Wereld-soorten

Tijdens onze Alaska trip maakte we vanuit Seward een  boottrip (8,5 uur) door de Kenai Fjord langs enkele indrukwekkende gletsjers waarbij we een groot aantal zeevogels zagen die ook op de Pribilofs voorkomen maar in kleinere aantallen. Naast deze Tufted Puffin zagen we  Horned Puffin, Ancient Murrelet, Marbled Murrelet, Kittlitz's Murrelet, Rhinoceros Auklet, Pigeon Guillemot, Fork-tailed Storm-Petrel en Red-faced Cormorant.

Ook prachtig een familie groep Orca's en Humpback Whale gezien.

We hadden geluk met het weer. Prachtig, zonnig weer. Onze oorspronkelijke trip, 2 dagen eerder, was gecanceld door het zeer slechte weer met wind en veel regen en de trip een dag later, draaide vanwege het slechte weer en doordat de helft van de mensen zeeziek werd, halverwege om.

In het uiterste zuidoosten dicht tegen de grenszone van China is ook een zeer vogelrijke begraafplaats waar zelfs de sprinkhaanzanger zich heel goed liet zien.

Tijdens mijn vogelreis naar ZO-Kazakhstan viel me op dat het heel goed vogelen was op de begraafplaatsen die vaak weg van de bebouwing lagen en die rijk begroeid zijn omdat  hekken het vee tegen houden, De vele vaak wat oudere graftombes zijn voor veel vogels erg aantrekkelijk als broedplaats. Hier niet alleen verschillende saxaul mussen maar ook struikrietzangers ,aziatische roodborsttapuiten alpen kraaien en nog veel meer. Uiteraard houdt betreed je die plekken met veel respect.

Sfeerplaatje 

10 maanden voor onze trip begonnen we met de voorbereidingen.

Brileider was toch wel onze belangrijkste target want deze soort is toch wel de heilige graal voor vogelaars van een birding trip naar Alaska. Maar de druk was er natuurlijk wel enigszins af nadat een mannetje Brileider opdook bij Texel. We waren toch enigszins gespannen omdat we op de eerste plaats heel graag deze soort in zijn natuurlijk broedhabitat wilden zien maar ook omdat een week voor ons bezoek aan Barrow de toendra nog met een dikke laag sneeuw en ijs was bedekt, er geen open plassen waren en dus nauwelijks vogels. Er waren vogelaars die geen enkele eidersoort hadden in die periode. Gelukkig stegen de temperaturen tot boven nul een aantal dagen voor ons bezoek en feitelijk kwamen we op precies de juiste tijd aan. De toendra explodeerde en we zagen overal baltsende steltlopers en soms 3 soorten eiders (Steller's Eider, Koningseider en Brileider) op een plas.

Ondanks de prijzige vlucht en verblijf en de altijd wat onzekere vluchten ( bij mist ed worden vluchten vaak gecanceld /uitgesteld ) naar St Pauls Island afgereisd. Prachtige zeevogel kolonies waar je dichtbij kan komen net oa de Red-legged Kittiwake . Ook nogal wat Aziatische /Europese dwaalgasten waar de Amerikanen dan weer wild van werden : 2 Appelvinken , Bosruiter , de 4e Dwerggans voor de VS , door onze groep ontdekt , enz 

Emperor Goose is een zeldzame soort die zijn voornaamste verspreidingsgebied in Siberie heeft maar ook een populatie heeft in de westelijke kustgebieden van Alaska. In Alaska is de soort de laatste halve eeuw om onduidelijke redenen met zeker 60% afgenomen.

De soort is zeker niet gegarandeerd tijdens een mei/juni trip naar Alaska. Als je zeker wilt zijn voor deze soort dan moet je in de winter afreizen naar Alaska en dan naar Kodiak eiland, waar groepen Emperor Geese overwinteren.

Toen we vanaf Point Nome over zee aan het scopen waren, checkte mijn broer Frans de rotsen op zoek naar de Rock Sandpiper die we de vorige dag hier zagen. Op een bepaald moment draaide hij zich vol ongeloof naar ons om :"Er zit een Emperor Goose onder ons op de rotsen".

Overigens is dit een vogel met een meer buffy, ietwat oranjeachtig gekleurde kop wat bij sommige exemplaren voorkomt.

