Wereld-soorten

Een soort met een zeer bijzondere levenswijze. De vogel broedt alleen in grotten en rotsspleten op actieve vulkanen op slechts zes bekende locaties in west Java, tussen de 2200 en 3000 meter hoogte.

Vanaf camp 2 op Mount Ciremai was de klim al een stuk steiler geworden. De afstand tussen camp 2 en 3 was slechts een half uur, maar de klim van camp 3 naar de top zou wel twee tot drie uur in beslag nemen. Ik had er “zin in”. Het eerste gedeelte vanaf camp 3 liep ik nog door een bos, tot een vrij plotselinge grens waar het bos werd vervangen met struikgewas. De Sundaic Island Thrushes waren algemeen aanwezig, en waren een welkome afleiding wanneer ik weer na een paar meters hoogte winnen moest uitpuffen.

In een grot, langs de kant van het pad, op nog iets minder dan een half uur klimmen van de top, was geen enkele Volcano Swiftlet te bekennen. En dat was dus die laatste belangrijke vogelsoort. Natuurlijk was dat alleen een slaapplek, maar het betekende ook dat ik nu helemaal tot de rand van de vulkaan moest klimmen. En zo geschiedde.

Maar ik was gelukkig minder aan het puffen dan op Mount Kerinci te Sumatra. Mijn uithoudingsvermogen was iets verbeterd. Nu vogel ik in de bergen sowieso meer op doorzettingsvermogen om een soort te zien dan op uithoudingsvermogen, dus dat was ik wel gewend. Ik redde het gelukkig dus tot aan de rand van de actieve vulkaan. Stinkende gassen kwamen mij tegemoet. Ik had fantastisch uitzicht over de gehele rand van de vulkaan en de omgeving, maar er was geen Volcano Swiftlet in zicht.

Na een paar minuten vroeg ik aan Noval, de berggids, mij te waarschuwen wanneer die een swiftlet in beeld zou krijgen. “That one?”, vroeg hij mij direct na mijn vraag. Ik draaide mij om en warempel vloog er een Volcano Swiftlet over mijn hoofd! En nog één, en nog één! Er vlogen op een gegeven moment een stuk of vijf af en aan langs de kraterwand. Ik probeerde hier en daar wat foto’s te schieten, wat enigszins lukte.

Trouwens, te Kawah Putih, ook een vulkaan in west Java, is de soort op enkele minuten lopen vanaf een parkeerplaats langs de kraterwanden ook te vinden. Maar op dat moment wist ik nog niet of ik daar ook heen zou gaan. Dat bleek later wel, voor Sunda Owlet en Tawny-breasted Parrotfinch.

Een endeem van de bergen in westelijk Java. Een zeer gewilde soort voor vogelvangers. De laatste jaren wordt deze soort dus steeds zeldzamer. Gunung Gede, de gangbare vogelplek voor bezoekende vogelaars, biedt nog steeds kansen de soort te vinden. Maar het wordt rap lastiger de vogels daadwerkelijk daar te vinden. Bovenstaande slaat ook op de Spotted Crocias, die ik gelukkig ook op dezelfde berg vond.

De foto komt van een berg op Java die voor mij als uitstekend alternatief werd gezien voor Gunung Gede, genaamd Mount Ciremai. Veel soorten zijn te Gunung Gede de laatste jaren door de vogelvangst moeilijker te vinden. Ik zag in een wandeltocht van 3,5 dag de berg op en af alle belangrijke west Java bergsoorten, met uitzondering van Javan Owlet, Javan Trogon en Tawny-breasted Parrotfinch. Die soorten vond ik elders.

Deze bulbul is te vinden in de bergen van Sumatra, Java en Bali. Helaas is de soort vrij rap in aantal aan het afnemen door die vervelende vogelvangst in Indonesië.

