This species is regularly seen during the autumn in the Canary Islands, but records from the spring season are rare. 

In de tuin van ons vakantiehuisje. Zeker 5 roepende exemplaren vanavond. Hele week roepend vanaf uur of 8 tot in de ochtend.

Samen met Lonnie Bregman en Alwin van Lubeck eind april/begin mei een bezoek aan Marokko gebracht. In vijf dagen (effectief 3.5) hebben wij het 'noorden' opgerold. Hoofddoelen waren om de ernstig bedreigde Afrikaanse Velduil en Barbarijse Frankolijn te zien. Na wat tijdverspilling om op zoek te gaan naar een plaatselijke gids, namen we een wilde gok en konden we eerstgenoemde al de eerste avond 'binnentikken'. We konden genieten van een prachtig schouwspel geleverd door minstens drie exemplaren die al jagend, roepend, baltsend en vechtend zich tot in het donker lieten zien.

Binnenkort zullen we ook een verslagje op de website publiceren: hier een voorproefje.

Samen met Lonnie Bregman en Alwin van Lubeck eind april/begin mei een bezoek aan Marokko gebracht. In vijf dagen (effectief 3.5) hebben wij het 'noorden' opgerold. Hoofddoelen waren om de ernstig bedreigde Afrikaanse Velduil en Barbarijse Frankolijn te zien. Na wat tijdverspilling om op zoek te gaan naar een plaatselijke gids, namen we een wilde gok en konden we eerstgenoemde al de eerste avond 'binnentikken'. We konden genieten van een prachtig schouwspel geleverd door minstens drie exemplaren die al jagend, roepend, baltsend en vechtend zich tot in het donker lieten zien.

Binnenkort zullen we ook een verslagje op de website publiceren: hier een voorproefje.

Samen met Lonnie Bregman en Alwin van Lubeck eind april/begin mei een bezoek aan Marokko gebracht. In vijf dagen (effectief 3.5) hebben wij het 'noorden' opgerold. Hoofddoelen waren om de ernstig bedreigde Afrikaanse Velduil en Barbarijse Frankolijn te zien. Na wat tijdverspilling om op zoek te gaan naar een plaatselijke gids, namen we een wilde gok en konden we eerstgenoemde al de eerste avond 'binnentikken'. We konden genieten van een prachtig schouwspel geleverd door minstens drie exemplaren die al jagend, roepend, baltsend en vechtend zich tot in het donker lieten zien.

Binnenkort zullen we ook een verslagje op de website publiceren: hier een voorproefje.

Geslaagde eerste WP twitch naar de Bempton cliffs voor de wenkbrauwalbatros. 

Op een vlakte nabij Kazbegi zaten vele tientallen Turkse Fraters. Lieten zich fraai bekijken, maar vooral horen. Toekomstige split?

Normaal gesproken was, naar verluidt, de Kortteenleeuwerik hier in de meerderheid, maar ze leken geheel afwezig. De Heines Kortteenleeuwerik was daarentegen in overvloed aanwezig.

Groepen gele kwikken waren schaars in het begin van ons tripje, later wat meer, met hierbij verschillende (hybride) taxa. Blij vooral met deze Kaspische Kwik (2 vogels). Verrassender wijs geen Balkankwikken gezien...

Gave soort, rondom deze plek relatief makkelijk met circa 9 vogels. Vooral op hellingen met verspreid staande boompjes. Goed te zien.

Vorige week een trip naar Georgie gemaakt. Hier een plaatje van de recent gesplitste Kaukasische Heggenmus. (Zij)borst lijkt zwaarder gestreept/'gewolkt'. Zang was ook afwijkend.

In het kader van de samenwerking met Turkse ringers aan de Turkse Zuidwestkust vingen wij geregeld Gele kwikstaarten. Dit is ons inziens een mogelijke hybride Citroen- en gele kwikstaart. Wat zijn die Gele kwikstaarten toch ongelofelijk variabel!

