Toen mijn eerste plannen ontstonden voor een trip naar de VS stond de soort niet bovenaan mijn te verwachten soorten, alhoewel het een droomsoort was voor me. Hoe dichter bij het vertrek hoe meer waarnemingen ik zag op ebird met grote aantallen op sommige plaatsen. De soort kwam plots bovenaan op mijn targetlijst en dus maar een dagje ingelast naar Lake Solano. En wat een waarneming het werd! Zeker 30 vogels vlogen daar rond en lieten zich bij momenten prachtig bewonderen! Wat een prachtige, unieke specht!

Nu nooit meer zeggen dat een Roze Pelikaan te tam is. We voeren op enkele meters van deze vogels in een massieve kolonie in het park. Het boeide ze voor geen meter...

Deze soort werkte goed mee afgelopen november in Oman. 

Naarst Northern Crombek, is dit misschien nog wel een betere kandidaat om te verdwalen naar de WP. Algemeen tijdens de noord Senegal reis vooral in het westen ervan. Mooie soort, vooral in goed licht..

November is een prima tijd voor pelagics in Oman, in tegenstelling tot later in de winter. De sterns waren lekker, al kwamen ze vaak in immatuur/winter kleed. 

Zowat de mega zeldzaamheid van Oman voor het moment - terugkerend voor de tweede winter op rij en deze week nog steeds ter plekke. 

Een van de mooiere (en makkelijkere) zangers van het Westelijk deel van Noord-Amerika. 

Deze soort breidt zich zowel in het westen (Westelijke Sahara) als oosten tot in inmiddels Bulgarije uit in de WP. Erg algemeen in Senegal en ik moet altijd aan een nog niet door mij teruggevonden zin in een oude DB denken bij een van de eerste foto's van deze toen nog onbekende soort in Israël; "Vogelend langs de randen van de WP zagen we de Zwartmaskerduif" of zoiets, een zin die mijn reislust toen begonnen op te wekken.

Het Roodvleugelelfje is geen zeldzame verschijning in West-Australië, maar nogal vluchtig en dus lastig voor een goed shot. Dit mannetje was voor een paar secondes 'very obliging,' en dat resulteerde in deze nieuwjaarsfoto. 

De bedreigde Carnaby's Black Cockatoo (v) laat de indrukwekkende staart zien. 

Afrikaanse "tortels" vind ik best een nachtmerrie om op naam te brengen. Het geluid vergeet ik, na het te leren, weer onmiddelijk en wat betreft uiterlijk vind ik het ook een probleem. Deze soort komt naast , African Mourning Dove (of Mourning Collared Dove) en Vinaceous Dove voor in noord Senegal. In de WP zag ik hem in Yemen. In Oman en VA wordt de soort als geïntroduceerd opgegeven door HBW, verassend.

Het hemelsblauwe mannetje van deze soort 'poseerde' kort op de tuinsproeierkop en contrasteert mooi met de voorbijganger op de achtergrond. 

De African Pipit is een van de 30 (!) 'Afrikaanse' soorten die (in de WP) verder alleen in zuidwest Saudi-Arabië of Jemen voorkomen.

De soort kent 14 ondersoorten, met deze als endemisch Arabisch taxon.

De witte bloedspoelen, waar de grote dekveren uit zullen groeien, zijn goed te zien.

Na de alomwezige Réunion Grey White-eye de algemeenste endeem. De mannetjes zijn nogal variabel: de oogstreep is af-en-toe vrijwel afwezig en de hoeveelheid oranje op de onderdelen verschilt ook. Ze zitten niet alleen boven op paaltjes en struiken, maar ook diep in de begroeiing.

Deze ondersoort van de Moustached Flowerpiercer komt voor in de zuidelijke Andes van Peru tussen de 2500 en 4000 meter.

Geweldige vogels die, bij ons, altijd ver weg blijven. In De Hoop hadden we ineens een vogel op ongeveer 50 m van de auto. Nadat we de auto hadden uitgezet naderde hij tot ongeveer 25 m en liep daarna weer weg. Geweldig!

Endemische kolibri die uitsluitend boven de 2500 meter voorkomt.

Naar aanleiding van de post van Wouter. Deze zat 's ochtends doodleuk op onze camper bij Morro Bay (waar het een zeldzaamheid is).

Als je nu een nieuwe voor de (nieuwe) WP zou moeten voorspellen dan is dit er misschien wel een. Kruipt in Mauritanië toch echt tegen de WP grens aan en misschien is het wel een kwestie van goed zoeken op die plekken waar ze African Gray Woodpecker zoeken?

