De grootste papegaai van de wereld (100 cm). Sinds 1989 is er een beschermingsprogramma en sinds 2014 niet meer ‘endangered’, maar nog steeds ‘declining’. De laatste schatting van de populatie is 6500 vogels, waarvan 5000 in de Pantanal. Ze eten (vooral) noten van twee soorten palmbomen.  Bron: datazone.birdlife.org.

Ik had de indruk dat het in de Pantanal wel goed gaat met de soort: in 2018 zag ik er aanmerkelijk meer dan in 2002. Bij sommige van de circa 11 lodges langs de 150 km lange Transpantaneira zijn ze soms leuk te fotograferen.

Topbestemming trouwens, de Pantanal en de Transpantaneira in het bijzonder, met talloze gave vogelsoorten, waanzinnige fotokansen en zeer goede kansen op Jaguar, Reuzenmiereneter en Reuzenotter. De Anaconda is iets lastiger geworden. Ze warmen zich op op de weg, maar door het wat drukkere verkeer lastiger te vinden inmiddels.

Een van de mooiere lopers van Zuid-Amerika.

Aziatische Groene Bijeneter

Een te verwachte split gisteren bij het IOC. Dit taxon en de hele witbuikige rufifrons groep (vier ondersoorten) zijn afgesplitst van de geelbuikige groep nu Chestnut-capped Warbler (drie taxa) die de meeste uit Costa Rica kennen. Rufous-capped zie je ook in Arizona waar het een jaarlijkse gast is van soms lang verblijvende vogels.

Omdat ik op Observation de eerste was met een foto van de Gola Malimbe, keek ik of er hier al eentje stond, nee dus. Bij dezen.

Drie dagen bergop dwars door primair regenwoud gelopen/geworsteld en gekampeerd om deze zeldzaamheid te kunnen zien. Geweldige tocht, met onderweg ook veel andere gave soorten. De gids had een levende haan mee die in het bos in de pan ging. Verder hadden we alleen wat koekjes, chips en zakjes water in een dorpje kunnen bemachtigen. Afzien dus. Nadat een eerste zoektocht mislukt was, zagen we de dag erna een paartje dat bezig was een nest te maken! Prachtige beestjes! Ik hoop dat het broedsel gelukt is, want er zijn er niet veel meer van.

Het was alle gebruikelijke Afrikaanse chaos, vertraging, goorheid en afzetterij weer meer dan waard! ;)

In het zuidoosten van KZ zie je begin mei groepen van honderden Jufferkranen overtrekken naar de steppes in het noorden, waar het een vrij algemene vogel is. Bij de meeste meren zie je wel paartjes sierlijk zijn.

Nieuwe split en daarmee een nieuwe endeem voor Japan IOC:

Apr 29 Accept split of Ryukyu Flycatcher Ficedula owstoni from Narcissus Flycatcher Ficedula narcissina. Het IOC is lekker op dreef de laatste weken.

Nu met een Ross Meeuw op zee in Scheveningen dacht ik dat het misschien interessant was een foto van het broedgebied op de grens van toendra en taiga, een aantal km van de zee te tonen. Op een van de pollen in het water vonden Jaap Vink en ik een nest met 2 eieren.

De Lutea ondersoort van de Gele Kwikstaart is al een paar keer langs gekomen in dit forum zie o.a. hier. O.a. in Zuid Afrika  maar ook in Koeweit kwam ik dit taxon tegen. Lijkt me een hele uitdaging deze te onderscheiden van Engelse Gele Kwikstaart.

De 'zeledonia' is een monotypisch taxon (de enige in zijn familie). Hij heeft wat weg van een winterkoning. Ze houden van bamboo en foerageren op de grond. Uiteindelijk kon ik 1 keer afdrukken. Helaas staat het teennageltje er niet helemaal op en zat er een takje voor. Maar toch best tevreden met de waarneming en het resultaat.

Verschilt niet zoveel van onze flava, maar heeft wit op de snorstreek (ipv geel) en de oorstreek (ipv grijs). Tevens feldegg en thunbergi gezien tijdens de trip. Helaas niet de fraaie geelkoppige lutea, die zit iets oostelijker (Mongolië).

De bellbird is ook één van die Centraal-Amerika specialiteiten. Sommige seizoenen volledig afwezig en moeilijk te vinden, andere seizoenen makkelijk.

Tijdens twee van vijf trips naar Thailand in de jaren 90 zag ik in de mangrove van Krabi de Masked Finfoot (en ook nog een keer in Taman Negara, Maleisië). De enige manier om de soort te zien was om met Mr Dai (helaas overleden) in zijn boot tijdens laag water door de mangrove te varen. ‘ footfin low taai, footfin low taai,’ zei Mr Dai dan als je hem tijdens hoog water had ingehuurd, terwijl hij in kleermakerszit op de punt van z’n boot zat. Gelukkig lukte het na een paar boottochtje dan uiteindelijk tijdens ‘low tide’. Een paar jaar na de eerste keer zagen Arie Jonker (die deze foto maakte) en ik er ook weer een met Mr Dai.

