Hier het vrouwtje

Cocha Antshrike is een zeldzame antbird die met name voorkomt langs de Rio Napo. De meeste vogelaars proberen deze soort waar te nemen vanuit enkele lodges langs de Rio Napo zoals Sani Lodge en La Selva Lodge. De laatste tijd wordt het echter steeds moeilijker om de soort hier te lokaliseren.

Recentelijk is er een plek bekend geworden bij Limoncocha, 1 uur rijden vanuit Coca, waar Cocha Antshrike vrij makkelijk te doen is. Pablo, een lokale vogelgids, kon ons naar deze plek brengen.

Het was nog best een uitdagend tochtje door een moeras maar eenmaal op de juiste plek aangekomen was de soort snel gevonden. We zagen 2 tot 3 mannetjes en 1 vrouwtje.

Nu lijkt het mannetje op het eerste gezicht erg veel  op een van de vele zwarte antbirds en is eigenlijk het beste op zijn zang te identificeren. Het vrouwtje ziet er wat opvallender uit.

Black-breasted Puffleg is een zeldzame, endemische hummingbird welke voorkomt rond de 3000 meter in Ecuador. Deze soort wordt onregelmatig gezien in het gebied van Yanacocha maar wordt soms jaren niet waargenomen. Voor bezoekende vogelaars, die meestal maar enkele weken vogelen in Ecuador, is het dus zeker een moeilijk waarneembare soort. Twee weken voordat onze Ecuador trip zou starten kreeg ik info dat een mannetje Black-breasted Puffleg regelmatig werd gezien op een plek met veel bloemen bij Zura Loma. We besloten om onze kans te grijpen en met succes. Een half uur nadat we ons hadden gepositioneerd bij de plek bezocht de puffleg twee keer kort de bloemen. Daarna nog een uur gewacht maar niets meer.

We wisten dat we in dit gebied op 3800 meter hoogte een kans hadden om deze zeldzame snip waar te nemen maar het was toch wel een verrassing dat we hem zo mooi in zit konden bekijken en dat ik zelfs een paar plaatjes kon maken.

Ik lees op sommige plekken dat van deze soort de ondersoort mccallii serieuze papieren heeft om gesplitst te worden. Komt voor in zuid Texas en noord Mexico. Deze soort zou dan McCall's Screech Owl gaan heten. De zang zou verschillen en er bestaat geen of nauwelijks een rosse fase van. Ik zag dit taxon onbewust met twee andere vogelaars in Texas (Bentsen) eind maart 93, mooi overdag in een nestholte. Als je zaken leest lijkt het een beetje op de split van Cyprusdwergooruil.

De soort staat nog niet in de gallery, bij deze een plaatje van een jonge man tussen Sudan Golden Sparrows.
Gaat de waargenomen vogel van 19-11, Sao Vicente, aanvaard worden als eerste voor de (oude) WP?

Het mannetje Oostelijke Bruine Kiekendief is gemakkelijk te herkennen. Vrouwtjes en vooral juvenielen zijn wat lastiger te onderscheiden van 'onze' Bruine Kiekendief.

Er zijn 17 soorten kiekendieven in de wereld, redelijk netjes verdeeld over de wereld: Europa+West-Azie (5), Oost-Azie (2), Noord-Amerika (1), Zuid-Amerika (2), Afrika (4) en Oceanie (3).

De soort staat op de WP-lijst, maar ik kan zo gauw niet vinden waar en wanneer.

Een range-restricted Tetraka die te vinden is in de droge bossen tussen de Onilahy en Mangoky rivier, meer bepaald in Zombitse-Vohibasia national park, Agnalavelo sacred forest en (volgens Birds of the World) ook t.h.v. Salary Bay (maar daar zie ik enkel droge scrub / thorny-spiny forest op de luchtfoto's. 

De naam (en ook de wetenschappelijke naam) is een eerbetoon aan een Zwitserse dominee (Otto Appert) die tevens een amateur-ornitholoog was en de eerste Appert's Tetraka verzamelde in 1962. Pas in 1972 werd er door Peter Colson (verbonden aan het Museum of Natural history in Londen) een naam op geplakt. Zullen we, in het licht van recente ontwikkelingen, deze dan hernoemen in bvb. White-throated Tetraka? 