Als eksterfanaat was de Yellow-billed Magpie vrijwel de belangrijkste soort om een 4-daagse trip naar California (San Francisco - Sacramento) in te plannen in mijn USA reis van eind vorig jaar. Wat een prachtige soort! Met de Black-billed Magpie die ik later zag in New Mexico zit ik nu op 5/7.

Ik begin steeds meer moeite te krijgen met het blijven onthouden hoe de verschillende wereld lijsten aankijken tegen de taxonomische indeling van de Klapekster. Als ik het goed begrijp valt de ondersoort van de foto volgens HBW en IOC onder Klapekster en splitsen beide Iberische klapekster af (vroeger zuidelijke Klapekster geheten). Ben even kwijt hoe de CSNA dit ziet. Tevens ben ik niet zeker of deze vogel de residente ondersoort leucopygos of een overwinterende algeriensis is. Voor HBW en IOC maakt dit niet uit want beide taxa vallen onder de “Sahara group”.

Onze gids Fred Pansa heeft 2 lokaties met de mogelijkheid tot overnachten en erg veel vogels , Fredberg  en het minder bekende Seliba. We zag twee ( paar ? ) van deze soort langs de weg .   

Door Fred ( Pansa ) gevonden in het absolute donker . Ik zag pas wat toen het spotlight aan ging.  Supergids !  

Op het terrein van de lodge. In de meer bewoonde wereld wordt deze soort weggevangen om zijn leven verder te slijten als kooivogel . 

Tijdens de eerste boottocht. Prachtige lodge en omgeving . Suriname is sowieso een aanrader met aardige mensen , erg veel vogels en natuur en ook nog lekker eten !  

Op Bali zijn ongeveer nog zo'n 5-6 paren van deze Beach Thick-knees (vind dit een veel mooiere naam), is de inschatting van de Hery Kusumanegara, National Park opzichter. Grote maar nogal schuwe vogels die ook 's nachts op mangrove-bos stranden komen fourageren, overdag houden ze zich erin schuil. We hebben de vogel zo'n 30 seconden, onder begeleiding en instructie, mogen bezoeken — wat een prachtdier en buitenkans.

Mijn gids Bayu (Bali Birding Tours via Hery Kusumanegara) vertelde me dat er nu op Bali minder dan 50 Black-winged’s resteren, en dat de beschermingsmaatregelen nog niet de hoopgevende resultaten geven als voor witte soortgenoot Bali-Myna (daarvan waren er destijds nog slechts 3 in het wild, inmiddels zo’n 500). 

We hadden deze plek net 10 minuten verlaten, toen een collega-gids ons appte dat de vogel er toch weer zat! Deze nog jonge vogel bezocht met enkele Javan en Common Myna”s voor een tweede achtereenvolgende namiddag enkele grazende koeien. Natuurlijk gedrag voor deze soort: in het verleden waren ze vaker te vinden rondom roedels herten en ander vee in Bali Barat, waar ze fourageren op opgejaagde insecten. 

De grijze vorm

Weer even door wat foto's uit Zuid-Afrika aan het gaan en de database aan het vullen met missende soorten.

Samen met een in Hua Hin wonende Zweedse vogelaar de zee op omdat we vanaf de kust het niet goed konden zien. Was voor hem de eerste keer dat hij ze zo noordelijk zag. 

De grotere parken in Singapore zijn geliefde local patches voor fervente Singaporese fotografen — twitchen doen zij zónder kijkers maar mét vele supertele's: het móet op de plaat. Tijdens 2 jaar Covid-pandemic is 'birding' (maar dan fotograferen) fors toegenomen in Singapore, vertelden omstanders mij. Op een ochtend zag ik zo'n groep-met-apparatuur opgewonden rennen en klikken. Het bleek een Violet Cuckoo, die bijna elke ochtend gedurende 10 minuten een moerbei-boom ontdeed van rupsen. Formaat van deze koekoek is ronduit klein maar het is een pimpelpaars prachtbeessie!

Was op zoek naar een zoogdier, een Malayan Colugo. Deze rusten overdag tegen een boomstam geklampt. Zowel Malayan Colugo als afgebeelde Straw-headed Bulbul doen het (best) goed in de grotere parken in Singapore. De prachtige, rijke zang maakt het tot een geliefde kooi-vogel en de soort heeft daarom de wereldwijde status van 'critically endangered'. In dit park Hindhede, en noordelijker Dairy Farm Nature Park kun je ze 's ochtends goed horen en zien.