De foto komt van een berg op Java die voor mij als uitstekend alternatief werd gezien voor Gunung Gede, genaamd Mount Ciremai. Veel soorten zijn te Gunung Gede de laatste jaren door de vogelvangst moeilijker te vinden. Ik zag in een wandeltocht van 3,5 dag de berg op en af alle belangrijke west Java bergsoorten, met uitzondering van Javan Owlet, Javan Trogon en Tawny-breasted Parrotfinch. Die soorten vond ik elders.

Een endeem van Java. Een andere nachtvogel, de Javan Scops Owl, wordt van beweerd dat die lastig kan zijn. Ik stond de eerste avond langs het pad op de berg op de schemering te wachten. Tot mijn verbazing riep er uit zichzelf een Javan Scops Owl enkele meters naast het pad zodat ik die binnen enkele minuten kon bekijken. Op de roep van de Javan Frogmouth reageerden direct drie exemplaren, waardoor ik na een kwartier al klaar was met het nachtvogelen op de berg.

Het kan verkeren...

De foto komt van een berg op Java die voor mij als uitstekend alternatief werd gezien voor Gunung Gede, genaamd Mount Ciremai. Veel soorten zijn te Gunung Gede de laatste jaren door de vogelvangst moeilijker te vinden. Ik zag in een wandeltocht van 3,5 dag de berg op en af alle belangrijke west Java bergsoorten, met uitzondering van Javan Owlet, Javan Trogon en Tawny-breasted Parrotfinch. Die soorten vond ik elders.

Cochoa's en ik, een moeizame relatie. Fruithunter, Purple en Green Cochoa. Allen pijnlijk gemist.

De eerste Javan Cochoa werd alleen gehoord, en ondanks verwoede pogingen niet door mij gevonden. De tweede toonde zich na wat inzet gelukkig wel. Nabij een kamp op de berg zag ik plots twee exemplaren zitten in een boom naast het kampement! De soort werd gedurende de tocht nog enkele keren gehoord, een monotone ietwat langgerekte roep, waarvan het moeilijk is de richting van de vogel juist te bepalen.

De foto komt van een berg op Java die voor mij als uitstekend alternatief werd gezien voor Gunung Gede, genaamd Mount Ciremai. Veel soorten zijn te Gunung Gede de laatste jaren door de vogelvangst moeilijker te vinden. Ik zag in een wandeltocht van 3,5 dag de berg op en af alle belangrijke west Java bergsoorten, met uitzondering van Javan Owlet, Javan Trogon en Tawny-breasted Parrotfinch. Die soorten vond ik elders.

Deze (onder)soort is een standvogel van bergachtige gebieden van Sumatra, Java en Bali. De Scaly Thrush van onder andere het Aziatische vasteland is een trekvogel (hoofdzakelijk?).

Wanneer niet een hut bezoekend is dit taxon het beste te vinden gedurende het eerste licht. Deze vogel kwam ik echter rond het middaguur tegen.

De foto komt van een berg op Java die voor mij als uitstekend alternatief werd gezien voor Gunung Gede, genaamd Mount Ciremai. Veel soorten zijn te Gunung Gede de laatste jaren door de vogelvangst moeilijker te vinden. Ik zag in een wandeltocht van 3,5 dag de berg op en af alle belangrijke west Java bergsoorten, met uitzondering van Javan Owlet, Javan Trogon en Tawny-breasted Parrotfinch. Die soorten vond ik elders.

Een must have uil met een best wijd verspreidingsgebied. Maar op maar weinig plekken wordt de kans op het zien van de vogel redelijk tot groot genoemd.

Te Way Kambas vonden we, naast andere soorten nachtvogels, snel Brown Boobook en Reddish Scops Owl. Nu de potentieel makkelijkste uilen “uit de weg waren geruimd” werd het tijd voor de echte ster van de plaatselijke uilen. En niet alleen onder de plaatselijke uilen. Het betrof gewoon één van de gaafste uilen ter wereld! Een soort die ik langs de Kinabatangan River te Borneo, onder andere door een erg luie gids wellicht, alleen maar had mogen horen. Ik dacht altijd dat die rivier in de wereld de beste kans bood de soort daadwerkelijk te zien, maar Way Kambas was wellicht een NOG betere plek. Ook omdat je wat meer kon rondlopen, ook het bos in. Langs die rivier op Borneo mocht je niet het land betreden.

