Het waarnemen van deze soort was een van de hoogtepunten van een maandlang vogelen in het zuid-oosten van Peru. Mooie trip met vogelen in de paramo zone tot aan het stomende laagland regenwoud in het stroomgebied van de Rio Madre de Dios en Rio Tambopata.

Deze zeldzame Peruaanse endeem komt voor op 3700 - 4600 meter hoogte en dan met name in het sterk bedreigde polylepis bos. Deze vogel fourageert aan de rand van een stuk polylepis op de met kostmossen en mossen bedekte rotsachtige bodem. Waarneming rond de 4300 meter hoogte.

Een erg fijne soort was Javan Scops Owl, heeft aardig tijd ingezeten voordat we hem hadden.

Een van de beste waarnemingen van de trip naar Java, Javan Cochoa! Deze waren bijzonder goed te zien, aan de verbazing van de gids te merken. We hadden er 8 stuks tijdens de beklimming van Gede.

Een aantal dagen geleden kwam er een claim van een Bruine Vliegenvanger op Vlieland. De latere foto's lieten een onbekende vliegenvanger zien, mogelijk een Grauwe. Dit plaatje (niet de mooiste van de soort) geeft een aantal goede kenmerken van de soort weer zoals het verhoudingsgewijs grote oog, gedrongen kortstaartige structuur en brede snavelbasis van de soort. Zo nu we het zoekbeeld hebben hoeven we hem alleen nog maar te vinden, doe je best daar op DT1, maar laat hem dan wel tot en met maandag blijven zitten :-) 

Zo een adult hadden jullie al, maar juvenieltjes zijn ook wel best eruit te pikken hoor... Momenteel weer flink op doortrek hier in het zuidwesten van British Columbia!

Nu mijn nieuwe website klaar is, kom ik er eindelijk weer aan toe om nog wat vakantiefoto's te bewerken en online te zetten. Ik zag dat deze soort nog niet op deze site stond. Deze White-bellied Antpitta komt op de wormen bij de Cabañas San Isidro. Op mijn eerste ochtend bij deze locatie ging ik hem uiteraard meteen proberen, maar daarbij werd ik vergezeld door een stuk of twintig typische Amerikaanse vogeltoeristen (bejaard, verplaatsen zich bij voorkeur per toerbus en laten zich door de gids netjes alle vogels aanwijzen). Ze waren niet onvriendelijk, maar naarmate de antpitta niet thuis gaf, zwelde het geroezemoes aan. Uiteindelijk vond hun gids dat het wel lang genoeg geduurd had en werden ze richting de ontbijttafel geloodst. Ik bleef achter met de lokale meelwormenman. Na enkele minuten kwam de antpitta natuurlijk keurig aanhoppen en had ik hem voor mezelf. Ik was blij dat ie nog even stil stond op een meer fotogenieke plek voordat hij zich op het voerplekje stortte.

Voor meer antpitta's en wat meer verhaal zie dus mijn nieuwe website!

Ik vond er dit jaar helaas geen in het hooggebergte, waar ze broeden, maar deze vogel was er wellicht maar een dag meer van verwijderd toen ik hem onderschepte op de strekdam bij Homer, van waar de vogels het binnenland invliegen tijdens de voorjaarstrek. 

Hier een vermoedelijke pacifica gefotografeerd aan de westkust van Vancouver Island vorig jaar. Vermoedelijk een mannetje, te zien aan de iets kortere snavel. 

Eentje voor Peter. 

Gezien ik aan de westkust van Canada woon, ben ik erg vertrouwd met bonte strandlopers, maar ze zien er hier wel wat anders uit dan die waar ik mee opgroeide in Europa. Erg contrastrijk, met een erg lange snavel, diep roestkleurige bovendelen, een spierwit aangezicht en een pekzwart borstschild. Dat zijn de vogels van Z en W Alaska die we hier elke winter weer mogen ontvangen.

Ik was dan ook licht verbaasd toen ik bonte strandlopers zag in het uiterste noorden van Alaska deze zomer, die me eigenlijk terug meer deden denken aan de vogels van in Europa. Kortere snavels en iets minder contrastrijk, maar verdere details moet ik zelf ook nog uitvogelen. 

Blijkt hier te gaan om - als ik het goed heb - ssp arcticola, die over Rusland wegtrekt tot in Azië (!). Althans dat maak ik op uit de literatuur!