Na een eerste waarneming van deze soort, op een bekende vindplaats in het noordoosten van Mallorca, waren we al meer dan tevreden. Verrast waren we dan ook toen we hem bij toeval tijdens het lunchen van zeer dichtbij mochten aanschouwen op een andere plek. Heerlijk!

Ik was er toch maar het was nog best even werk deze te vinden. Geen tuinsoort zoals de onze maar een soort/taxon die je vind in struiken in het middelgebergte. Iets ander zangetje maar verder minder anders dan het taxon uit de Caucasus wat ik vorig jaar zag.

Het was even zoeken (met veel wind), maar uiteindelijk vonden we een paar vogels. Spijtig genoeg waren de vliegenvangers nog niet echt binnen, dus die helaas gemist. 

Geïnspireerd door de foto van een Siciliaanse Staartmees van Henk Hendriks hier een compilatie van enkele foto's van een paartje 'Iberische Staartmezen' die ik half februari 2022 maakte tijdens een trip naar Extremadura. Ook van deze ondersoort stonden nog geen foto's in de DB-database. Volgens Harrap & Quinn ('Tits, Nuthatches & Treecreepers') behoort irbii tot de 'Alpinus Group' van A. caudatus waartoe ook siculus behoort en lijken deze ssp. veel op elkaar behalve dat siculus o.a. niet zo'n zwaar getekende kop heeft (wat de foto van Henk ook mooi laat zien).

Volgens De Juana & Garcia (The Birds of the Iberian Peninsula) komt irbii "south of the Tagus" voor op het Iberisch schiereiland en A.c.taiti "north of the Tagus". Taiti behoort volgens Harrap & Quin tot de "Caudatus Group" van caudatus en lijkt meer op europeus ('onze' Staartmees) maar is kleiner en donkerder, vooral op de bovenzijde. De Montfragüe (waar de Taag doorheen stroomt) zou theoretisch tot de overgangszone van taiti en irbii behoren maar de vogels die wij tegenkwamen zagen er allemaal uit zoals die op bijgaande foto en dus sterk lijkend op irbii. 

Tijdens een kort tripje naar Sicilie, waar onze belangrijkste doelsoort de Siciliaanse Patrijs was, wilde we ook graag dit taxon waarnemen, de siciliaanse ondersoort van de Staartmees.

Net terug van een snel tripje voor dit taxon. De plek is reeds lang bekend en ik was twee dagen mee met de Spaanse (met Belgische moeder) onderzoeker naar dit taxon. De Pyreneeën populatie is slechts 500 paar groot waarvan 100 in Navarra en de rest in Frankrijk. Zij (de Spaanse onderzoekers)  bestrijden dat dit taxon ook in oostelijk zuid Europa voorkomt. Een artikel met bij behorende verschillende genetica zou bij Ibis liggen. Zelf vond/vind ik de vogels wat betreft uiterlijk niet zo verschillend dan de voor mij bekende noordelijke Witrugspechten, maar wie ben ik. Ze hebben daar een zuivere voorliefde voor Berkenbos. Voor mij was het een lang gekoesterde wens om dit taxon in de Pyreneeën te zien, ooit samen met mijn helaas veel te vroeg overleden beste vriend Oscar Endtz. We zagen 3 vogels tijdens een lange ochtend zoektocht waarbij het gebruik van tape ten strengste verboden was.

This species seems to be declining in the Canary Islands. 

Hi.

I attach a photo of one of three nests of Cattle Egret discovered in a pond of NE Tenerife during the summer of 2020. This was the first breeding record of the species for such island. There is a recent publication on the subject; see:

 https://www.researchgate.net/publication/359861199_La_garcilla_bueyera_Bubulcus_ibis_Linnaeus_1758_Aves_Ardeidae_nueva_especie_nidificante_en_la_isla_de_Tenerife_Canarias?_sg%5B1%5D=8x70qs8QZZZhjf_vFxk6hsL6UDjyv-tGA_Xo9vwI1fYsyc9R6zb7OumYGFa7u_AMy0qv7wVEQQ

Best regards. 