Sta je op nog geen 4 meter, turend in een dichte groene kluit met jonge palm, grassen en stekelplanten. Na enig turen, zie je heel diep weggedoken, een wittig keeltje bewegen, dan een oog, snavel… Endemic voor onder meer Bali, alwaar ik deze Locustella eerst kon horen zingen, daarna zien én fotograferen ;)

Langs de weg naar het noorden kwamen we deze "feeding frenzy" tegen van zaadeters. Misschien leuk om te kijken hoeveel soorten je kan vinden, waarbij ik de weversoort als een soort tel (iemand die er meerdere soorten in zit, feel free). Het zijn 8 soorten. Goed uiteinde :-) en alles wat wenselijk is in 2023.

Foto gemaakt in een zogenaamde hummingbird garden. Een van de lokale mensen heeft aan de rand van het bos een hummingbird garden aangelegd. Behalve dat hij werkt met feeders heeft hij ook strategisch o.a. bedden met verbena bloemen aangelegd waarop kolibri soorten graag fourageren. Met als gevolg dat tussen de 15 tot 20 soorten kolibries hier prachtig te bekijken en te fotograferen zijn. En dat vanaf een overdekt terras met een kop koffie. Geweldige ervaring. Een van de mooiste soorten die ik die morgen zag was wel deze Gould's Jewelfront. De zeldzaamste was de Buff-tailed Sicklebill in de aangrenzende heliconia scrub.

Dit is de zeldzaamste van de Xenops soorten maar dit exemplaar liet zich fraai bekijken en fotograferen

Een algemene soort in de regio van noord Senegal en op de WP lijst vanwege een geval in Israël/Jordanië  in 1869 met een ander geval (claim?) in hetzelfde gebied in April 1995 (kan daar niets over terug vinden maar wordt genoemd in het boek Waders van Message en Taylor). Gebonden aan droge plekken.

Met zijn witte baard, rode kap en kop als een alcoholicus heeft deze duif geen verdere bewerking nodig om hem in kerstsfeer te brengen!

Net zoals voor de honingzuiger en buulbuul hoef je voor deze endeem héél weinig moeite te doen, maar hij spreekt mij duidelijk meer aan.

La Misère is ook dé lokatie voor Seychelles White-eye op Mahé, maar de in verslagen vermelde plek bij een tuincentrum is niet meer correct (de huidige exacte lokatie vind je op observation.org).

Een van de schattigste vogeltjes op Hispaniola. In december kan je de zeldzame kerstvariant tegenkomen. Zachtjes 'ho ho ho' mompelen helpt om ze dichter voor de lens te krijgen! 

Deze zit normaliter hoger in de bergen dan zijn concullega de Broad-billed Tody, maar in de winter komen de Narrow-billeds de berg af en zie je ze zij aan zij.

Als jullie nog een verslagje willen op deze site in de (een beetje wegkwijnende) rubriek Global Birding, steek dan uw hand op ;-)

Tijdens de boottrip in (naar een kolonie Roze Pelikanen) was dit winterseizoen deze soort goed te doen. We zagen 3 tot 4 adulten. Mooie beesten met de opvallende groene rug. Moet toch eens een keer kunnen in NL…

Noord Senegal is een prima plek voor nachtzwaluwen. Zoals al eerder gesteld zag ik minimaal 3 Golden Nightjars nabij Podor maar ook deze man Standard-winged Nightjar met bizar verlengde pluimen aan zijn vleugels. Later op deze trip zagen we nog een vrouwtje van deze soort. De laatste Nightjar is Long-tailed die zowel s'nachts als overdag makkelijk te vinden zijn. Alleen Golden is Holarctisch maar dat maakte de lol er niet minder om.

Guianan-Shield endemic. Paartje langs een loggingroad. 1 van de target soorten binnen de Antwren soortgroep van deze trip. Gek genoeg geheel sollitair en niet in een mixed-feedingflock. 

Het is leuk birden in Texas in de winter, hoewel het in het voorjaar nog beter zal zijn. Een uitstapje gedaan naar Louisiana omdat hier een aantal zuidoostelijke endemen makkelijker zijn, zoals deze boomklever. Dit is een standvogel, dus in principe geen vagrant potential, in tegenstelling tot de Canadese Boomklever.

Hieronder mijn bevindingen betreffende de Horusgierzwaluwen die ik begin deze maand zag in Senegal. In deze Instagram-posting zijn ook drie aan elkaar geplakte filmpjes (als een) te zien die een indruk geven over hoe ik ze daar zag. Ik hoop dat het iets toevoegt aan de identificatie van de "Schierzwaluw" en de discussie die er over dit geval is en dat de schrijvers (Justin en Gerald) en de CDNA het kunnen gebruiken.