De soort heeft wel een reputatie dat, ook al hoor je de vogel, het erg moeilijk kan zijn om de vogel ook daadwerkelijk in beeld te krijgen. Maar ik was vastberaden, samen met enkele andere hoopvolle vogelaars.

Even voor 20:00, niet ver van de plek voor de eerste twee uilen, klonk daar de eerste van deze legendarische Oriental Bay Owl! The game was on! Een kwartier lang, geduldig wachtend, leek de vogel iets dichterbij te komen. Wat heet, de vogel vloog pardoes het pad over, en landde boven ons hoofd! Wat een gave waarneming! Zelfs onze fijne gids Hari was blij en opgelucht, want later vertelde hij dat hij meestal van het pad af moest, en geregeld lang zijn best moest doen de vogel daadwerkelijk in beeld te krijgen. Als dat al lukte...

De Oriental Bay Owl, met zijn enorme ogen en zijn naar verhouding veel te grote poten, gaf echt een super show weg…

Maar de Marbled Cat was nog gaver! Fijn plekje dus, dat Way Kambas...

Een endeem van de kuststreken van Java.

Ik had te Jakarta twee doelsoorten, waaronder ook de Christmas Frigatebird.

De Sunda (of Javan) Coucal vereist een andere aanpak met de boot. We gingen daarvoor een smalle rivier afspeuren. De ene kant van die rivier was aan de rand van Jakarta volgepakt met huizen. Kinderen zaten te zingen vanuit een schoolgebouw, en meerdere rijen vissersboten lagen aangemeerd aan diezelfde oever. Aan de andere kant groeiden riet, wat struiken en hier en daar een pluk bomen. Dit was de thuishaven van Sunda Coucal, een soort die sporadisch alleen te vinden is langs de kust van Java. De soort is Vulnerable, met een geschatte populatie van 2500-9999 overgebleven exemplaren.

Verhalen van andere vogelaars leken aan te geven dat de soort moeilijk kon zijn. Meerdere bezoeken, verspreid over meerdere jaren, leverde soms geen enkele Sunda Coucal op. Regenachtige dagen zouden de beste kansen bieden, wanneer na de regenbui de vogels zich op de toppen van de vegetatie gingen drogen. Het was al redelijk warm aan het worden toen we langs de oevers aan het varen waren. Af en toe werd door Khaleb het geluid van de coucal afgespeeld. “The best changes are further up the river”, zo vertelde hij. En zo kabbelde we langzaam verder.

“Further up the river” meerden we aan tegen een rij vissersboten. Dit was blijkbaar DE plek om de hoop op te vestigen. Af en toe tapend leverde een half uur lang niets op. De zonnebrand werd maar opgesmeerd. We moesten na deze poging voor de andere doelsoort nog een stuk de zee op, en het werd nu echt wel warm…

Maar plots vloog daar een grote zwarte vogel die aan de andere kant van een hoge struik landde! Ik zag al direct dat het een Sunda Coucal was! Maar nu was het wachten op een mooiere waarneming… En die waarneming kwam er ook. Een tweede vogel kwam ook aanvliegen om bovenop de struik zich prachtig aan ons te tonen, de roestbruine vleugels en zijn felrode ogen mooi oplichtend in de felle zon. De tweede vogel kwam ook een kijkje nemen op de top van de struik alvorens beide vogels doorvlogen naar een hogere boom.

Hij was fijn!

Tussen de zwaar vervuilde mangroven rond Jakarta overleeft één van de zeldzaamste soorten ooievaars op aarde, de Milky Stork. De soort staat geboekt als Endangered, de categorie boven Critically Endangered.