Naar aanleiding van mijn opmerking over klapekstertaxonomie hier maar even een recente foto uit het frisse westen van Alaska. Na diverse zoektochten kwamen we gelukkig iemand tegen die een nest wist te zitten in een woonwijk (ebird heeft de hele wijk als hotspot, dus dat was niet zo handig). Een niet geïdentificeerd warmbloedig dier werd door deze vogel in stukjes aan zijn broedende partner gevoerd.

Met Henk & Frans Hendriks en Hemme Batjes.

De purist moet maar even wegkijken, maar er zijn diverse herintroducties van Whooping Cranes in de VS om de populatie robuuster te maken. Kosten nog moeite zijn gespaard om deze vogels o.a. trekroutes aan te leren. Deze twee paartjes vonden we in Necedah Wildlife Refuge, het grootste wetland van de staat Wisconsin waar de vogels 120 jaar terug wild voorkwamen en sinds 2001 worden geherintroduceerd. Vogels trekken in het najaar naar Florida. Het reservaat is een uur rijden van de Buena Vista grasslands waar we 17 baltsende Greater prairie-chickens en een Henslow's Sparrow hadden. Als je er toch langskomt op de terugweg naar Chicago.. 

We vonden in ons rondje rondom Lake Michigan maar liefst 31 soorten American Warblers, waaronder deze Kentucky. Volgens mij nog niet in de WP vastgesteld, maar wie weet een keer op de Azoren of gewoon op Vlieland.

In de week van Hemelvaart hebben Stijn Brand en ik een rondje gereden om Lake Michigan. Doel was onder meer het vinden van deze zeer lokale zanger. We vonden er bij onze eerste poging een stuk of 10 zelf.

Eentje uit de oude doos die ik vandaag weer onder ogen kreeg. Waarvan ik me nu gelijk bedacht dat een (roof)vogel in deze staat nooit aanvaard zou worden vanwege de staat van het verenkleed. 

De Khao Ploi Waen is een kleine berg net buiten Chanthaburi. De berg is bekender om de edelstenen dan om de vogels. Op 30 mei ontdekte ik hier een Malayan Night Heron. Een zeldzame reigersoort voor Thailand. Bezoeken daarna leverde niets meer op dus ging ik er van uit dat hij weg was. Tot vandaag. De reiger was weer aanwezig en ving in de vochtige humuslaag de een na de andere worm. En dat waren geen kleintjes. 

Fuertes' Oriole, ofte ook wel 'Ochre Oriole' genoemd, is een vreemde en volledig residente populatie in de provincies Tamaulipas en Veracruz in Mexico. Ziet er eigenlijk heel anders uit dan een gewone Orchard (die we overigens ook zagen!) met onderdelen die eerder geel dan baksteenrood zijn. We spendeerden best wat tijd om goede waarnemingen te bekomen van dit taxon, dat misschien nog wel eens soortstatus krijgt in de toekomst. 

TIjdens de recente reis die ik begeleidde in Mexico. 

Een van de twee typische 'karst-wiko's' in Mexico, naast de iets zuidelijker voorkomende Nava's Wren. Tijdens de recente tour die ik begeleidde in Mexico. 

Toch wel mijn favoriet van dit kleine, fijne eiland. Relatief erg veel vogels hier en alle endemen, op de Whistler na, zijn toch wel kat-in-bakkie. 

De shrikebill is één van de grotere vogels op het eiland en ze zijn fijn actief, veel over de paden heenvliegend en ook luid zingend. Ze zijn ook erg nieuwsgierig en komen ook zonder tape dichtbij zitten, want ze zijn soms meer met elkaar bezig dan met mensen.

Er bestaan van deze soort amper foto's en dan mag dat natuurlijk niet ontbreken in de fotogalerij van Dutch Birding! 😉

Tot zover ik kon terugvinden in de archieven van Birdquest was dit de eerste keer dat we deze soort zagen en zeker als je met twee dagen 'voorbereidingstijd' dan op zoek moet, mag het resultaat er zeker zijn. Malaita was het 'vervelendste' eiland met erg veel houtkap door Chinezen/Indonesiërs en veelal dus een leeg en treurig eiland.

Een retour-tripje naar Sabah voor een select aantal specifieke soorten, waarbij deze soort in mijn top-3 wenssoorten stond, bracht wisselend succes maar was overall toch zeer geslaagd! Dit mag dan 'maar een vrouwtje' zijn maar ik vind het met afstand de mooiste trogon die ik ooit gezien heb. Een dag eerder stond ik dagdromend naar deze liaan te kijken, denkend 'er zal maar een Whitehead's Trogon op zitten'....

