaats, tegen een vijftal Valkparkieten aanliepen. Dit is een mannetje.

De algemeenste honeyeater van Zuidoost Australië maar nooit saai; ze staan er goed op, o.a. juvenielen (en deze), poetsend en foeragerend.

Na enkele keren te hebben gedipt, waaronder in de beroemde Capertee Valley (waar zich misschien wel de laatste paar - critically endangered - Regent Honeyeaters van de wereld ophouden), scoorden we deze prachtsoort op een druilerige koude ochtend vlak voordat we Sydney terug inreden. Hij, want dit is een mannetje, werkte ook lekker mee qua video.

Nu 'ns geen linkje naar een video, want toen we deze geweldenaar naast de auto zagen zwemmen was er tijd voor één foto, en weg was-ie. Gelukkig later nog een paar keer gezien, maar toen verder weg. Als gevolg van de regens waren niet alleen stelten, rallen en bepaalde soorten parkieten en kakatoes naar de binnenlanden vertrokken, maar ook de nodige eenden: we zagen slechts enkele Pink-eared, Blue-billed en Musk Ducks - en helemaal geen Freckled Ducks.

Een andere most wanted was deze soort tijdens de west-Mexico trip. We zagen ook de noordelijke grijswang ondersoort melanauris die eenmaal in Arizona is vast gesteld. Nog twee holarctische (nieuwe wereld) Warblers te gaan na deze trip.

Een wenssoortje van mij in het Kruger. Kwam aanvliegen en heeft even gefoerageerd. Daarna weer vertrokken.

Wat een gave soort! 3 vogels kwamen ineens binnenvallen toen we in de Sweni-hide zaten. Later bij Leeupan ook nog een mannetje gezien en afgelopen week een filmpje gezien dat ze daar gebroed hebben.

Schijnt in het Kruger redelijk zeldzaam te zijn. Wij hadden het geluk 3 vogels gezien te hebben bij de Sweni-hide, aan de oostkant van het park. De plek, als ze gezien worden. Voor mij één van mijn vele lifers op deze trip.

Niet de zeldzaamste soort, maar voor mij wel een van de soorten van onze reis. En gek genoeg een soort die nog bleek te ontbreken in onze fotogalerij.

Midden in het Naimina Enkiyio Forest, dat onderdeel is van het Masai Mara ecosysteem, bezochten we een heel bijzondere plek. Het bos is nog steeds in beheer van de lokale gemeenschap en is daarom nog  onaangetast gebleven. In samenwerking met een aantal lokale jongens monitort The Kenya Bird of Prey Trust hier een aantal nesten van Kroonarenden. Na een flinke wandeling door het bos kwamen we aan bij een waanzinnig groot nest, vlak daarboven zat dit vrouwtje Kroonarend. Een ervaring om nooit meer te vergeten.

Om maar 's te illustreren dat je niet alle vogels op een reis langdurig en perfect ziet, of fotografeert. Een schaarse honeyeater die we maar 1x zagen; hier wat beter te zien en te horen. Op deze plek zagen we de (wat mij betreft) soort van de trip (plaats ik later), gevonden door Susan Myers, een van de vele Australiërs die gedwongen was tegen haar zin de beide coronajaren buiten Australië door te brengen ...

Een klein half uur na de Powerful Owl kregen we deze Oostelijke Kerkuil aangewezen - en het duurde zo lang omdat het lastig lopen was in alle drassigheid. Altijd leuk, een Kerkuil, ongeacht de (onder)soort!

Ik ben niet zo'n fotograaf, maar ze hebben me wel 's verteld dat de foto OK is als je het lichtje in het oog ziet. Dit is de Mallee Ringneck - van toen alle ondersoorten van de Australian Ringneck nog aparte soorten waren. De Port Lincoln Ringneck (nominaat) heb ik ook ooit op de video gezet ...

Speciaal voor Ben en de overige pitta-liefhebbers, een vrouwtje Bar-bellied. Ook niet een van de lelijkste. Van elke Pitta-soort die ik zag deze vakantie waren de vrouwelijke vogels het langst te observeren. Toeval?