In Cambodia komen nog net boven de 10 paartjes voor, en ook langs de westkust van het Maleisisch Schiereiland komen nog nauwelijks individuen voor. Verreweg het grootste deel van de ongeveer 600-1850 (best estimate 1200-1850) exemplaren zijn te vinden langs de kusten van centraal tot zuidelijk Sumatra en de noordwestelijke kust van Java. Te Singapore komen ook enkele exemplaren voor. Die vogels leven helaas gemengd met Painted Stork, die daar als exoot voorkomt. Kijkend naar veerkenmerken zou het te Singapore mogelijk zijn mogelijk zuivere Milky Storks te kunnen onderscheiden van Painted Stork en hybride exemplaren. Maar ja...

De Christmas Frigatebird was voorheen Critically Endangered. Dit omdat het grootste deel van de nestbomen op de enige broedplek ter wereld, Christmas Island, door fosfaatmijnen werden verwoest. Fosfaat, een grondstof die wereldwijd opraakt, wordt vooral in de productie van kunstmest gebruikt. Schijnbaar staat de soort nu te IUCN als Vulnerable te boek. Klaarblijkelijk had de één na laatste laatste schatting plaatsgevonden in 2003, waarop men kwam op rond de 2400-2800 exemplaren. Nu denkt men aan 2400-5000 (best estimate 3700) exemplaren.

In de baai nabij Jakarta komen door het hele jaar Christmas Frigatebirds voor. Sterker nog, het is van de drie mogelijke soorten verreweg de algemeenste soort aldaar. Even met een bootje door de zwaar vervuilde rivieren Jakarta uit varen en de soort is na een kort vaartochtje zeker binnen.

Jakarta heeft geen afvalverwerking, dus schrikbarend veel afval verlaat de stad via de rivieren om in zee te eindigen. Muren van afval worden door stuwboten aan beide oevers opgehoopt om de rivieren nog bevaarbaar te houden...

Bijna 200 exemplaren van Christmas Frigatebird kunnen aanwezig zijn. De drie soorten frigatebirds, met hun overwegend zwarte verenkleed, kunnen gemakkelijk aan de witte patronen op de ondervleugel of de borst- en buikstreek herkend worden. Voor we aankwamen bij de palen vlogen er al enkele frigatebirds links en rechts naast onze boot. Meerdere Christmas Frigatebirds en enkele Lesser Frigatebirds maakten de verhoudingen in aantallen tussen beide soorten al snel duidelijk. Aangekomen bij de palen zat het inderdaad vol met de Critically Endangered Christmas Frigatebird. De Greater Frigatebird zat er niet tussen, maar toen alle vogels bij de eerste set palen opvlogen vond ik het onnodig om de andere groepen palen te benaderen. De missie was volbracht!

In het nachtvogels Walhalla van Way Kambas was deze soort de meest aangetroffen frogmouth. Deze vogel broedde op het terrein van ons slaapverblijf.

Way Kambas is voor het vinden van nachtactieve vogels de hemel op aarde. We zagen in enkele sessies nachtvogelen in order of appearance:

Large-tailed Nightjar, Sunda Scops Owl, Sunda Frogmouth, Bonaparte's Nightjar, Brown Boobook, Large Frogmouth, Malaysian Eared Nightjar, Reddish Scops Owl, Oriental Bay Owl, Gould's Frogmouth en overdag nog Buffy Fish Owl.

Maar de Marbled Cat stal de show!

Het park was zelfs lang na Covid perikelen lang dicht. Toen wij arriveerden waren de deuren slechts enkele maanden daarvoor weer geopend.

Way Kambas is voor het vinden van nachtactieve vogels de hemel op aarde. We zagen in enkele sessies nachtvogelen in order of appearance:

Large-tailed Nightjar, Sunda Scops Owl, Sunda Frogmouth, Bonaparte's Nightjar, Brown Boobook, Large Frogmouth, Malaysian Eared Nightjar, Reddish Scops Owl, Oriental Bay Owl, Gould's Frogmouth en overdag nog Buffy Fish Owl.