Deze en nog ca. 150 andere vogelsoorten (en een 20-tal zoogdieren, 10-tallen reptielen en amfibieën en zowaar een paar dozijn vissen!) passeerden de afgelopen 2 weken de revue op een 'klassieke' Madagaskar trip.

Misschien niet de meest aansprekende Mexicaanse endeem maar wel een goede. HBW zegt monotypisch maar IOC geeft blijkbaar twee ondersoorten ssp: browni?? Peter Los was er in 22 (zie de link voor wat soort info daar), en ik kon dit voorjaar de plek (schaars begroeide woestijn) bezoeken. We zagen vier vogels. In de winter is deze soort veel makkelijker omdat ze dan vrij grote groepen vormen met andere overwinterende Sparrow soorten. Een van mijn laatste sparrows voor de Holarctic behoudens wat op handen zijnde ?? splits. 

Ontdekt op 4 november door een Nederlander, althans zo vertelt Observado me. Mooi beestje, en ondanks toch een van de most wanted/anticipated dwaalgasten in Oman, eigenlijk helemaal niet zo regelmatig, met volgend mij lang niet elk jaar een geval. 

Helaas wel z’n staart kwijt op 11 november, geen idee of ie ook zo gevonden werd. Zag er gek uit, heen en weer wiggelend van links naar rechts. 

Geen zeldzaamheid, maar relatief schaars in Singapore in vergelijking met white-throated en collared kingfisher. Nooit eerder zo'n enorme ijsvogel gezien en nog geen foto op de site zover ik kan zien. De Stork-bills in Singapore zijn van de ondersoort malaccensis. 

In de steppes van Mongolië vind je deze soort niet, maar in de Gobi halfwoestijn is het Steppehoen vrij talrijk, met meerdere groepjes per dag. 

Een epische soort, die in 1863 in groepen tot 50 exemplaren rondvloog in Nederland. In 1888-1889 was de invasie nog groter, met groepen tot 100 vogels, zoals in de duinen van Terschelling, inclusief broedpogingen. In Drenthe werden groepen tot 60 vogels gezien. De kranteberichten meldden: "schuw en snel, dus weinig vogels zijn buit gemaakt door de jagers". Langs de westkust werden groepen gezien bij Lisse en bij Zoetermeer, waar jagers een groep van 30 vogels zagen.

Na deze invasies zijn er nog gevallen in Nederland in 1908, 1964, 1969 en 1972. Het laatste geval is echter dubieus (maar nog wel aanvaard). In de WP zijn er deze eeuw maar 2 gevallen, beiden in Finland.

Deze liet zich wel heel fraai zien ! Later nog diverse vogels gehoord en in het donker een slapende vogel op een tak

Normaal een lastige soort om goed te zien te krijgen maar deze laat zich met enige regelmaat zien nabij Lake Tambing. 

Vanuit restaurant aan zee op de rotsen voor ons, ook goede plek voor Marine Otter en zeevogels

Evd lastigste tapaculo's van Chili

'Çhilean' White-crested Elaenea. Verschilt van Peruaanse door wittere vleugelstrepen.

Zeer algemeen overal

De enige Tit-Tyrant in Centraal en Zuid Chili.

Niet algemene Miner in de Andes.

foto: Astrid Kant

Vrij algemeen in de Yeso Valley

Na de gehele Yeso Valley doorkruist te hebben zonder Diadeemplevier toch nog wat bijzonderheden waargenomen. Zoals deze endeem.

Een zeer goede soort die recent in Chili is ontdekt. Kwam alleen voor in Argentinië.

lokaal algemeen in de Pampas

Niet algemeen in Chili, zagen 1 paartje rond Torres Del Paine pampas

Erg lokaal en zeldzaam. Ze komen voornamelijk voor langs zouthoudende lagunes met kiezels en keien. Op de hele trip maar een paartje gezien.

Deze prachtige soort zagen we op meerdere dagen tijdens de trip in Mongolië.

IOC erkent behalve de nominaat 2 ondersoorten: camtschatkensis & beicki.

BOW schrijft: "Geographical variation weak and clinal; proposed E races camtschatkensis, anadyrensis and beicki considered unwarranted, although a recent DNA study recovered evidence of potentially three distinct phylo-groups according to some extent with subspecific divisions (1). Monotypic".