Er zijn 6 gevallen in Nederland, met de laatste alweer 22 jaar geleden. Met 130-150.000 individuen en een lichte dalende trend is deze soort als Vulnerable geclassificeerd door Birdlife. Het verspreidingsgebied is Noorwegen-Alaska. Noorwegen in maart is een van de beste/goedkoopste opties om deze soort in prachtkleed te zien.

Niet verwacht dat we een Zwarte Tapuit zouden vinden. Uiteindelijk zelfs 2 paar. Dit vrouwtje kleefde even leuk verticaal tegen de muur met nestmateriaal. Duidelijk grote plannen. 

Zelfde onvolwassen vogel als upload Jaco, net opvliegend van de steen.

Prachtig vliegbeeld van bovenaf.

Op de enige regendag zagen we onverwacht veel vogels, waaronder 100 Grote Trappen rond Cáceres en ook deze tweede of derdejaars Spaanse Keizerarend.

Naar de Extremadura ga je niet voor nieuwe soorten, maar voor mooie soorten! Deze adulte Steenarend zagen we laag boven  de weg cirkelen, de auto eronder gereden en even oogcontact gemaakt.

Een prachtige, subtiel gekleurde vogel.

Optimistisch hadden we voorafgaan aan de trip Azerbeidzjan  voor een flink bedrag een paar dagen Kaukasus geregeld tegen het einde van ons verblijf. Omid zou daarvoor vast wel langs gekomen zijn dachten we... Omid had het echter veel te goed naar zijn zin in Iran en plaatste ons voor het dilemma of we zouden blijven in het zuiden of toch naar de Kaukasus zouden gaan. Zuinige Hollanders als we zijn, gingen we toch maar. Bovendien zouden we in enkele uren terug kunnen zijn als Omid toch zou gaan vliegen. De eerste dag waren we vrij kansloos om de leuke berghoenen te vinden, maar de tweede dag was kraakhelder. Terwijl we een groep East Caucasian Turs aan het bekijken waren, kwamen er enkele berghoenen aanvliegen. In de scoop lieten ze zich fantastisch bekijken. Ik probeerde wat record shots en uiteindelijk viel deze mij nog niet tegen. Wie goed zoekt, zal vijf berghoenen vinden.

Het is altijd een feestje bij het bekende hotel in Kaamanen, waar ze al jaren de vogels voederen. Ruim 50 Haakbekken waren hier aanwezig en totaal niet schuw. Met een heel klein beetje geduld zie je ook Bruinkopmezen, Witstuitbarmzijzen en Taigagaaien hier. Eind mei / begin juni is ook een populaire tijd om Finland te bezoeken. De Witstuitbarmsijs is dan afwezig hier (noordelijker in Noorwegen) en de Bruinkopmees is dan lastig hier (op broedplekken dieper in bos).

Deze vogel zagen we in de haven van Svartnes. Helaas heb ik geen foto van de ondervleugel. Dit lijkt me een mandtii, maar ik hoor graag jullie mening.

Deze vogel zagen we in de haven van Svartnes. Helaas heb ik geen foto van de ondervleugel. Dit lijkt me een mandtii, maar ik hoor graag jullie mening.

Een van de winterse hoogtepunten in het hoge noorden: een 'raft' Stellers Eiders in actie.

is een keer niet vliegend van je af, maar gewoon lekker de weg overvliegend. 

Omdat gisteren gemeld werd dat de Keizerarend bij Bottrop zou zitten, klom ik vanmorgen in een half uurtje de 118 m hoge Halde Haniel (een puinhoop oftwel terril van de steenkolenmijnen) op. De eerste Fitis van het jaar meldde ik aan de lokale vogelaars en ik begon over de smog te turen.

Een half uurtje later kreeg het bericht:

"ich weiß wo"

"nicht Bottrop"

Eén van de lokale vogelaars had de lokatie gekregen met de opdracht deze niet breed te verdelen. Alleen dankzij die Fitis had hij aan mij gedacht!