Maar de Marbled Cat stal de show!

Een endeem van Sumatra. Deze soort, en de zeer gelijkende Mountain Peacock-Pheasant van het vasteland van Maleisië, waren enkele tientallen jaren geleden zeer moeilijk in beeld te krijgen. Maar net als bij zoveel andere ooit mythische soorten zijn beide nu op twee plekken goed te doen. Probeer ze maar eens te vinden zonder voederplaats!

In dezelfde hut te Kerinci is er ook kans op Salvadori's Pheasant, Schneider's Pitta en Red-billed Partridge. Na 10 uur in die hut zitten (in één dag!) zagen we alleen de Mountain Peacock-Pheasant. De Schneider's Pitta kwamen we pas tegen nadat we tegen de schemering een exemplaar op het pad achter de hut tegenkwamen! Meerdere exemplaren van die soort bleken de daaropvolgende dagen makkelijk te vinden tijdens de wandelingen aan de voet van de berg. Dat is ook wel eens anders geweest... De Salvadori's Pheasant zagen we ook langs het pad, in dichte struiken, met behulp van de warmtebeeldkijker. De Red-billed Partridge is gemakkelijker langs het pad te vinden.

Tijdens mijn recente reis naar China (Sichuan en Qinghai) lag de focus wel wat meer op zoogdieren, toch konden we het niet laten heel wat leuke soorten toe te voegen aan het reisschema. Deze Chinese Monal was een van de ultieme favorieten!

Deze endeem komt alleen voor op Mauritius. Het was gaaf om deze te ontdekken.

Een vrouwtje. Deze endeem van Sumatra is door de vogelvangst schrikbarend hard in aantal achteruit gegaan. De soort is tegenwoordig ook nauwelijks te vinden op vogelmarkten op het eiland, iets wat helaas een diepgewortelde traditie is. Vogels hebben is daar cool. Dat soorten daardoor uitsterven vindt men daar blijkbaar niet belangrijk genoeg.

We zagen tijdens de rondreis op Sumatra meerdere leafbirds, waarvan we twee keer eerder dachten de soort in beeld te hebben. Dat bleken Blue-winged Leafbirds te zijn. We zagen een paartje op een plek in Sumatra waar we eigenlijk geen rekening namen de soort tegen te kunnen komen. Maar toen we de vogels zagen was er direct geen twijfel, EINDELIJK!

Sumatra, frogmouth heaven! Deze soort is een endeem van het eiland.

Een soort van westelijk Noord-Amerika. Wanneer je naar deze soort zoekt en nagenoeg elke specht die oh zo mooie Acorn Woodpecker betreft ben je bijna teleurgesteld dat het weer die eikelspecht is!

De klassieke grote specht van Noord-Amerika (jammer dat die andere is uitgestorven...). Ik kan mij nog herinneren, zittend in de schoolbanken, dat mijn biologieleraar in 2004 een krantenartikel tevoorschijn toverde. De ivoorsnavelspecht was herontdekt! Het mocht niet zo zijn...

Feisty! Het bezoek aan Point Reyes was vooral gericht op het zoeken (en vinden) van Northern Elephant Seal en Bobcat, maar dit vogeltje kon ook genoeg aandacht van mij krijgen.

Een nagenoeg aan de kust gebonden soort van zuidwestelijk Verenigde Staten en noordwestelijk Mexico. Deze ondersoort komt alleen nog maar voor in de San Francisco Bay area, omdat de andere populaties ons zijn ontvallen.

Ik vond deze vogel vrij rap terwijl die langs een beekje nabij de zee op jacht was naar krabben.