Inmiddels zijn er geen goede plekken voor de soort bekend en blijken er mogelijk nog maar 300 Masked Finfoots te zijn: https://www.researchgate.net/.../349094908_The_status_and... 

Precies een jaar geleden kwam ik weer thuis van mijn trip naar Colombia. Wat een mooie, lange vogeltrip had moeten worden eindigde helaas in een korte trip die abrupt werd beëindigd door de coronapandemie. Gelukkig heb ik nog wel deze gewilde manakin kunnen meepakken.

Nostalgie... Een verschrikkelijk beeld maar het is er wel één. Helaas geen originele foto meer om er de hedendaagse technologie op los te laten.

We zagen er in totaal 5. Het volledige verslag vinden de liefhebbers hier of op cloudbirders:

https://users.ugent.be/~hmatheve/hm/VENEZUELA09.html

Waarschijnlijk het meest 'gewilde' uiltje van Costa Rica. Niet altijd even makkelijk om te zien, maar als je ze vindt, is het des te meer genieten. Herinnerend aan onze ruigpootuil, misschien net daarom dat we ze zo fijn vinden. Bij onze tweede poging was het raak en voor mij persoonlijk 1 van de 3 most-wanted van de reis (naast de ground-cuckoo en snowcap).

Mijn derde en laatste umbrellabird. Die konden we dus moeilijk missen... Steeds fijne soorten die je nooit in grote aantallen ziet. Je moet er wat geluk mee hebben om ze te treffen. Veel buiten lopen en goed uitkijken is de boodschap.

Stond nog niet in de gallery

Neomorphus soorten behoren tot de moeilijkst waar te nemen vogels ter wereld. Ze foerageren bij army ants en hebben dan geen aandacht voor de ruime omgeving. Een schouwspel waar je als vogelkijker geen genoeg van kan krijgen. Te meer omdat de begeleidende soorten alleen al de moeite zijn! Ocellated antbirds, spotted antbirds, bicolored antbirds, ... Het was mijn derde waarneming van een Neomorphus maar veruit mijn beste (na rufous-winged in Venezuela en auditief banded in Ecuador). En ze dan nog zo kunnen fotograferen maakt het helemaal 'af'.

In het uiterste zuiden is het Arasaki Reservaat beroemd vanwege haar duizenden kraanvogels. De officieel getelde maximum aantallen in de winter dat ik er was: 11.039 Hooded Cranes, 2527 White-naped Cranes, 7 gewone Kraanvogels en 8 Sandhill Cranes. In ongeveer 1 op de 3 jaar wordt ook de Siberische Witte Kraanvogel hier gezien. De Chinese/Japanse Kraanvogel wordt hier niet gezien, daarvoor moet je naar Hokkaido. Geen straf overigens om daar te birden in de winter (Stellers Zeearend...).

In het taigabos bij Churchill zijn leuke warblers, sparrows, lijsters en hoenders te vinden, maar ook de Kleine Kokmeeuw. Wat een fraaie meeuw, zeker in prachtkleed. Het wordt trouwens wel weer eens tijd voor eentje in Nederland.

Bij Churchill is er veel diversiteit qua habitat: rivier, open water, toendra en taiga. Je kan met een huurauto zelf rondrijden op de ca 100km gravel wegen in de omgeving van het stadje. Vroeger was de Ross' Meeuw de star bird (maar die broedt daar al even niet meer). Nu is dat de Rode Grutto, samen met een heel scala aan gave soorten, zoals deze Fluitzwanen (red.). In enkele toendra meren was een paartje aanwezig. 

Een soort die het heel moeilijk had (laagste aantal 3000 vogels nu 50.000+ ) in de US en Canada. In Jan (28-01) 1998 was dit de plek waar deze soort nog voorkwam zonder dat de mens middels projectvogels had geïntervenieerd. Voornamelijk langs de Copper River. Hier twee diascans, ik zag dat de soort nog nooit op deze site langs was gekomen. Deze plek was/is enkel via de lucht te bereiken dus zo gezegd zo gedaan in 98. Vanuit die plaats gaan er doodlopende weggetjes de toendra op waar de zwanen makkelijk zijn en zich jaar rond (met concentratie in de winter van noordelijke Alaska vogels, ik zag er 100 in totaal) mooi laten zien. In Mei 2012 zag ik nog drie paartjes in het Huron N.F in Michigan. Deze vogels waren ongeringd maar hun herkomst ken ik niet.

Als die Scrub Warblers in Oman inderdaad striata zijn (en niet grisea), was het blijkbaar een goed idee die bij de zoektocht naar de Omani Owl toch maar even mee te nemen. Altijd leuk, zo'n scrub warbler.

Tijdens trek over Cape May Raptor Watching Point, gezien de kenmerken kom ik hier op een Taiga Smelleken uit (vrouw/ juv.)