Ik hoor het graag als ik het fout heb, spring gerust bij Peter.

Nog een leuke van op de toendra deze zomer. Heerlijke tijd gehad met de steltjes daar. 

Van 29 juni tot en met 16 juli ben ik voor het eerst in Peru (en in Zuid-Amerika) geweest. De plannen om hier naartoe te gaan, waren al in november 2019 gesmeed. Het was erg fijn dat de tour in Centraal-Peru na 2,5 jaar wel zijn doorgang kon vinden. 

De Humboldt Pinguïn was een soort die ik op mijn eerste vogeldag zag in de haven van Pucusana. Fantastische plek voor een hoop (algemenere) zeevogels van de Zuid-Amerikaanse kust. Verrassend genoeg staat deze soort nog niet in de galerij van DutchBirding...  

Op deze locatie min. 13 paren!

Een vrouwtje Brileider op nest, van deze zomer in arctisch Alaska. Heerlijk dat deze soort kan op een road trip, al moet je er wel even voor rijden... Verslagje van vogelen langsheen de Dalton Highway volgt binnenkort op Cloudbirders!

The little curiosity that can be seen in the foothills and sometimes easily allows for photos like this one.

The Iranian ground jay or Pleske's ground jay, is a species of bird that is considered an endemic species of Iran. This bird usually lives in dry areas like deserts.

Het leuke van vogelen in Indonesië, naast de standvogels / endemen, is de mix van bezoekers uit het noorden en het zuiden, zoals deze (algemene) dollarbird op de grens van Indonesië en PNG.

Ik zag in totaal 3 verschillende groepen Bornean Bristleheads (6+ vogels). Overigens reageerden de vogels op de populaire plekken zoals het RDC totaal niet (meer) op geluid, dit in tegenstelling tot de groep die ik zag langs de entrance road in Danum.

Eén van de kleurrijkere soorten van Taiwan

This attractive species also breeds in the mountains around Tehran.

Mooie endeem niet al te ver van de bekende El Dorado Loge.

De smalle strook bos tussen de Silau Silau trail en de hoofdweg bleek erg goed voor Whitehead's Trogon. Vanaf de weg kun je met een beetje geluk deze soort daar prachtig op ooghoogte zien (op geluid lokaliseren).

Whitehead's Broadbill was de eerste die ik zag van het Whitehead's trio (Trogon, Broadbill, Spiderhunter). Deze soort verschillende keren gezien en/of gehoord in de dagen dat ik er was waarvan ook een keer een paartje.

Last-minute besloten om dit jaar met het gezin naar Borneo te gaan. Dit vrouwtje Fruithunter was zo ongeveer de eerste vogel die ik zag op Mount Kinabalu toen ik de auto uitstapte (lekker begin). De vogel was bezig om iets levends naar binnen te werken en bleek de dagen daarna vroeg in de ochtend en avond regelmatig terug te keren naar dezelfde boom. Tegenvaller was wel dat je niet langer zelf met de huurauto de berg op mocht rijden. Vanaf het Liwagu Restaurant zul je verder omhoog moeten lopen naar Timpohon Gate of transport moeten regelen in het visitor centre (RM 17.50 pp).

This is one of the few species that can hide from the public in desert and semi-desert areas with very strong camouflage, and you may not be able to see it while passing by.

There is a semi-desert area near Tehran where you can easily see this species.

Het was niet makkelijk om een Amerikaanse Drieteenspecht te vinden. Maar uiteindelijk vonden we dit vrouwtje.

Acht soorten spechten hebben we gezien en de 9e was de meest gewenste (Black-backed Woodpecker - Zwartrugspecht) die we helaas niet gevonden hebben. We zaten wel in het gewenste biotoop van deze soort n.l. verbrand bosgebied.

Leuke verrassing tijden de San Diego Pelagic van juli jl.

Met 25 gevallen in de UK (oktober 2019 nog boven een park in Londen) zou deze hier ook kunnen. Ik zie hem al zo vliegen boven het Vuurboetsduin op Vlieland tijdens een DT weekend. Wie weet gaat het een keer lukken..!

Barbapapa onder de Darwin vinken. Soms tricky om te vinden.

