Eén van de hoogtepunten tijdens een weekend east-slope. Sinds september mogen we weer “vrij” reizen in Ecuador. Echter, covid blijft toeslaan en ziekenhuizen hier in Quito nog steeds “collapsed” met een groot tekort aan ICU capaciteit…

In de eerste week van april 2016 heb ik samen met Philip Round en Nick Dymond vogels geringd op het eiland Koh Man Nai, Thailand. Een zeer klein eiland met in het voorjaar een enorme aantrekkingskracht op trekvogels die vanuit zuidelijk gelegen overwinteringsgebieden de Golf van Thailand oversteken. In die week vingen we aardig wat boszangers. De meeste waren Kroonboszangers of Pale-legged/Sakhalin Leaf Warblers. De laatsten werden genoteerd als Pt/Pb want zelfs in de hand zijn deze soorten niet te determineren. Tijdens het loslaten kon de soort soms gedetermineerd worden als deze riep. 

N.a.v. de vogel in Schotland. Doortrekkers doken al vanaf 8 augustus in de tuin op in Ohio, zo ook deze vogel. In North Carolina, waar ik tot voor kort woonde, waren ze zeldzaam (te ver ZO) -- en de meeste claims betroffen Acadian Flycatchers en soms Least Flycatchers, waar ze een beetje tussen in zitten qua uiterlijk. Hier in Ohio nog steeds veel lagere aantallen dan Least, maar een tamelijk alledaagse verschijning in mei en augustus-september. Heel mooi eigenlijk, zie het probleem niet zo met Empidonax.

Een van de geinigere spechten qua gedrag is toch wel de Eikelspecht.

Na het lezen van dit artikel vind ik ze nog leuker: ze leggen bijvoorbeeld behoorlijke afstanden af om naar knokkende soortgenoten te gaan kijken!

Korrelige platen worden toch leuk met Topaz DeNoise Artificial Intelligence (een software programma).

Het oosten van China in de winter staat (zonder Corona) garant voor vele gave soorten. Naast deze groep van in totaal 15 vogels zagen we Baer's Pochard, 11 soorten gorzen, Siberian+Red-crowned+White-naped+Hooded Crane, Crested Ibis, Reeve's+Elliot's+Silver+Common Fazant, Cabott's Tragopan, Relict Gull, Saunder's Gull, Black-faced Spoonbill, Oriental Stork, Pied Falconet, Swan Goose, Mandarijneend, duizenden Bronskopeenden, Reed Parrotbill, Long-billed Plover, Bruine+Naumanns Lijster.

Dit is een kleine nachtzwaluw van 19 cm en ca. 44 g. Het is  een schaarse soort van hoog, natuurlijk grasland, momenteel met IUCN status Near-Threatened met een voorstel voor reclassificatie als Vulnerable. Was deze avond op pad met Alejandro Bodrati, een onderzoeker die nachtzwaluwen “bevriest” met een zaklamp en dan met de hand vangt om te ringen en meten. Op de foto een mannetje met zwarte vleugel.

Een vrouwtje Kaempfer's Woodpecker, een foto van precies 10 jaar geleden gemaakt tijdens een bezoek met Tulio Dornas aan zijn onderzoeksgebied in Tocantins. Deze specht was 80 jaar alleen bekend van een balg uit 1926, en lange tijd werd het taxon beschouwd als een ondersoort van Rufous-headed Woodpecker (Celeus spectabilis). In 2003 oordeelde SACC de specht een aparte soort en in 2006 landde er bij toeval één in een mistnet, 350 km van de type-locatie. Toen eenmaal het geluid was opgenomen werd de soort met playback op een flink aantal plekken gevonden, en de populatie wordt nu op ca. 4000-6000 individuen geschat, met IUCN status Vulnerable. Deze soort leeft uitsluitend in dichte bamboegallerijen die zijn verspreid door de Cerrado savanne. De savannes en bamboe worden in rap tempo omgezet in soyaplantages, vandaar de bedreigde status van de specht. De soort eet mieren in Guadua paniculata bamboe, deze vegetatie is te zien in de foto. Volgens Tulio en collega´s is de soort uitsluitend met playback te zien te krijgen.