Op de verspreidingskaart valt op dat de soort best westelijk broedt, bijna tegen de Oeral aan. Verder zie ik een geisoleerde populatie in midden China. Dat is blijkbaar geen apart taxon?

Mijn laatste schaarbek. Was onmiddellijk mijn mooiste waarneming. Ongelooflijk sierlijke vogels.

Meer op de blog van www.starlingreizen.be

Adult vrouwkleed, mogelijk met nestmateriaal. Als paartje luid roepend door de "midstrata". 

Vorig jaar zag ik de Western Blue Bunting, dus dit voorjaar speciaal mijn best gedaan om de Eastern Blue Bunting te zien. Dit taxon duikt het meest op in de staat Texas. Ik zie weinig verschil met de vogels van vorig jaar. Mogelijk is de zang iets anders? We moesten nog best even zoeken voordat we enkele vogels vonden en hoorden.

Tja, een scops owl zoals een ander zeker? Ze waren in elk geval flink algemeen op het eiland, ik zag/hoorde er gemakkelijk 15 in een uurtje zoeken na het avondeten. 

Graag highlight ik opnieuw het probleem dat het via DB's fotoalbum niet mogelijk is om op soort niveau te zoeken. Zo moest ik ook hier me door 4 illustere ondersoorten banen om zeker te zijn dat er nog geen foto van deze soort op de website stond. Dat is toch ongelooflijk vervelend? Waarom klaagt niemand anders hier over? Ik snap dat je correcte invoer van ondersoorten op deze manier noodzakelijk maakt, maar het zoeken naar foto's zou wel via soortniveau mogelijk moeten zijn...

Net terug van een heerlijke scouting naar Borneo, in voorbereiding van een tour. Aan het einde besloten om enkele dagen op het befaamde Mantanani Island te verblijven, een klein eilandje in de Zuid Chinese Zee dat binnen Maleisische vogelaarskringen wel bekend is om z'n gekke dwaalgasten uit het noorden. 

Het duurde drie volle dagen eer ik wat leuks vond, maar na een nachtelijk onweer dan kwamen ze ook plots wel op de laatste ochtend. Eerst een gewonde Northern Hawk-cuckoo, die helaas niet meer te redden viel, en vervolgens - tijdens een laatste poging om Nicobar Pigeon te zien - zag ik vanuit het bos tussen de bomen door over het strand plots een klein woudaapje uit zee komen. Bleek deze Von Schrenck's Bittern te zijn. 

Deze soort is best lastig te zien in de wereld, en kent enkele traditionele overwinteringsplekken, met name in Singapore en Thailand, maar is op Borneo wel erg lastig. Het meest recente geval wat ik terug vond dateert inmiddels van 2016. 

Een beetje de appelvink van de Galapagos. Een knoert van een snavel en nog eens 'pokketam' ook. Dit was op Genovesa, dag 2... Een geschift zalige dag was dat.

Meer beelden op de blog van www.starlingreizen.be

Dat alles pokketam, meer correct 'ecologisch naïef', op de Galapagos, dat is een understatement. En dat is natuurlijk fijn voor fenomenale observaties en prachtige beelden. Dat we samen met een andere groep aan land waren, was best uitzonderlijk maar ik wou van de gelegenheid toch even gebruik maken een kleurrijke achtergrond te hebben. Meer beelden op de blog van www.starlingreizen.be

Bijna een jaar geleden al! Wat een heerlijke soort en een fantastische setting. Meer op de blog van www.starlingreizen.be

Met honderden trokken ze langs, supergaaf om te beleven.

Door Phil Gregory gesplist als Rossel Paradise-kingfisher , Tanysiptera rosseliana. 

Na 170 jaar afwezigheid recent teruggevonden babbler . 

een van de target-soorten van een reis door de uithoeken van Papua New Guinea.

Na een toch al niet al te slechte dag (o.a. blauwstaart, meerdere dwerggorzen, sibtjifs en bladkoningen) liepen we afgelopen maandag helemaal aan het einde van de dag tegen deze topper aan: een aziatische roodborsttapuit - stejnegeri. Menno (Van Duijn) zag 'm het eerst (natuurlijk stond ik net even over zee te kijken). Indien aanvaard (DNA monsters zijn een dag later genomen toen de vogel was teruggevonden, gevangen en geringd) tevens de eerste voor Duitsland. 

digiscoopplaatje van een soort die tot jaren geleden onmogelijk was ( mythische soort ) .  Heeft zich aangepast aan leven in oliepalm-plantages.  