Na aanleiding van de posting van George over genetische verschillen binnen Smellekens, hier een plaatje van een “Taiga Merlin” op Bermuda die Teus en ik daar meerdere maken zagen, jagend op Amerikaanse trekkende zangvogels.

Ik zag dat deze soort inmiddels is/wordt omgedoopt tot Blue-billed Teal? De originele naam (Nederlandse oorsprong) zal bij mij altijd blijven hangen..

Deze Bulbul is endemisch voor Myanmar en is recentelijk afgesplitst van de Streak-eared Bulbul. Te vinden in de buurt van Bagan en langs de Ayeyarwady River.

De grootste soort binnen het Calidris genus en een van de smaakmakers van het spectaculaire Pak Thale. Naast de bizarre aantallen en de hoge diversiteit aan steltlopers lopen er ook een aantal schaarse soortjes zoals Far Eastern Curlew, Long-toed Stint, Asian Dowitcher, Nordmann's Greenshank en uiteraard Spoon-billed Sandpiper. Hopelijk kunnen we op korte termijn weer naar dergelijke fijne vakantie bestemmingen, ik kijk ernaar uit!

Tijdens onze reis door Thailand waren we gebrand om deze Critically Endangered species te zien. Echter gedurende onze voorbereiding bleek al dat ze de laatste jaren steeds lastiger werden in Thailand en dat er in de winter van 2019/2020 geen bekende plek was om deze soort te zien, dat werd zelf zoeken. De belangrijkste spot moest het grootste meer van centraal Thailand worden...Bueng Boraphet. Helaas lukte ons dit niet ondanks er twee dagen inclusief boot gezocht te hebben. Onze laatste strohalm waren nog enkele meertjes in het noorden waar in het verleden wel eens 'Baer's' hadden overwinterd, maar ook hier geen spoor van deze zeldzame eend. Totdat er op de een-na-laatste dag van onze drieweekse trip een onbevestigde waarneming verscheen op E-bird. Ergens op een groot onoverzichtelijk meer zou een Bear's Pochard zwemmen tussen de witoogeenden. En zo geschieden dat we op onze laatste dag bij een stel lokale vissers met handen en voeten moesten uitleggen dat we met hun bootjes het meer op wilden gaan om een eend te zoeken... Maar met succes, na enkele uren rondvaren vonden we een fraai mannetje in een groepje witoogeenden! Wat mij vooral is bijgebleven is het formaat, ze zijn echt een slag groter dan de 'gewone' witoogeenden. Tevens was dit de 500e vogelsoort van onze trip. 

Redelijk algemeen op Sri Lanka.

Ook een endeem voor Sri lanka. Best wel lastige soort.

Wat kleurige vogels in deze donkere dagen rond de kerst. Deze Layards's Parakeet is een endeem voor Sri Lanka.

In het Nederlands heet ie bloedwielewaal: ook wel een vette naam!

Inmiddels zijn dit 3 soorten volgens het IOC. Links Turkije 24-05-08 aharonii nu dus geplaatst onder de "heinei clade" en een soort. Rechtsboven “cheleensis” te Gonghe Tibet op 26-06-09 en een soort en rechtsonder de ondersoort “rufescens” op  04-08-13 Castillo de Romenal Gran Canaria en de orinele soort. In de UK is inmiddels wat paniek uitgebroken omdat het enige UK geval niet op ondersoort is aanvaard..

Een stoere ganzensoort die tot grote hoogte kan broeden en trekken (in de Himalaya) in China zowel een broed als wintervogel. In Turkije vraagt men (Emin Yogurtcuoglu in Birding Turkey op FB) zich de laatste dagen af of de gevallen daar (vaak tussen Casarca’s in de winter) betrekking kunnen hebben op wilde vogels. In NL is deze vraag waarschijnlijk niet realistisch. SOVON geeft bijna 100 broedparen per jaar op (best veel in mijn beleving) allemaal afkomstig van ontsnapte siervogels.

Een algemene soort in zuidwest Amerika maar nog geen plaatje op deze site. Dit geval is toch wel erg uit de slinger en als het daar kan zou je bijna kunnen hopen op de Azoren. De ondersoort (13) bepaling is bij een dwaalgast wel van belang om het risico van een escape te verminderen.

Pied Cuckoo’s die ik zag op mijn trips, links ondersoort jacobinus te Bundela, Sri Lanka op 31-3-11 en rechts ondersoort pica te Zaagkuildrift op 03-02-14. Deze twee ondersoorten trekken van Afrika naar India en weer terug. Het is een “annual vagrant” in Arabië. Er is 1 geval in Finland (Sept 76) wat tot de verbeelding spreekt maar tot op heden niet op de A lijst is gezet. Over dit geval is een pleidooi voor een promotie naar de A lijst geschreven in 2011 door Lees en Mahood. Het onmogelijke lijkt heden ten dagen steeds meer mogelijk getuige bijv. de recente gevallen van Mongolian Finch...