Tegen de schemer meer dan 200 Great-winged rond de boot, magisch 

Vooral bij Tristan zagen we veel Great-winged tijdens de Atl Odyssey

ik zag ergens staan dat iemand aan een pterodroma moest denken (foto uit Australie) en dat idee krijg je ook als je ze in Mongolie ziet baltsen. Opnames van dezelfde vogel.

Sinds 2016 door Birdlife als endangered gekwalificeerd, vanwege de 95% populatie afname tussen 1970 en 2014. De soort broedt in 4 staten in de VS  op de toendra van de Rocky Mountains. Verwacht wordt dat - door de opwarming van de aarde - op deze hoger gelegen gebieden bos zal toenemen en het toendra habitat zal afnemen.

Niet ver van de noordoostelijke ingang van Yellowstone NP is deze soort niet heel moeilijk te vinden. Het prefereert de zwarte stenen (met roze korstmos), zowaar een goede schutkleur voor deze prachtige soort.

Zomaar een vakantiekiekje uit het archief net voor de introductie van het digitale tijdperk aan het strand van Broome. Misschien wel de meest eenvoudige plek wereldwijd om ze te vinden. Een algemene vogel aldaar in deze maand. Wij hadden er 250+, allen in volledig winterkleed.

Na de Kaffergierzwaluw (Pijlstaartgierzwaluw) de tweede naamswijziging. Hernoemd tot Thick-billed Longspur.

Niet het beste plaatje van de soort (maar ik kon de soort(en) niet vinden in het DB bestand) maar vandaag kreeg ik een tip van Enno dat Langstaart Roodmus in tweeën gaat. de noordelijke vogels (welke op de foto staat) en de zuidelijke chinese vogels waarvan de ondersoort lepidus . In 2013 wees de toen bekende Deense gids Jesper Hornskov (opgelost na terug te zijn verhuist vanuit China naar Denemarken??) mij al op deze toekomstige split maar het heeft toch nog even geduurd. Gelukkig heb ik lepidus gezien (Mei 2005, te Shaanxi, Pangquangou, waar verslagen toch niet al goed voor zijn).

Ik kan me nog herinneren dat ik op deze site voor het eerst een foto zag van de Andean Cock of the Rock. Ik vond dat echt een bizarre vogel, die moest ik ook ooit een keer zien! Vorig jaar zag ik hem dan ook eindelijk, helemaal aan het einde van mijn reis van drie maanden door Zuid-Amerika. Wat een geweldige soort! Voor meer foto's en een verhaaltje zie mijn website.

De laatste soort van de reis is de Streaked Shearwater. De lange reis zit erop. Tijdens de WPO zagen we ruim 250 soorten waarvan velen endemisch. Ook de zeevogels waren erg goed vertegenwoordigt met 43 tube-noses. Een geweldige ervaring die ik niet snel zal vergeten.

We zitten op dag 29 van de WPO, de op één na laatste dag. We bezoeken Miyake-jima voor de Japanese Murrelet. Deze soort wordt niet altijd gezien tijdens de WPO. Wij hadden mazzel en zagen meer dan 30 exemplaren en soms erg dichtbij. De laatste goede soort van de reis was veilig gesteld.

En nog een volwassen exemplaar

En een volwassen Short-tailed Albatross.

Dit is een onvolwassen Short-tailed Albatross.

Omdat we waren ingeklaard door de douane mochten we Tori-shima tot 500 meter benaderen. We konden nu zelfs de kolonies zien op de vulkaan hellingen. Dit is een juveniele Short-tailed Albatross.

We zitten nu op dag 28 van de WPO en Tori-shima Island staat op het programma. De broedplaats van de Short-tailed Albatross. Rond 1933 dacht men dat deze albatros was uitgeroeid voor zijn veren omdat er geen broedgevallen meer waren op Tori-shima. Gelukkig voor de Short-tailed Albatross (en voor ons) blijven de jongen lange tijd (soms jaren) op zee voordat zij gaan broeden. Vanwege de tweede wereldoorlog was het lange tijd onmogelijk om onderzoek te doen op Tori-shima en in 1949 verklaarde Amerikaanse onderzoekers die het eiland bezochten de soort als uitgestorven. Men denkt nu dat ongeveer 50 jonge vogels op zee hebben overleefd en in 1954 werd een eerste ei gelegd door één van deze vogels. De Short-tailed Albatross wordt nu goed beschermd en de aantallen nemen toe. Er leven nu naar schatting 5000 exemplaren.