Vele namen voor deze soort: Darwin's Flycatcher, Little Vermillion Flycatcher, Galapagos Vermilion Flycatcher, en Brujo Flycatcher. Waarom Ebird ineens anders moest doen en voor Brujo Flycatcher ging, snap ik niet helemaal. De naam "pajaro brujo" wordt ook gebruikt op het vaste land en heeft niet echt iets te maken met de Galapagos. In maart en april zo'n 10-15 individuen geteld langs de trail bij Sierra Negra, een populatie bloei lijkt het. Onderzoekers hebben geïmpregneerd nest materiaal opgehangen en het lijkt erop dat de vliegenvangers het gebruiken. Dit om besmetting met de parasiet Philornis downsi tegen te gaan.  

Zwaargewicht onder de aalscholvers. Tijdens het snorkelen kijken ze net zo streng, en soms gaan ze voor je flippers!

Fijn dat de wereld galerij (weer) gevuld wordt met fraaie plaatjes, en natuurlijk ook dat de Paz familie hun antpitta paradijs kan behouden. Deze soort nog niet in Ecuador aangetroffen, maar heeft wel potentie. Foto is genomen op een exacte plek die Jan Hein zo'n 10 jaar geleden met me gedeeld had. Zit er dus nog steeds ;-)

Elaenia's worden pas echt leuk, als je een tijdje in de Neotropen gevogeld hebt. Deze is makkelijk te herkennen aan z'n rode kruintje. Een 'white-sand specialist', met een lokale verspreiding in Amazonia.

Een van m'n favoriete Santa Marta endemen. Redelijk eenvoudig te vinden vanaf c. 2000m tot boomgrens. Het lijkt erop dat de Sabrewing is terug gevonden!

ZW-Amazonië is een goede plek om aan je jacamar- en puffbirdlijst te werken.

Deze karikatuur zit in volkomen onopmerkelijke vegetatie bij een verlaten hotel aan de rand van de stad. Bij het roepen zet hij zijn borstveren en (zwarte) kuif op en ziet hij er heel gevaarlijk uit .

Als botjes kunnen, kunnen sporen ook...

Dit was tot afgelopen maand de makkelijkst bereikbare plek om Rondonia Bushbird te zien. Toen wij er op zaterdag zochten ging er iedere vijf minuten vlakbij een woudreus tegen de vlakte. In deze grimmige atmosfeer was alleen een Tooth-billed Wren een opsteker. Op zondag werd er niet gewerkt en zagen we een mannetje in een nog niet aangetast territorium. Birdquest miste de soort drie weken later.

De lokatie waar de soort enkele jaren geleden werd herontdekt (in Campos Amazônicos Nationaal Park) was door de aanwezigheid van illegale houthakkers al niet meer te bezoeken.

Nu rest alleen PiraAçu Fishing Lodge, acht uur rijden en twee uur varen vanaf Rio Branco. Voor veel mensen is het te hopen dat er dichter bij de "standaardroute" territoria gevonden worden (dat zou bij Tabajara moeten kunnen). Zijn aanwezigheid is in elk geval makkelijk vast te stellen.

We hadden veel gezien, het was laat in de middag, de activiteit was mager en het motregende. Normaliter ga je dan terug naar het hotel, om alvast aan het aperitief te beginnen. Maar ik had nog 1 vogel in gedachten en kon de groep overtuigen om nog een laatste kleine inspanning te doen. Eenmaal bij een onbeduidend moerasje midden in de akkers was het even strategisch positie kiezen, en 5 minuten later zagen we dit beestje op 3-4 meter voor ons heen en weer rennen rennen.

Noord-oost India reis 2022 - Starling reizen

Bij de eerste zaten we te zweten en later werden we er moe van ... zo talrijk waren ze.

ZEER talrijk in Manitoba ! 10.000+ waren aan het foerageren op de uitgestrekte landerijen ...

Deze soort zag ik voor het eerst in April 93 bij Lost Maples in Texas en op deze dag zagen we er 3 nabij deze plek langs een lager gelegen track. In 93 nog erg bedreigd (je mocht geen tape spelen om hem te vinden..ahum) maar inmiddels gaat het beter met de soort en is zijn verspreiding in de zuidelijke USA aanzienlijk vergroot, zo zag ik verrassend in deze video. Samen met Goldencheeked Warbler twee van de zangvogel specialiteiten van Texas. Voor mij is een andere Texas specialiteit (Colima Warbler) de op één na laatste holarctische nieuwe wereld Warbler die ik nog moet/wil.