In het kader nieuw voor de site, deze fulvetta, een endemische soort voor Vietnam die alleen voorkomt op het Dalat Plateau. Deze gevonden in mooi primair bos in het Bi Doup National Park, waar we ook de Green Cochoa vonden.

Een bijzonder fraaie en mijn laatste woodswallow voor Australië zagen we geregeld in Wyperfeld. In deze groep van zo'n 150 vogels (mannen -hier rechts op de foto-, vrouwen en juvenielen - de vogel uiterst links) bevonden zich ook enkele Masked Woodswallows, Artamus personatus, zowel adulten als juvenielen (vindbaar op de gelinkte video). Waar veel woodswallows foerageren door vanaf een uitkijkpunt als bijeneters insekten uit de lucht te pikken, foerageerden deze vogels op de grond, op het graanveld achter het prikkeldraad op de foto.

Een nieuwe soort voor de site. Algemeen in waterrijke gebieden; ten tijde van ons bezoek was dat inclusief de grote steden Brisbane en Sydney, waar al weken sprake was van sterke wateroverlast inclusief grootschalige evacuaties, auto's stromend door de straten, afgesloten wegen en zelfs dodelijke ongevallen. Het Centennial Park was enkele dagen vóór ons bezoek veranderd in één groot meer, en in al die drassigheid liepen nu tientallen ibissen te foerageren. Dit exemplaar was rustig aan het poetsen - terwijl hij van de onder zijn vleugels gevonden teken snackt! We zagen de soort ook foerageren in de mangroves van Queensland en tussen de kelp van Phillip Island in Victoria.

De algemeenste kakatoe in de binnenlanden van Oost-Australië: hier was een groep van zo'n 500 exemplaren gras- en gierst(?)zaden aan het eten - hoewel deze vogels een beetje probeerden te slapen. Geregeld te vinden samen met Sulphur-crested Cockatoo en Long-billed Corella. Die laatste is een beauty die we iets vaker voor de lens kregen, oa allopreenend, foeragerend in een groep en foeragerend als paartje.

Twee jaar geleden niet gezien, nu meerdere vogels.

Een paar keer mogen zien. Wat een geweldig beest!

Over het algemeen een zeer schuwe vogel die je vaker hoort dan ziet (is mijn ervaring). Gelukkig was bij Mopani restcamp 1 vogel zo aardig om een geweldige show te geven, doordat er een lekke tuinslang lag waar veel insecten op af kwamen. Deze werden gevangen en gesloopt op de steen die ernaast lag.

Een soort die niet mag ontbreken in een Australisch fotolijstje, de algemene Laughing Kookaburra. Je hoort hun luide gelach op alle momenten van de dag, in alle soorten bossen, tuinen en parken; ze worden ook veel gevoerd en zijn daardoor vaak belachelijk tam. Deze pakte een skinkje voor onze ogen. Ik heb er diverse gevideod, waarvan dit onze laatste was - een uur voor inchecken voor de terugvlucht vanuit Sydney.

Een prachtige steltloper die het net als onze Strandplevier moeilijk heeft doordat hij op dunne zandstrandjes broedt die ook erg in trek zijn bij wandelaars en hondenuitlaters. Toch zagen we op meerdere plekken informatieborden, linten én paartjes met vliegvlugge jongen. Dit waren onze eerste, op een natte, winderige, koude dag; wat wel betekende dat we bij het opheffen van de kijker, uitkijkend over de Zuidelijke Oceaan, zo'n beetje als eerste een langsvliegende Shy Albatross in beeld kregen. Dé doelsoort van die ochtend was voor mij echter de Rufous Bristlebird (nieuwe familie nummer 3 van de 5 mogelijke voor de reis), en gelukkig viel die (ook) op tamelijk spectaculaire wijze: gaaf beest!

We zijn niet naar de beroemde Penguin Parade geweest (naar verluidt staat er een tribune waarvandaan je de pinguins 's avonds uit zee ziet komen lopen, langs je heen richting broedholen) maar gelukkig zat er zichtbaar een exemplaar zich te poetsen vooraan in z'n slaap/broeddoos. Geen nieuwe soort voor Paul en mij, want afdoende gezien in Nieuw-Zeeland in 2008, maar altijd leuk, een pinguin!