Alle 23 soorten spechten van het genus Melanerpes zijn fraai. Maar de Lewis's Woodpecker stijgt daar voor mij persoonlijk boven uit. Atypisch gedrag van deze soort zijn onder andere de glijvluchten als de vogels op jacht zijn naar insecten. De grote prairies van westelijk Noord-Amerika behoren tot zijn thuis, waar die zowel standvogel als zomer-en wintergast kan zijn. Rond San Francisco varieert het aantal overwinterende exemplaren van deze soort jaarlijks sterk.

In die overwinteringsgebieden kun je de soort meestal in losse groepen tegenkomen. Na aanwijzingen op Ebird reed ik, redelijk op de route tussen San Francisco en Yosemite National Park, langs een groot meer die die winter enkele waarnemingen hadden opgeleverd. Vanuit de rijdende auto zag ik de eerste vogel al zitten!

Vol in mijn nopjes zijnde kon ik in het laatste uur licht van die dag volop genieten van deze gave soort. Minstens drie exemplaren gaven een leuke show weg.

Life is good.

Deze ondersoort is bijna endemisch voor de staat Californië, ook voorkomend in een deel van de staat Oregon. Via Ebird wist ik van een paartje van deze uil in een klein park naast Union City, wat zelf naast San Francisco ligt. Tijdens het uitstappen uit de auto hoorde ik de vogels al roepen, en even later stond ik zonder te tapen op minder dan twee meter afstand onder dit fraai uiltje!

Kleine Canadese gans, ondersoort leucopareia. De enige ondersoort met een witte nekband. Broedt in de Aleoeten en enkele andere nabijgelegen eilandengroepen. Aangezien Dutch Harbour ook op deze eilanden ligt kan het zijn dat je daar de ondersoort ook kunt treffen...

Californië huist bijna de hele populatie in de wereld van deze ondersoort. Om en nabij San Francisco komt de soort ook voor, maar meestal eenlingen of kleine groepen, tussen de veel algemenere Canada Goose (grote Canadese gans).

Kijkend op Ebird vond ik echter een melding van over de duizend exemplaren op minder dan twee uren rijden ten oosten van San Francisco. Tussen de vele Snow Goose (sneeuwgans) zaten ook Greater white-fronted Goose (kolgans) en een enkele Ross's Goose.

Overigens moest ik de Bonaparte's Gull (kleine kokmeeuw), toen nog een lifer, ook nog graag zien. Ebird liet zien dat er over de duizend exemplaren op nog geen kwartier rijden van de ganzen op de wateren van de Modesto Water Treatment Plant overwinterde! Kat in het bakkie...

Noord-Amerikaanse roerdomp, een potentiële dwaalgast voor Nederland. Want ja, na een brileider is niets gek genoeg meer, en enkele Europese landen hebben al dwaalgasten mogen ontvangen. Hoewel de soort, wanneer je naar een verspreidingskaart kijkt, wijdverspreid is in Noord-Amerika, is de soort in het grootste deel van die verspreiding zeldzaam. Een trekvogel waarvan de bewegingen niet goed bekend zijn. Zuidelijke populaties zijn standvogel, maar noordelijke populaties trekken naar het zuiden.

Ik wist tijdens mijn week in Californië dat er kans op de soort was. Gelukkigerwijs, na het checken van Ebird, leken er twee exemplaren te overwinteren in een klein natuurgebied achter de duinen nabij San Francisco. Beide vogels vond ik gelukkig, wat mijn setje van vier roerdompen (dat grotere spul van het genus Botaurus) compleet was.

Net geen endeem van de staat Californië. Komt over de grens in Baya California (Mexico) nog net voor.

Eerder plaatste ik al een foto van een andere specialiteit van Semliki Wildlife Reserve: White-bellied Kingfisher. Andere redenen om het gebied te bezoeken zijn bijvoorbeeld de zeven soorten hornbill die hier te vinden zijn in tegenstelling tot de rest van Oeganda. Red-billed Dwarf Hornbill is de lastigste en we waren dan ook blij om deze nog te zien, net voordat we weg gingen. Uiteindelijk werd het met de Eastern Long-tailed Hornbills nog spannender, maar ook die lukte... Voor meer daarover en ook voor een aantal speciale zoogdieren van dit gebied: zie mijn website.