We zitten op dag 26 van de WPO en zijn aangekomen bij Hahajima. We worden hier ingecheckt door de douane wat belangrijk is voor onze bezoeken aan de Japanse eilanden die op het programma staan. Helaas gingen deze allen niet door vanwege het slechte weer. Ander doel van Hahajima was de Bryan's Shearwater die hier broed. We zagen 3 vogels maar ik heb helaas geen foto's kunnen maken door de slechte lichtomstandigheden.

De eerste Bonin Petrels worden waargenomen. We zouden er nog veel gaan zien. Bizarre acrobatische vogels die soms letterlijk rondtollend voorbij komen racen.

We zitten op dag 25 van de WPO en zijn nog 1375 km verwijderd van Japan.

Na het de zogenaamde dead-zone gepasseerd te zijn gaan we weer meer vogels zien. Vooral de Wedge-tailed Shearwaters zijn in de meerderheid. We zien nu vrijwel alleen nog maar lichte fases in het begin van de reis waren het alleen donkere fases.

De Uruzú rivier in Parque Provincial Urugua-i is een betrouwbare plek voor Black-fronted Piping-guan (hoewel gedipt hier door Arjan & Ies in 2016...). In de vroege ochtend komen verscheidene Black-fronted Piping-guans (Endangered, wereldpopulatie < 7000 individuen) uit de bomen naar beneden om in het ondiepe water te foerageren. Later in de dag verblijven de guans meest in bomen en eten dan bessen.

Mannetje picata.

Vorm capistrata.

Een capistrata/picata intergrade (volgens Rasmussen & Anderton).

Picatatapuit is echt een rare naam: picata betekent "geëksterd" (oftewel bont). Volgens mij was degene die de Nederlandse naam bedacht (dat moet al voor het verschijnen van de Heinzel zijn geweest!) met z'n gedachten bij een Italiaans gerecht.

Ik stel voor: picata s.lat. = Ekstertapuit, dan kun je de drie vormen resp. Witkap-, Zwartkop- en Zwarte Ekstertapuit noemen (ja, ik weet het, saai!)

Bij het begin van dag 23 van de WPO volgden verschillende Matsudaira's Storm Petrels de boot en lieten zich leuk op de foto zetten

We zitten nu op dag 22 van de WPO

De White-fronted Ground Dove is endemisch voor de Caroline Islands.

De Citrine White-eye is endemisch voor Micronesia.

De Purple-capped Fruit Dove is endemisch voor de Caroline Islands.

De Micronesian Myzomela is endemisch voor Micronesia.

De Micronesian Starling is endemisch voor Micronesia

De Oceanic Flycatcher is endemisch voor de Caroline Islands.

De Carolinian Reed Warbler is endemisch voor de Caroline Islands. Wij zagen deze soort tijdens het bezoek aan Weno wat een onderdeel van de Chuuk Islands.  Dat is weer een onderdeel van de Caroline Islands. En om het makkelijk te maken staan de Caroline Islands onder gezag van Micronesia.

We zitten nu op dag 16 van de WPO en we hadden de Beck's Petrel eigenlijk niet meer verwacht maar ten zuidoosten van New Ireland zagen we uiteindelijk toch een aantal exemplaren. Ook de Beck's Petrel is één van de specialiteiten van de WPO. 

Speciaal voor Max een foto van een mannetje White-tailed Ptarmigan in zomerkleed. Gefotografeerd op Mount Evans (4.350 meter hoog) op een hoogte van ca. 4.000 meter. Gelukkig kan je met de auto (alleen in de zomer!) tot 3.900 meter komen. Wij hadden het geluk dat er een Long-tailed Weasel over de weg heen schoot die daarna 3 vogels opstootte.

Ten zuiden van New Ireland wat onderdeel uitmaakt van de Bismarck Archipelago zagen we verschillende grote groepen Grauwe Franjepoten. Bijzonder om deze op 13.924 km afstand van Nederland te zien.

De Heinroth's Shearwater is één van de specialiteiten die je kan zien tijdens de WPO. De shearwater broed op de hellingen van Kolombangara Island. Er werd gewacht tot de late namiddag, dit is het tijdstip dat de shearwaters het beste te zien zijn. We zagen verschillende exemplaren voorbij racen op afstand van de boot. Geen superplaat maar wel één die erbij hoort.