Bornean Groundcuckoo, mijn laatste Aziatische, zagen we geinig en langdurig en hebben we meermaals goed gehoord. Helaas Blue-headed Pitta, het sluitstuk van mijn top-3 wenssoorten, opnieuw gemist.

Nog niet vaak zo dichtbij een absoluut wilde papegaai kunnen komen, maar het was genieten. Toch een van de zeldzamere soorten in Mexico en Noord-Amerika in z'n geheel. Tijdens mijn recente tour doorheen Noordoost Mexico. 

Niet hetzelfde genus, maar voor mij toch echt de "dennen parula". Heerlijke soort en prettig algemeen tijdens mijn recente tour in Noordoost Mexico. 

Aan de rand van het boreale bos bevindt zich e.v.d. meest toegankelijke baltsplekken van rotsauerhoen. We zagen er 7 baltsen. Het geluid lijkt op ritmisch getrommel op een holle boom.

Asian Dowitchers zijn schaarse broedvogels rond steppemeren en trekken voornamelijk door van eind april tot eind mei...

Hier een mooi zomerkleed groepje.

Vroeg in de ochtend door steppes en bergen heen gesjeesd om op tijd bij de baltsplek van deze bijzondere steltloper te komen. Ogenschijnlijk lijkt alles goed habitat voor deze soort maar schijn bedriegt. Voorkeur gaat uit naar zandige gravel steppes met her en der grasplukken en wat steenslag. De balts was fenomenaal waarbij de vogel herhaaldelijk wentelde en een ratelend geluid maakte. Een van de hoogtepunten van de trip naar Mongolië. 

Near Endemic voor Mongolië en een stukje China. 

Lastige soort van het Maleisisch schiereiland (grandior) en het Barisangebergte op Sumatra (marmoratus) maar er is op Tapan road goede kans om hem te zien. Dit was dan ook een erg welkome afleiding tijdens het lange wachten op Graceful pitta. (Misschien is het zelfs een vettere soort.) Het gezelschap van Pieter Baalbergen en Daan Drukker maakte ook erg veel goed.

Vogelen op Tapan road is traag. Veel wachten op vogels die gevoerd en getaped worden, en ja wachten is niet helemaal ons ding. In de vroege ochtend was er redelijk goede vogelactiviteit met leuk veel beesten. Later op de ochtend komt als het rustiger is de warmtebeeld uit de tas, wat leuke dingen op levert zoals een Sumatran frogmouth of een Banded kingfisher.

Het was mogelijk om redelijk de grenzen van de Canon R7 en 100-500mm lens combo op te zoeken met een sluitertijd van 1/40, al werkt 1/20 soms ook nog wel goed. Licht ontruist met Topaz.

Een paartje, ietwat onder Sela Pass. 

Bugun Liocichla, Critically Endangered.

Lang verhaal kort: Wetenschappelijk beschreven in 2006. Slechts bekend van een gebied van 2 km2. Alhoewel de potentiële verspreiding qua habitat 140 km2 is, zijn er naast de vele waarnemingen van een zeer klein aantal vogels (14 exemplaren?) slechts een handjevol onbevestigde waarnemingen elders.

We zagen deze vogel langs de weg nadat we vanaf de bekende trail een uit het zicht zijnde groep van Birdtour Asia jubelend hoorden feestvieren. Die hadden de vogel al, zenuwslopend! Het kwam goed...

Nu we toch met Dwergooruilen bezig zijn; Net terug van NW India. Onze Birdtour Asia reisleider is erg involved in de dit jaar nieuwe taxonomische revisie-lijst. Hij vertelde dat deze soort in drieën gesplist gaat worden, waarbij de Noordelijke vogels (tot in Siberië) een soort worden. Ze roepen anders, zonder rrr klank, de zuidelijke, welke dit is, en nog een andere soort (Andamans?). Tijdens het zoeken naar een Mountain Scops Owl (veel gehoord maar nooit gezien) kwam deze vogel op eens langs. Leuk want ik had nog geen zuidelijke Oriental Scops en Noord- Pakistan maakt ze net Holarctisch.

