Australische vogelaars zijn dol op grasswrens. Deze endemen hebben een (zeer) beperkt verspreidingsgebied, zitten vaak op moeilijk bereikbare plekken (bijna altijd in de outback), en zijn enorme skulkers die ook nog moeilijk benaderbaar zijn. Er worden nu 11 soorten onderscheiden met in de toekomst nog een aantal mogelijke splits.

Er werd mij ooit verteld dat Kabelebo één van de beste plekken was om groot wild te zien in Suriname. Daar kun je deze grote jongen gerust ook toe rekenen. Bij een boottochtje zat dit 'beest' op een meter of vijftien boven ons en besloot zelfs een klein stukje te vliegen om aan de overkant nog dichterbij te komen zitten. Een gevalletje van iets nooit hebben durven dromen...

Antswarm follower en in tegenstelling tot de meeste targets in Suriname geen Guianan shield endemic want White-plumed heeft nog een behoorlijk verspreidingsgebied, maar nergens makkelijk en door mij eerder gemist in Ecuador, Venezuela en Peru... Des te zoeter smaakte deze. Uiteindelijk viermaal gezien. Voor mij bird-of-the-trip. 

Deze fraaie soort is bijna niet te missen langs de Sani Road. Een dagtrip met topgids Stuart McLean is zeer aan te raden. Niet duur, top lunch en ontbijt en geweldige soorten (Short-tailed & Mountain Pipit, Gurney's Sugarbird, Drakensberg Siskin, Bush Blackcap, Half-collared Kingfisher, Black Harrier, Wattled Crane, Verreaux's Eagle, Cape Vulture etc.). Stuart is daarnaast echt een baas. De weg is momenteel alleen met 4x4 te doen, dus in je huurauto omhoog rijden is sowieso onmogelijk.

Een andere most wanted 'Guianan shield endemic'. 

Eind november / begin december vorig jaar hebben Rogier Karskens en ik 10 dagen doorgebracht in Suriname. Wat een geweldige bestemming: 400 soorten, met heel veel kwaliteit, op geweldige plekken, uitgestrekt bos, korte reisafstanden en een relaxt land. Qua targetsoorten lukte praktisch alles, en dat was gezien onze beperkte tijd ver boven onze verwachting. 

Een uiterst taaie en niet vaak waargenomen 'most-wanted' is deze Red-and-black Grosbeak die ons de laatste ochtend van ons verblijf bij Zintete/Fredberg gunstig gezind was. Hier het mannetje; het vrouwtje is eveneens fraai maar dan geel met zwart. 

Suriname is duidelijk groeiende in populariteit als vogelbestemming (en terecht!), zeker onder Nederlanders. Voor gids Fred Pansa kwamen wij superlatieven tekort. We hadden beiden nog nooit zo'n extreem goede vogelgids in het buitenland mee gemaakt. En ook nog een hele fijne vent. Dus als je gaat: zorg dat je hem hebt! 

Nog een leuke soort die we goed te zien kregen is deze, ondertussen welbekende, red-breasted paradise kingfisher. Op de vrij nieuwe plek Malagufuk is deze vogel doenbaar om te vinden.

Naast een aantal zeldzame leeuwerikjes kwamen we ook verschillende groepjes (tot soms wel 40 vogels) amoervalken tegen rond Wakkerstroom. 

Erg fijne lifer waarvoor we een flink stuk moesten omrijden. En nogal een gok, want hij was hier voor het laatst ruim drie weken eerder gezien. Van de 8 nieuwe soorten deze trip waren er 3 roofvogels, naast deze fraaie valk ook Taita Falcon en eindelijk Black Harrier. Krakers waren Hottentot Buttonquail en Short-tailed Pipit.

De soort is soms redelijk te benaderen.

Een hele fraaie woodcreeper.

Soort met een leuke naam.

Op onze reis in Australië ook een ochtend gevogeld in Murray-Sunset National Park met gids Helga Kieskamp die diverse goede malleesoorten wist te vinden, zoals deze Mallee Emu-wren. De meest bedreigde van de emu-wrens vanwege zijn beperkte en versnipperde verspreidingsgebied. Hopelijk is dit park gespaard voor de branden.

Deze bedreigde lijster is een behoorlijk algemene overwinteraar boven 2000 m op Mount Victoria, waar het bos nog redelijk intact is.

Beneden 1900 m zie je meer Vale Lijsters en is het bos grotendeels verdwenen. Soorten als Chin Hills Wren-Babbler, Aberrant Bush Warbler, Striped Laughingthrush en Spot-breasted Scimitar Babbler zoeken sowieso de bosrand op, dus voorlopig zijn die nog vrij eenvoudig te vinden.

Helaas niet meer in vol ornaat deze tijd van het jaar.