De zustersoort van de Sikkim Wedge-billed Babbler. Ook deze soort heeft een niet al te grote verspreiding. Al is die daar veel makkelijker te vinden dan de iets naar het noordwesten te vinden Sikkim Wedge-billed Babbler.

"Generally scarce to rare", de Mishmi Hills is een recente uitbreiding van zijn eerder bekende verspreidingsgebied in de regio.

De Himalaya's is goed bedeeld in zijn soorten laughingthrushes. Dit is er slechts één van.

Voor vele vogelaars een die-wil-ik-graag-op-mijn-lijstje-vogel. Voor een shortwing het aanzien zeer waard. De soort is ook nog eens schaars, maar de levenswijze spreekt ook aan. In het broedseizoen bivakkeert de vogel boven de boomgrens vaak ver van bosjes verwijderd te broeden tussen de leistenen tussen de 3300 - 4200 meter hoogte (in China, waar de soort zeldzaam is, iets lager). Overwinterd wordt er tussen de dichte vegetatie rond de 1500 - 2000 meter hoogte. Mishmi Hills is een goede plek om een kans te wagen de soort te vinden.

Een vrij wijdverspreide soort, maar in zijn gebied in noordoost India vaak te horen. Maar zien ho maar... Behalve in ieder geval in Patkai Forest. Lokale gidsen door een grote reisorganisatie erop uit gestuurd om een vogel te vinden. Daarna was het gewoon een stukje een heuvel oplopen om dit pareltje te vinden.

Nog niet zo lang geleden was de soort bijna onvindbaar, en dat blijft die ook in grote delen van zijn niet al te grote verspreidingsgebied in het Himalayagebergte van Nepal, Bhutan en India. Echter, te Eaglenest lijkt de code gekraakte te zijn. Op korte afstand van het kamp liepen we al snel tegen een exemplaar aan. De gids leek opgelucht, dus wellicht is de soort ook wel eens veel moeilijker te lokaliseren.

Naast een Indiase staat is de vogel ook vernoemd naar zijn bijzonder snavelvorm. De snavel heeft de vorm van een wig, een stuik gereedschap waarbij het splijten van een stuk hout wat vergemakkelijkt wordt. Nu is de vogel in de donkere ondergroei niet veel hout aan het splijten, maar het helpt de vogel wel om in de bosbodem naar zijn ongewervelde maaltjes te zoeken.

Dé vogelsoort van Kibale National Park: Green-breasted Pitta wil iedereen zien. Wij hadden een prachtige waarneming van een baltsende vogel. De andere grote publiekstrekker van dit park is de groep chimpansees. Grappig is dat de pitta ooit als nieuw voor de wetenschap is ontdekt tijdens een Chimp Trek, een aantal jaren geleden. Voor meer van onze dag in Kibale zie mijn website! Voor een rechtstreekse link naar wat videobeelden van de baltsende Green-breasted Pitta zie Youtube.

De adulte vogels hebben af-en-toe indrukwekkende snavels, maar de onvolwassen vogels zien er ook leuk uit.

Een heel stemmige meeuw, algemeen op de stranden rond Lima.

Eén van de slechts twee Aziatische soorten honeyguide. Hoewel de soort tussen Bompu Camp en Eaglenest geregeld wordt gezien, hadden we ook wel wat mazzel dat er langs de weg een flink en actief bijennest onder een rots hing. Andere groepen vogelaars moesten echter nog wel een tweede keer posten vooraleer de vogel kwam opdagen.

Wij hadden mooi weer op de desbetreffende plek, wat schijnbaar meestal niet het geval is. Mist en miezerige regen schijnt de norm te zijn.