In tien minuten stond ik onder aan de berg en na een autorit/hoestbui van een half uur kon ik (als tweede van zeven waarnemers) aanschuiven. Daarna zat hij nog drie uur in het gebied: één keer kwam hij leuk langs.

Jammer dat hij de grens niet echt over wilde steken...

Er zijn niet zoveel vogels waarvoor je speciaal naar Azerbeidzjan moet gaan (gelukkig maar zou ik zeggen...), maar als kleine trappen je ding is dan is het wel een aanrader. Ik heb begrepen dat in sommige winters op bepaalde locaties het bij elkaar zien van 10.000-en kleine trappen geen uitzondering is. Zo extreem maakten wij het lang niet mee, maar een totaal van ongeveer 3000 langs vliegende kleine trappen terwijl we tevergeefs op Omid wachtten, was ook niet verkeerd. Het geluid van de vleugels en de oplichtende witte buikjes vond ik het meest opvallend aan de overvliegende trappen. Het is absoluut een bijzonder schouwspel. Voor wie wat meer beeldvullende trap wil is er nog dit linkje.

Naar ik heb begrepen is dit ssp caspia dus niet pyrrhuloides, maar die was niet beschikbaar om te kiezen in de database. Erg gaaf om deze ondersoort van rietgors te zien!. Als je hem zo ziet dan lijkt een split niet ver weg meer. De vogel oogt extreem bleek, de snavel is dik en gekromd en de kopvorm is anders en meer puntig in vergelijking tot onze rietgors. De vrouwtjes verschillen eveneens duidelijk met dezelfde kromme snavel, ook puntigere kop en opvallend donkergrijs in de nek. Maar er telt natuurlijk meer dan alleen zicht. De roepjes leken niet anders. Zang heb ik niet kunnen beoordelen. Het rietgorzencomplex is beslist een interessant onderwerp om eens goed uit te zoeken. Het verschil tussen deze vogel en onze rietgors mag dan wel duidelijk zijn op zicht, maar in Azerbeidzjan zit het allemaal door elkaar. We kwamen zowel de caspia als de normale rietgors tegen en ook weer afwijkende vogels, mogelijk pyrrhuloides. Voor de liefhebber zijn er nog meer foto's te vinden op Observation.

Een echte Azerbeidzjaanse specialiteit deze mees en zowaar nog een DB primeur! Ook bij Ebird is niet veel fotomateriaal te vinden. Toch wel bijzonder voor een broedvogel in de WP, maar het uiterste zuiden van Azerbeidzjan is kennelijk toch veel gevraagd om te bezoeken voor deze specifieke soort. Daar kan ik niemand ongelijk in geven, maar als je er dan toch bent... Het bleek voor ons niet moeilijk te zijn om de vogel te zien. Naar de plek toe gaan kostte nog wat moeite, maar op die plek lieten drie vogels zich langdurig en mooi zien. Meer foto's op Observation.

Dit is de bastaardarend die eerst als savannnearend was gemeld. Ter lering ende vermaak.

Dit is de bastaardarend die eerst als savannnearend was gemeld. Ter lering ende vermaak.

Twitchen in Spanje is toch wel anders dan in Nederland. Bij aankomst, een uur na de ontdekking, was er geen enkele vogelaar aanwezig en dus kon ik in alle rust genieten van dit beest. Op deze foto is mooi het verschil te zien met onze ‘eigen’ kokmeeuw.

Een foto van de bovendelen van dezelfde vogel als eerder gepost (foto van Marc Bozon waarvoor dank!). De lichte panelen op de voorvleugel, lichte wig op de rug en een heel donkere kop icm lichte onderdelen deed ons denken aan  jonge Savannearend (zie ook de afbeeldingen van Savannearend in de ANWB gids). Maar misschien kan dit ook allemaal wel voor fulvescens Bastaardarend? 

Deze vogel vonden we op de dump bij Muscat (plek van de Aasgieren). Ca 7e voor Oman. 

Eén van maar liefst 18 vogels in de bekende Wadi Mudday tijdens de Omantour van februari