Ibera Seedeater (Sporophila iberaensis), mannetje. Een redelijk recent beschreven soort.

Ibera Seedeater (Sporophila iberaensis), mannetje. Een redelijk recent beschreven soort.

Endangered.

Bedreigde endemische soort van Nieuw Zeeland. De populatie is tussen 1995 en 2015 met 75% afgenomen. Met name door geintroduceerde zoogdieren zoals honden, verwilderde katten, fretten, ratten maar ook door menselijke verstoring en de laatste jaren een voor de penguins dodelijke bacteriele infectie die van tijd tot tijd de kop opsteekt.

Het was een grote verrassing om deze nogal lokale spreeuw (waarvoor ik gedacht had nog eens in de winter naar Kaziranga te moeten) in een groep Black-collared en Chestnut-tailed Starlings te vinden!

Als een soortnaam met "Burmese" begint, kun je er bijna zeker van zijn dat je zo'n vogel ergens anders onder een andere naam kunt zien (binnenkort komt daar bijvoorbeeld nog de Burmese Prinia bij): alleen de Burmese Shrike is écht iets aparts.

Hier de lokale variatie op het thema "Black-browed Bushtit".

Zes bitterkoude nachten op Mount Victoria bleken nogal overdreven, want de endemen zie je in een dag en na drie dagen waren de lifers zelfs voor mij op. Deze laughingthrush (die ik had gehoopt in Nagaland te zien) vond ik persoonlijk de leukste soort op de berg. Veel fraaier dan in de boeken!

Na orkaan Dorian (waardoor we de Witkeelgors zagen) vroeg ik me af hoe het met deze bedreigde endeem zou gaan maar blijkbaar zijn ze er nog.

Een echte specialiteit van de hoge paramo in de centrale Andes. 

Dramatisch toegenomen in de laatste 40 jaar (90x). In zuid Texas kon ik ca 40 vogels determineren tussen de duizenden Sneeuwganzen, die veelal ver weg zaten. Dit exemplaar was de enige die dichterbij zat: een solitaire vogel in een slenk, beetje atypisch, wel schuw.

Langs een klein beekje midden in de grote stad Labé kwamen we deze zeldzaamheid tegen. In dichte struiken gevonden door Jonathan Janse en na opvliegen prachtig kunnen zien foerageren in de bomen.

Voor de liefhebbers.

In het kader van de momenteel aanwezige Kleine regenwulp in Noord-Holland, lijkt het me hier wel gepast een close-up van betreffende soort te plaatsen. Ik ben twee keer in het voorjaar in Beidaihe & Happy Island geweest, en beide keren groepen Kleine regenwulp gezien. De eerste trip, in 2002, een groep van maar liefst 78 ex. De tweede trip (2005) een stuk minder. Daar hadden we wel het geluk dat een paar vogels zich erg goed lieten benaderen voor mooi foto's!

Nog een nieuwe voor DB: Fuerte's Parrot (ik prefereer de iets oudere naam Indigo-winged Parrot). Een critically endangered endeempje van de centrale Andes en naast een off limits reservaat slechts te zien op voorlopig 1 andere locatie, waar ze weliswaar niet heel moeilijk zijn. We hadden het geluk op goed weer te stuiten daar (zeldzaam!), dus foto's maken ging aardig. 

Tijdens een recente reis met twee vrienden doorheen de Andes in Colombia toch maar even deze meegepikt. De Antioquia Brushfinch werd pas vorig jaar pas herontdekt na voor lange tijd te zijn uitgestorven gewaand. Het volledige verhaal van de herontdekking vind je trouwens hier: https://abcbirds.org/article/species-unseen-for-47-years-rediscovered-near-colombian-town-named-for-miracles/. Birdlife schat de soort momenteel op een 1 - 49 individuen, enkel nog voorkomend in de paar begroeide valleitjes in een verder voor de landbouw kaalgepakte regio van het land. 

In de jaren 40 was de wilde populatie 17 vogels 'groot'. Pas in 1955 is het eerste nest gevonden, in Wood Buffalo NP, Canada. Inmiddels is de populatie gegroeid tot ca. 500 vogels. De vogels broeden nog steeds (alleen) in Wood Buffalo NP en overwinteren in/nabij Aransas. Er zijn ook uitgezette populaties elders in Noord-Amerika.

Kan het ook niet laten om een Oranje rotshaan te plaatsen. Voordat we naar Suriname vertrokken keken we op Netflix 'Dancing with the birds' en we hoorden in Suriname pas dat de opnamen van de BBC op deze locatie waren gemaakt.

Op locatie 4 verschillende vogels aanwezig. Bijzonder beest en hoog op de verlanglijst.

Hoor je meestal maar zien ho maar .  

Een erg tamme tamme Giant Conebill. 