In de 'klassieke' vogelroute van Madagaskar kom je onder andere in Ranomafana NP op 'slechts' 12 uur rijden van Antananarivo. Afhankelijk van de snelheid van de chauffeur en de kwaliteit van de wegen doe je er soms korter dan wel langer op. In ieder geval is het een prachtig park waarbij de nodige soorten gescoord kunnen worden. Een van de hoofdsoorten is de Brown Mesite welke met z'n twee broers een aparte familie vormen. Het kostte ons 3,5 dag om deze vogel te vinden.

Op onze allerlaatste ochtend in Ranomafana deden wij een ultieme poging om deze soort te vinden. Om 7 uur gingen wij met onze ticket op zak het park in naar een territorium van het afgelopen jaar van de Brown Mesite. Voor corona mocht je blijkbaar veel eerder het park in, maar dat is verboden door de directie van het park. Wij vonden het vervelend dat we niet met het eerste licht in het park konden zijn, maar voor ons zat er niets anders op dan om 7 uur het park in te gaan.  

Aangekomen op de plek besloten we te splitsen. Pieter en ik waren groep 1 en de gidsen groep 2. De afstand tussen elkaar was zo ongeveer 100 meter. Beide groepen met hun geluidsapparatuur probeerden we de vogel 'in te tapen'. Maar wat we ook probeerden er kwam nul reactie van onderaan de helling. Na een uur tapen kwamen we tot de conclusie dat deze vogel niet zou lukken. Toen we weer bij elkaar stonden en er even geen tape te horen was, hoorden we onderaan de helling hetzelfde geluid dat uit onze geluidsapparatuur kwam. Ons hart maakte een extra rondje om z'n as en in eerste instantie vroegen we ons af of we het wel goed gehoord hadden. Na een tweede keer zingen van de vogel kwam de vraag op of het ons zou lukken om de vogel te kunnen zien. De gidsen stelden ons gerust dat dit zou gaan lukken. Zij kenden de soort en de plek, maar zie dat maar is aan ons uit te leggen. Het plan was als volgt: de drie gidsen gingen met z'n drieën de helling af naar beneden om de vogel naar boven te 'drijven'. Pieter was in de veronderstelling dat hij mee ging naar beneden, maar dat wilden de gidsen niet dus stonden wij een beetje verdwaasd op het pad te wachten op hetgeen dat zou gaan komen. Na een kwartier waren de gidsen nog steeds niet 'boven' en dat maakte ons lichtelijk ongerust. Maar het kwam goed. Op een gegeven moment zagen we de drie gidsen weer naar boven komen met elk een paar meter tussen hen. Op deze manier hadden zij een 'sweep' gemaakt zodat zij de vogel naar boven konden drijven. Het was bijna niet te bevatten maar de vogel liep dus letterlijk voor hen uit en kwam uiteindelijk recht voor onze voeten terecht. Dit maak je alleen op Madagaskar mee. Met onze laatste targetsoort op zak werd het uiteindelijk een korte vogeldag en konden we genieten van een welverdiende middag rust.   

Toevallige wintergast op de "camping" van de Japanese Nightheron en ik post hem even omdat de soort niet in het DB fotoarchief staat. Dit is de andere optie die moet zijn overwogen bij de ontdekking van de Dark-sided Flycatcher van vandaag in Noorwegen? Is deze soort al eens gezien in de WP? Ik kon hem zo snel niet vinden in de Tarsiger database. Zelf heb ik ze ook veelvuldig in Azie en Siberie gezien en zelf een in Alaska.

De Taigavliegenvanger was de talrijkste doortrekker, samen met Dwerggors en Bladkoning, met enkele tientallen tot zelfs honderden vogels per dag. De Taigavliegenvanger vervangt de Kleine Vliegenvanger vanaf het Oeral gebergte naar het oosten. Beide soorten overwinteren in (onder andere) India. Op de foto zijn de geheel zwarte snavel en de contrasterende zwarte bovenstaartdekveren goed te zien.