Bijna net zo mythisch als Zapata Rail, met het verschil dat we zeker weten dat deze soort niet is uitgestorven. De zang en roep zijn nog steeds onbekend. Het merendeel van recente waarnemingen zijn vogels die tegen ramen zijn gevlogen. Deze adult was verzwakt en is door ons naar het vogelopvangcentrum in Quito gebracht. Hoogstwaarschijnlijk ging het om een botulisme-intoxicatie. Na vijf weken helaas alsnog overleden. Nu als balg opgeslagen in de collectie van Universidad San Francisco de Quito (USFQ).

Niet de beste foto, maar wat een moment.... Trillend op mijn benen nadat deze klapper de weg overstak. Vervolgens zagen we de vogel al baltsend op een tak zijn blauwe keelflap kort maar krachtig tentoonspreiden!

Meerdere losse exemplaren gedurende twee ochtenden. 

BLAUW!

De Taiwan Yuhina behoord tot de endemische species in Taiwan die in de bijzondere topografie van het eiland (hooggebergte tot bijna 4000 m, gelegen in de tropische zone) hun specifieke leefruimte vinden.

Eén van ‘s werelds mooiste en zeldzaamste spechten met een geschatte populatie van 250-1,000 individuen. Tot enkele jaren terug was de gebruikelijke plek om Yellow-faced Flameback te zoeken het Balinsasayao Twin Lakes Natural Park op Negros, maar daar is hij moeilijk geworden. In 2022 vond Forest Botial-Jarvis een stuk bos met de specht in de bergen van Panay, bereikbaar met een huurauto via een min of meer geasfalteerde weg vanuit Iloilo City. In januari gidste ik daar drie vogelaars uit de UK en US met een speciale belangstelling voor spechten. Yellow-faced Flamebacks zijn lastiger te zien dan de meeste Chrysocolaptes omdat ze overwegend in dichte onderbegroeiing foerageren en schuw zijn. Op de foto een groep met adult mannetje, juveniel mannetje en adult vrouwtje aankomend bij hun gedeelde slaaphol, gefotografeerd rond zonsondergang vanuit een schuiltentje dat ik maakte uit bananenbladeren.

Net terug van zo ongeveer de heftigste trip van mijn leven, zowel lichamelijk (6 dagen wandelen naar en kamperen in de bergen op 3000 meter en terug komen in "oorlogsgeweld" tussen (noord) India en Pakistan opgesierd met drones en een ballistchsche (?, geen verstand van) Indiase raket over ons tentenkamp ) met een niet volledig goed resultaat (jonge man Western Tragopan ipv een ad man). Deze soort werkte op 08-05 wel mee. We zagen toen 3 Cheer Pheasants (er zaten er 4) . Hier een vrouwtje een van mijn 5 nieuwe Holarctische soorten op deze trip waarvan de beste omschrijving zou zijn “do not try this at home” 😄🤔

Een van de 29 endemische soorten in Taiwan, de Taiwanese Blauwe Ekster (Taiwan. Blue Magpie)

De Large Scimitar Babbler is een erg lastige soort om te zien. De enige locatie waar ik deze soort regelmatig zie is in één van de birdhides bij Kaeng Krachan. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de necklaced laughingthrushes komt deze soort slecht 1-2 keer per dag (of helemaal niet) voor een snelle dip in het water om vervolgens weer het woud in te vliegen. De keren dat ik ze zag waren ze altijd met z'n tweeën. Meestal verschenen ze pas 's middags. 

Aankomend splitje: hidden finch.

Nee niet in Bolivia, maar in Argentinië. Deze semi-endemische Boliviaanse soort gaat nét de grens over in het afgelegen plaatsje Santa Victoria Oeste. Om daar te komen moet je 2,5 uur rijden over een ruim 4.000 meter hoge weg die op sommige momenten deed denken aan de Death Road in de Top Gear Bolivia special. Die weg leverde trouwens ook nog een paartje Boulder Finches op!

De Sahel Bush Sparrow werd voorheen Bush Petronia genoemd. In het Nederlands Kleine Rotsmus. Een soort die in de WP alleen regulier voorkomt in Jemen. In de WP sensu BWP is deze soort nog niet vastgesteld, maar is wel een potentieeltje, gezien het voorkomen in Mauretanië. 

Deze soort stond niet in de galerij met een foto.

Niet een zekerheidje dat je deze vindt.