Helaas allerlei takken voor tijdens het fotograferen maar wat een gave soort.

Het makkelijkst was de vogel te ontdekken door alle  bladeren die hij zorgvuldig opzij gooide.

Veel kolibries gezien op deze Zuid Ecuador trip inclusief de sterk bedreigde  en recent beschreven /ontdekte  Blue-throated Hillstar.  

Bedreigde soort die graag gebruik maakt van nestkasten . 

Mannetje Esmeraldas Woodstar , sterk gelocaliseerde endeem .  

Een van de hoogtepunten van onze Surinametrip.

De Spangled Coquettes bij de Copalinga Lodge zijn kennelijk weg maar we hebben een nieuwe , nabij gelegen plek bezocht met meer meerdere exemplaren en ook Little, White-bellied en Amethyst-throated Woodstars , Napo-sabrewings e.a.   

ook niet altijd op de voerplaats aanwezig . Terwijl dit exemplaar zong verscheen in de bosrand een Undulated Antpitta , vol in beeld, die direct en zeer agressief werd verjaagd. 

Met sombere eerste berichten van de lokale ranger/parkbeheerder  : de vogels waren al weken niet gezien en na een uur wachten toch een zeer positieve ontlading en de vogels lang en prachtig gezien . 

In een klein rijstveldje bij Faranah waren 4 verschillende African crakes aanwezig die met regelmaat korte vluchten boven de rijst maakten.

Een paar jaar terug werd George hier niet blij van een foto van de toen nog onbeschreven Rinjani Scops Owl. Hij was bang dat al zijn harde werk voor niets zou zijn geweest en dat een of andere grappenmaker hem even snel zou gaan beschrijven. Dat zou inderdaad heel jammer zijn geweest, want het artikel is een schoolvoorbeeld van hoe je een nieuwe uil beschrijft.

Dat je daar toch niet zó bang voor hoeft te zijn bewijzen deze vogels wel.

De Usambara Drongo (links) is misschien gewoon een rare Fork-tailed Drongo. Nu er eindelijk werk gemaakt is van de Afrikaanse drongo's kan men hier eens aan gaan denken. Hij is zowel in de West- als Oost-Usambaras niet al te moeilijk te vinden.

De Kilombero Cisticola (rechtsboven) en White-tailed Cisticola (rechtsonder) zijn al in 1986 ontdekt, maar de vinder was duidelijk net zo geïnteresseerd in cisticola's als 99% van de vogelaars. De tegelijkertijd gevonden wever (heel algemeen, maar eind september nog niet in broedkleed) is namelijk wel beschreven. Blijkbaar is er echter eindelijk een artikel ingeleverd, dus wie zichzelf impopulair wil maken moet snel zijn!

De Kilombero Cisticola is verreweg de leukste van de twee, met een luid in duet voortgebrachte zang. De White-tailed vind ik meer een dertien in een dozijn graszanger, met een snorrende zang in een korte zangvlucht. Beide zijn eenvoudig te vinden in de nogal toegetakelde overstromingsvlakte van de Mnyera River ten zuiden van Ifakara.

Klein maar fijn. Mannetje. 

Klein vogeltje, grootste soort. Gevonden door Pieter De Groot Boersma, één van de vier Nederlanders in ons vogelgroepje van acht (waarvan twee gidsen). Een soort die geen van ons zag aankomen eerlijk gezegd! In de Arfaks wordt deze vogel niet of nauwelijks gezien, een donderslag bij heldere hemel dus en euforie alom (zacht uitgedrukt). Dat zijn natuurlijk de beste. Die onverwachte soorten die onmiskenbaar zijn maar waar je zelfs niet op durft te hopen.

Soms is een 'best bird' gewoon een bird. In dit geval een Bornean Ground Cuckoo. Ik heb er twee ochtenden naar gezocht en geprobeerd ze met playback dichterbij te lokken, maar zonder succes. Op mijn laatste middag blunderden we echter zomaar tegen eentje aan! Net op het moment dat we ook een enorme man Orang Utan zagen, keuzestress... Voor meer foto's ga naar mijn website: http://shutterednature.com/language/nl/2019/10/koekoek/.

Dit was mijn persoonlijke 'most-wanted species' ter wereld en hebben we afgelopen zomer kunnen afvinken van de bucket-list. Er zijn naar mijn bescheiden mening toch weinig vogels in de wereld die kunnen tippen aan de combinatie van gedrag, kleuren en 'fantasietjes' zoals die bijzondere staartpennen en helblauwe kale kop. Het enige 'jammere' is dat de soort (nagenoeg) gegarandeerd is waardoor de zoektocht eigenlijk niet spannend of moeilijk is. Vraag is, wat is het belangrijkste? De chase of de catch? Benieuwd naar hoe andere vogelkijkers hier tegenaan kijken.