Beschrijving Horusgierzwaluwen Gamadji Sare, Senegal, op 02-12 (15 ex) en 03-12 (9x)-2022 (beide keren gezien in de namiddag met zon in de rug, op korte afstand, soms enkele tientallen meters.)

Algehele indruk: De vogels bevonden zich in een gemengde kolonie met Huisgierzwaluwen. Dit wist ik op voorhand niet. De vogels verschilde in grootte niet veel van Huisgierzwaluwen en het koste een half uur om “te leren” de vogels redelijk snel uit elkaar te houden (zoveel leken ze in eerste indruk op elkaar). Dit is misschien ook de reden dat andere waarnemers op o.a. E-Bird spraken over wel 40 Horusgierzwaluwen en dus niet door hadden dat het een gemengde kolonie van twee soorten was. Ook in manier van vliegen verschilde de soorten niet, vaak beide met typische korte vleugelslagen.  Tevens zijn beide soorten erg zwart van kleur. Na lang vergelijken waren de Huisgierzwaluwen maximaal 10% kleiner dan de Horusgierzwaluwen voornamelijk komend door iets langere vleugels en iets langere staart van de Horusgierzwaluwen. Een Huisgierzwaluw is wat bouw te vergelijken met een professionele turner (klein en zeer gespierd) terwijl een Horusgierzwaluw daar tegenover iets eleganter is vanwege de langere, maar in de basis wel brede, (vooral voor-) vleugels en de iets langere staart. Een extra lastig probleem is dat Horusgierzwaluwen veelal met een gesloten staart vliegen waardoor het vorkje niet zichtbaar is. De staart zit dan als een soort “dop” op de achterkant van de witte stuit, een effect zoals ik dat bij Roodstuitzwaluw soms ook omschrijf. De veerkenmerken die ik heb opgeschreven/ingesproken op mijn dictafoon waren als volgt:

Kop en keel: Voorhoofd vuilwit ietwat weglopend over, het hierdoor opvallende donker, oog (maar geen wenkbrauwstreep effect vormend). Keel aansluitend aan het voorhoofd en snavelstreek eveneens opvallend vuil/grijs wit (spook hoofdjes), eigenlijk veel meer dan ik had verwacht. De onder- begrenzing van deze witte keel (overigens groot) was onregelmatig en vlekkerig. De kelen waren wat betreft grootte ietwat variabel. De vogels hadden vaak volle kroppen waardoor de lichte kelen dan groter leken dan ze zonder gevulde kroppen leken.

Bovendelen en bovenvleugels: Alle vogels (allemaal adult denk ik) hadden zonder uitzondering geheel zwart (lijkende) bovendelen met het zwartste gedeelte op de rug (zwart zadel, soms glanzend). Bovenvleugels zwart (minder diep). De stuit was groot (zeker zo groot als bij Huisgierzwaluw) en liep om de zijkanten van de stuitdoor op de achter flank. Ook zeer opvallend bij van je af vliegen.  De stuit was scherp afgesneden aan de boven en onderkant. De bovenstaartdekveren waren ook weer geheel zwart.

Onderdelen en ondervleugels: De onderdelen waren erg zwart. Geen echte schubben op de buik kunnen ontdekken maar een enkele keer bij heel dichtbij vliegen wel enkele lichte randjes aan de buikveren. Ondervleugels matzwart en soms zilverachtig lijkend. Bij goed licht op de ondervleugels heel opvallend lichte toppen aan bijna alle dekveren waarbij die aan de middelste dekveren het opvallends waren en soms een licht lijntje deed vormen en mij doen herinnerend aan een Stormvogeltje.

Staart: Zoals gezegd vaak gesloten en dan soms ietwat onlogisch, een beetje verfrommeld lijkend, aan de vogels vast zittend. Hierbij was het eind van het achterlijf dikker dan de staartveren die er aan vast zitten en dit bleek een goed eerste aandachtspunt bij snelle identificatie. Dit opvallende “kenmerk” toonde alle vogels. Geheel zwart. Bij zwenken was de staartvork te zien wanneer de staart open ging. Staartvork diepte lastig om goed aan te geven. Zeker minder diep dan Pijlstaartgierzwaluw (die ik nu niet zag maar wel ken en ook een langere staart heeft).  Maar wel duidelijk en ongeveer net niet de helft van de zichtbare staart. Note: Huisgierzwaluw toont soms ook een minuscuul inkepinkje in het midden Staart punten scherp lijkend. van de staart.

Geluid: Niet met zekerheid gehoord omdat de Huisgierzwaluwen ook riepen (denk ik), leek lager en “losser” in toon dan Gierzwaluw.