De al zeker 27 jaar bekende, maar nog steeds onbeschreven Millpo Tapaculo. Er liggen balgen in diverse Amerikaanse musea, een DNA-sequentie is gepubliceerd, de geluiden zijn opgenomen, maar een artikeltje schrijven, ho maar.

Hij bestaat echt.

Doordat het oprollen van een aantal missende soorten in Arizona snel ging (in een dag, ipv drie), besloot ik een Californische Condor te proberen op deze daarvoor bekende plek hetgeen lukte (ik bleek later redelijk wat geluk gehad te hebben gehad want nagenoeg alle Arizona vogels bevinden zich in Utah omdat daar momenteel gelammerd wordt). Californische Condors zijn momenteel op drie plekken geherintroduceerd (Californie, Arizona en Baja). De uitgezette vogels in Arizona lijken wat betreft de "telproblematiek" erg op de Lammergieren in de Alpen. Ze hebben er ooit gezeten, zijn erg lang weg geweest (veel langer dan de enkele tientallen jaren van de Californische vogels). Er wordt gebroed maar er zijn alleen nog eerste generatie jongen en er worden ook nog steeds vogels uitgezet. Of dit telbaar is weet ik niet. Ik sprak tijdens mijn reis Jon Dunn, die aangaf dat de Californische vogels geografisch beter telbaar voelen. Geen idee wat ik er mee aan moet maar indrukwekkend was het wel.

Evd targetsoorten daar was het zien van Hudsonian Godwit in zomerkleed. Dat is aardig gelukt. (Foto: Astrid Kant)

Net terug van een ingelast tripje naar zuid Arizona en vier dagen Sonora in Mexico. Het orginele idee om de Thick-billed Parrot te gaan zien moesten we om "een voor twaalf" omgooien vanwege een drugsoorlog die plotseling de kop opstak in het gebied van die soort (22 doden in vier dagen vertelde de politie ons die in hetzelfde hotel overnachten als ons). Daarom het Mexico gedeelte naar het westen opgeschoven. Dit leverde mij ongeveer tien nieuwe "false" Holarctic nieuwe soorten op (en drie of vier in Arizona), allen dwaalgasten in de USA (met name Arizona). Deze soort wordt daar jaarlijks ook gezien en dan vaak in Miller Canyon, maar in Mexico is dezelfde ondersoort een stukje makkelijker.

Personal highlight tijdens kort tripje in Noordoost Argentinië. 

Naast de Harpij vele extra's inclusief dit krakertje. In een dag dus Harpy pair, Spotted Puffbird, Cinnamon Neopipo, Yasuni Antwren, Long-tailed Woodcreeper (lowland taxon), Cinereous Mourner, White-plumed Antbird, Lemon-chested Greenlet, Chestnut-winged Foliage-gleaner, Banded Antbird, Nocturnal Curassow (HO), Pavonine Quetzal, Ornate Hawk-eagle, Lanceolated Monklet, Rufous Potoo en Fiery Topaz. Tien jaar terug zou ik dit lijstje voor onmogelijk houden maar als je de geluiden onder de knie hebt in combinatie met goede activiteit en geluk is het wel mogelijk!

The beast is back!

De Royal Sunangel was voor mij (na de Long-whiskered Owlet) dé soort van Abra Patricia. Tegenwoordig is hij veel te eenvoudig te zien op de feeders van FAN.

Baltsend op en langs de doodlopende weg van het Northern Studies Center naar Twin Lakes.

Leuk om de verschillende kleden te bestuderen. Jonge man

American Pine Grosbeak (Pinicola enucleator leucura)  gefotografeerd met 12 andere Pine Grosbeaks rond voertafel in Churchill, schitterende plek

Geen echt zeldzame soort in zijn verspreidingsgebied in de US. Vormt samen met Siberian en Sichuan Jay een soortgroep waarvan Sichuan de moeilijkste is om te zien. Tijdens onze Coloradotrip kwam deze vogel een kijkje nemen terwijl we Golden Crowned Kinglets aan het bekijken waren. Ze kunnen belachelijk tam zijn door hun nieuwschierigheid.

Een week voor uitvliegen. Dacht ik eindig deze serie met een klapper (al is het maar een foto van een vogel in de hand).

Twee weken voor uitvliegen

Record shot van een van de lastigste tubenose taxa. Ewing Island in de achtergrond is een van de weinige broedplaatsen.

De standaard prion vanaf de ferry.

Oud vrouwtje. Veel lichter dan dit worden ze niet.

Het diagnostische kenmerk (voor zover bekend) van een adulte steadi is in deze foto goed te zien: een egale culminicorn. Bij een adulte cauta is de basis de culminicorn licht oranje. Onbewust van dit kenmerk, heb ik mooi de derde cauta voor NZ gemist (zat doodleuk naast de boot en werd een week later op fotos gedetermineerd).

Eén van de smaakmakers in de Gobi woestijn!

Dit leuke verjaardagscadeautje zat al op zijn wormen te wachten. Zo makkelijk waren de andere antpittas niet, al komt de Stripe-headed Antpitta (die ik zelfs een keer uit een rijdende auto ontdekte) dichtbij.

Dit is overigens een FANtastische plek, die -volgens het logboek- opvallend weinig door Nederlanders wordt bezocht. We waren de eerste groep in maanden die de Long-whiskered Owlet wilde zien. Ondanks een Cinnamon Screech Owl die even te dichtbij kwam hadden we hem na anderhalf uur in beeld. Alleen de lokale gids mag tapen en flitsen is verboden.

Fijn om deze sterk achteruitgaande soort eens zingend in zijn broedgebied te zien in de rivierbossen rond de Tuul rivier in Mongolië.