We zagen tijdens ons verblijf te Eaglenest meerdere geringde zangvogels. Deze niet al te wijdverspreide soort was daar één van. Fulvetta's foerageren bijna altijd in groepen opvallend door de ondergroei heen. Ze zijn daarbij vaak erg beweeglijk en dus niet al te makkelijk te fotograferen.

Wat een gaaf beest... De fijnste snavel onder de scimitar babblers. De soort is vooral in bamboe te vinden. Op dezelfde dag waargenomen als de Temminck's Tragopan. Een fijn dagje dus...

Een soort van het Himalaya gebergte die van uiterst oostelijk Nepal via Bhutan tot aan uiterst noordoostelijk India voorkomt.

Overdreven rood. Een Himalayasoort die is te vinden van India via Nepal en Bhutan tot aan China.

Eén van de slechts vijf soorten wevers van Azië.

De Finn’s Weaver is in twee kleine subpopulaties te vinden, beide in India gelegen, waarbij de westelijke populatie ook in uiterst zuidwest Nepal voorkomt. De soort staat te IUCN als Endangered te boek. Naar schatting zijn er nog maar rond de 410-600 volwassen exemplaren over, wat valt onder de schatting van 250-999 exemplaren. Sterker nog, de soort lijkt in drie generaties net onder de 80 % te zijn afgenomen! Dit komt vooral door habitatvernietiging, maar ook door de vogelvangst.

Wanneer de soort een nestboom onder handen neemt doen ze wat mij betreft wat curieus. De broedkolonie maakt de boom volledig kaal door alle bladeren te verwijderen. Pure gok: Dan valt de kolonie wat meer op voor het vrouwelijk geslacht of zo?

Ik ben groot fan van de Jacana-familie met vertegenwoordigers in Zuid en Centraal Amerika, Azië en Afrika. Deze vogelfamilie heeft maar een beperkt aantal vogels, maar wel met sterk uiteenlopende plumages en kleuren. Lesser Jacana valt ook in dat bonte gezelschap een beetje uit de toon door zijn kleine en gedrongen formaat. Hij is redelijk wijdverspreid in Afrika, maar nooit algemeen. African Jacana is veel algemener, maar ze kunnen in hetzelfde gebied worden gevonden. In de gids staat dat Lesser Jacana verward kan worden met een juveniele African Jacana, maar als je een Lesser ziet dan is verwarring eigenlijk onmogelijk. Lesser Jacana is echt veel kleiner!

Wij hadden aan het einde van onze zoektocht in Mabamba Swamp gelukkig twee vogels. Ze lieten zich helaas niet heel goed zien. Toen we terugvoeren door het moeras zat deze echter ineens op een blad naast de boot! Tijdens het varen kon ik nog snel wat foto's schieten voordat de vogel er vandoor ging.

Voor meer foto's, maar natuurlijk vooral voor de échte reden om naar Mabamba Swamp te gaan, zie mijn website!

Op meerdere lokaties op het lodge terrein te vinden en goed te zien .

Ook op deze lokatie de Dot-eared Coquette .

Na in 1938 voor het laatst te zijn gezien weer herontdekt in 2003 . Nog 250-500 exemplaren over en eenvoudig te vinden op het terrein van deze lodge ( met een soortenlijst van bijna 600 soorten) .

Stond deze al op de site?

Een vrij zeldzaam vogeltje. Wordt nagenoeg alleen maar gevonden in twee soorten acacia's. De soort wordt op vele plaatsen van zijn versnipperde verspreiding in noordoostelijk Oeganda, noordwestelijk Tanzania en een erg klein gebied in zuidwest Kenia maar zeer weinig waargenomen. De beste plekken lijken delen van de Serengeti, waar de soort pas sinds eind jaren neggentig van bekend is (en daar meer lijkt af te nemen dan elders) en Oeganda. Pian Upe is in ieder geval volgens onze beleving een erg goede plek de soort te zoeken. Wij zagen twee exemplaren in ongeveer acht uur rondrijden, verdeeld over een namiddag en een ochtend.