Zodra iemand wat nauwkeuriger naar aalscholvers kijkt, blijken er altijd veel meer Grote tussen te zitten dan werd verwacht. Dat overkwam Dirk Moerbeek op 7 april 2000 in IJmuiden (hij fotografeerde er zomaar drie toen de soort nog als dwaalgast te boek stond) en later Eef Kieft (die bij het testen van zijn nieuwe camera per ongeluk een aantal Grote bleek te hebben gefotografeerd). Als je alleen op giga-grote beesten met extreme gpa's let, dan hou je het taxon 'kunstmatig' zeldzaam. Het zou mij op basis van een paar steekproeven in de afgelopen jaren echter niet verbazen als meer dan 5% van alle aalscholvers 's winters langs de Noordzeekust op basis van gpa Grote blijken te zijn.

"Als je alleen op giga-grote beesten met extreme gpa's let, dan hou je het taxon 'kunstmatig' zeldzaam."

Wél als je alleen naar de getelde aantallen in beschouwing neemt. Maar als je weet wat de populatieverdeling van GPAs is, en je meet van alle (duidelijke) individuen in IJmuiden (of elders in NL) de GPA, dan kan je vrij simpel een schatting maken welk deel je hebt gemist.

Op grond van de individuen die ik heb geregistreerd bij de IJmuidense sluizen (met GPA van meestal <50 graden) en waarbij ik ook het aantal overige aalscholvers heb geteld, kom ik op een percentage van 2.5%. Extrapolatie zou inderdaad wel eens in de buurt van jouw 5% kunnen komen.

Zou het niet interessant zijn om te registreren welk deel van de exemplaren een dpa groter dan 72 heeft (en dus buiten de overlap met Grote valt)? Immers, ook het exemplaar links op de foto kan met een gpa van 66 nog een Grote zijn...

dpa, gpa, dba, tja

Daar had ik nog niet aan gedacht. Bedoel je dat je dan met dezelfde methodiek als ik hierboven beschreef een schatting maak van sinensis? Voordeel is dat je een veel grotere sample size. Nadeel is dat het véél meer werk vergt dan het opzoeken van de meest duidelijke carbos...