Twee jaar geleden had ik het genoegen om deze sublieme soort te mogen tonen aan een delegatie van gepassioneerde vogelkijkers! Het is een soort die nooit verveelt en één van de mooiste vogels ter wereld. Binnen twee weken is het zover, en gids ik opnieuw deze groepsreis waar ik enorm naar uitkijk. Ook nu weer een mooie evenwichtige groep van Vlamingen en Nederlanders die het 200% zien zitten! Een blogbericht van onze avonturen in 2015 vind je via mijn profiel.

Eén van de hoogtepunten van onze recente Mongolië reis met Starlingreizen was voor ons een nieuwe vindplaats van hodgson's bush chat. Samen met de caper de most wanted soort van Luc Bekaert die voor de 2de keer Mongolië bezocht.

Een leuke waarneming tijdens onze vogelreis met Starling Reizen in juni naar deze indrukwekkende bestemming. In totaal zagen we er een 10tal waaronder dit prachtige mannetje aan de grond. 

In de vroege ochtend zagen we de zwaar bedreigde Lessers (slechts 5) en in de avond en de volgende vroege ochtend van de volgende dag stonden we letterlijk tussen de Greaters. Deze soort doet het gelukkig beter. De verspreiding is groter, minder verbrokkeld en bevind zich gelukkig op plekken waar men wel luistert naar de mensen die weten hoe je deze soort moet beschermen. Daarom kan je er echt tussen staan (onder begeleiding) waarbij ze soms gewoon op de voorbak van je auto gaan baltsen!! We zagen er 24 (allen man en een hen). Het geluid met het "heksenlachen" is iets om nooit te vergeten..

De meest bedreigde "kip" en misschien wel soort in de US. Het gaat zo slecht met ze dat menig huidige vogelaar met een beetje kennis van zaken denkt dat de soort in zijn leven zal uitsterven. Bescherming is heel erg moeilijk omdat de leks nagenoeg allemaal op prive terrein liggen en in gebieden waar de "groene gedachte" niet echt leeft.

In december/januari met Jaap Hennevanger en André-Willem Faber in Vietnam geweest. Vele hoogtepunten, waaronder deze Cutia. Helaas twee top targets, Chestnut-eared en Golden-winged Laughingthrush, alleen gehoord. Golden-winged is tegenwoordig dus te doen, al is een gids wel een must. Het gebied waar de vogel zit, Mang Ri, is sowieso erg spannend. Naast Black-crowned Barwing en Red-tailed Laughingthrush zit er vast nog wel iets wat nog ontdekt moet worden.. Tripreport staat vanaf vandaag op cloudbirders.

Foto is van André-Willem Faber.

Voor de discussie; endemische ondersoort fennelli van Taiwan.

Een hele hoop gekapte bomen en een nieuw-ontdekte antbird na Lieven in 2015 kon ik dan ook deze fraaie soort op de lijst bijschrijven.

Als ze zo doorgaan (en waarom niet: de nu nog vreselijke weg dreigt tot Plataforma verbeterd te worden) binnenkort niets meer. Nu lukten van de foothill-specialiteiten in twee reisdagen en een dag ter plaatse Blackish Pewee, Yellow-throated Spadebill en Grey-tailed Piha nog wel.

Om niet alleen Max de site te laten vullen ;=), toch nog een kiekje uit Taiwan. Deze vogel was op zoek naar nestmateriaal.

Check ook ons tripreport, het gebeurt niet vaak dat we meer zien dan te verwachten was:

https://jnvdlaan.home.xs4all.nl/Taiwan2017.pdf

Een soort die moeilijk kan zijn op een Colorado trip maar wij hadden er geen probleem mee. Na even zoeken zagen we er drie, waarvan dit paartje zich goed liet bekijken. Deze soort is een aantal jaar geleden afgesplitst van Sooty Grouse fuliginosus welke langs de noordelijke pacifische kust voorkomt. Bij de balts krijgen ze een soort verenkruin in de nek met in het centrum een rond stuk naakte huid.

Wie goed kijkt, kan zien dat het pijpenstelen regent... ook in juli kan dat dus.

Al eerder gezien langs de Santa Eulalia Road, een veel makkelijkere plek. Met een beetje geluk is hij daar tussen 8 en 9 van de weg te zien, anders wordt het klimmen naar de wat dichtere Polylepisbegroeiing. Dat ging me (op de eerste dag Peru) goed af; de Diademed Sandpiper-Plover heel wat minder.

Voor mij de tweede keer dat ik deze soort in de US zag (eerder in juni 96 in de buurt van  Winnipeg Canada). Blijkbaar is Ransuil conform de IOC een soort met de euraziatische taxon. Het Sound Approach boek Owls splitst hem af als Wilson's Owl. In de US zijn de vogels kouder van kleur met een meer bruin contrasterend "gezicht".

Nu nog maar twee uur rijden van Huanuco, dus ontberingen als kamperen zijn niet meer nodig. De specialiteiten (in volgorde van binnenkomst: Golden-backed Mountain Tanager, Pardusco, Bay-vented Cotinga, Rufous-browed Hemispingus, Large-footed en Neblina Tapaculo) lukten (op het nippertje: de bereidheid van die laatste lokaal algemene tapaculo om te reageren hadden we onderschat) in een dag.

Voor sommige vast een van de saaiste groepen soorten in de US maar ik vind ze "zalig" (zoals de Belgen zeggen). Lekker lastig maar daardoor een mooie ID uitdaging. Niet in het voorjaar wanneer ze zingen zoals deze. Ik had er ooit een in Texas in het vroege voorjaar van 1993 (toen nog weinig ervaring met de ID van amerikaanse sparrows dus of ik dat helemaal goed heb gedaan toen??) en vandaar een wenssoort. Samen met Sagebrush Sparrows waren ze op deze plek niet al te moeilijk te vinden.