Onze grootste arendachtige van de vakantie. In totaal hebben we 7 exemplaren gezien tijdens onze rit door het Kruger.

Deze vogel zat net naast het hek van Letaba Restcamp, in een boom. Toen de vogel na 5 minuten het bekijks zat was, vertrok hij.

Is een Campina Thrush ,turdus arthuri,

recent afgesplitst van de Black billed Thrush door IOC.

In Suriname te vinden in de savannes achter het vliegveld.Vlak bij de plek waar ook de Burrowing Owl zit.

De foto is niet superzwaar laat hem toch zien omdat het en niet algemene soort is en verder in Suriname voor zover ik weet niet vaak gezien wordt.

Bijvangst bij de plains wanderers

Dit was in 2011. Het was met Phil Maher vrij simpel een paartje te vinden. Schokkend dat het zo hard is gegaan.

Eén van de voornaamste bevindingen van ons onderzoek aan de bedreigde Helmeted Woodpecker is dat deze soort de uitzonderlijke gewoonte heeft (onder spechten) te overnachten in door houtrot gevormde boomholtes in oude bomen, in plaats van in uitgehakte holen. Na de broedcyclus (altijd in een nest in een uitgehakt hol, dan wel) neemt elke ouder een jong onder zijn hoede en overnachten de twee gedurende een maand of twee gezamenlijk in het slaaphol van de ouder. Die holen moeten dus plaats bieden aan twee spechten. Een artikel over dit gebruik van door houtrot gevormde boomholtes en de implicaties voor het beheer van deze specht: Lammertink M, Fernández JM, Cockle KL (2019) Helmeted Woodpeckers roost in decay-formed cavities in large living trees: a clue to an old-growth forest association. The Condor: Ornithological Applications 121: 1–10. PDF beschikbaar op http://www.pinoparana.org/publicaciones

De foto is gemaakt met een op 12 m hoogte hangende, gecamoufleerde camera met groothoek bediend via Bluetooth vanuit een schuiltentje op de grond. Te zien is de aankomst van  een vrouwtje met juveniel (met kortere kuif) bij hun slaaphol. De locatie van de foto is in Reserva Natural Cultural Papel Misionero dat 9,000 ha oerbos (zonder geschiedenis van houtwinning) heeft, het grootste overblijfende stuk in het Atlantic Forest.

Persoonlijk één van de hoogtepunten van onze reis nadat we de soort ooit gemist hadden in Namibië. De lastigste van de drie soorten longclaws die je in Zuid-Afrika kan zien. Een soort van overstromingsvlaktes. Waargenomen tussen de honderden zwarte ibissen, vorkstaartplevieren, steltjes, pelikanen, witwangsternen etc..

Deze Kittlitz’s Plover is een soort die i.t.t. de Tree-banded Plover van gisteren zijn verspreiding naar het noorden niet lijkt door te zetten. Ooit waren er gevallen van deze Afrikaanse soort in o.a Israël (30+ maar voor het laatst maart 2009 dacht ik) Cyprus (5) en daarvoor in zuidelijk Marokko (Jan-mrt 1990) bij het beroemde Merzouga. Ook staat er geval (nog?) op de Noordse lijst uit Mei 1913. Daarna werd het stil ten noorden van de Sahara, behalve in Egypte waar de soort broedt in Wadi El Natrun (vrij noordelijk in dat land). Wij zagen er op deze plek 30 samen met een club Kaspische Plevieren en een Krokodilwachter. 

Leuke nachtzwaluw met een zeer beperkt (gekend) verspreidingsgebied in Zuidelijk Afrika. 

Een redelijk algemene soort in Afrika onder de Sahara. Geïnspireerd door het eerste geval in Israel op 12-04-20 te Maayan Tzvi (noord-Israel) dit plaatje. Het Israëlische geval is het eerste buiten Afrika van deze soort welke al in zuid Egypte voorkwam. Het Israëlische geval zal best moeilijk twitchbaar zijn nu er daar een strenge lockdown is vanwege het coronavirus.

Dit beeld omvat toch een beetje het gevoel dat ik op héél veel plekken had in Zuid-Afrika. No trespassing! Zelfs de vogels hebben er last van.

Deze secretarisvogel was kort langs de weg aan het foerageren toen we om de bocht kwamen en dacht rustig weg te wandelen maar een omheining belemmerde dat..

Altijd fantastisch om deze soort tegen te komen en een locatie waar ik hem niet had verwacht?

Tijdens mijn zoektocht naar kodkod (een bijna endemische kattensoort van Chili) liepen we deze vogel tegen het lijf. Een soort die bijna enkel en alleen in Chili wordt gezien dus best wel een leuke soort. De kodkod niet met 100% zekerheid gezien dus een reden om nog eens terug te gaan.

Ik vond deze soort nog niet in deze gallery. Geen geweldige foto, maar een onmiskenbaar silhouet.

Met de laatste reis naar Chili erbij heb ik nu ongeveer 8 maanden van mijn leven vertoefd in Zuid-Amerika. Ik wou dat het meer was maar kom, je hoort me niet klagen. Met stip is dit mijn lievelingscontinent. Het zien van die antbirds van Dušan doet me mijmeren naar Junglaven die ik destijds heb bereisd met Hans Matheve ( https://users.ugent.be/~hmatheve/hm/VENEZUELA09.html ). Een tegenwoordig onbereikbare plek in Venezuela denk ik. De Chili-reis van nu was mijn eerste reis in Zuid-Amerika met een deftige camera. Het was dan ook spannend enorm om mijn eerste hummer te platen, mijn eerste albatrossen, mijn eerste condors, etc. Het smaakt in elk geval naar veel meer! Hier alvast een leuke maar helaas sterk bedreigde soort.

Amazon Thamnophilidae series. Vrouwtje.

Amazon Thamnophilidae series. Man ssp minor; kleiner, minder kuif, kortere staart, wit iris ipv rood.

Amazon Thamnophilidae series. Lokaal dingetje.

Amazon Thamnophilidae series. White sand forest specialiteit, vrouwtje.

Amazon Thamnophilidae series. Male.

Alvast een verlanglijstje voor dit najaar ;) Tijdens de 2-weekse wintertrip door oostelijk China zagen we 11 soorten gorzen.

De Duitser Peter Pallas werkte een aantal jaren in Nederland. Zoals meerdere beroemde biologen aangetrokken door de rijke collecties in de musea hier. Hierna werd hij professor in Rusland en leidde hij eind 18e eeuw expedities naar Siberië en Kirgizië. Jaren na zijn dood is de Pallas' Rietgors beschreven en naar hem vernoemd. De Pallas's Gull, Sandgrouse, Cormorant, Fish Eagle, Boszanger, Grasshopper Warbler en Rosefinch heeft hij wel zelf beschreven. Net als drie gorzen in deze collage: Chestnut-eared, Masker en Geelbrauw, als ook de Dwerg-, Bos-, Wilgen- en Rosse Gors. De genus naam emberiza komt van het Oud Duitse embritz (gors), maar ik weet niet of Pallas hier iets mee van doen heeft.

Mijn derde steltloper doelsoort was deze. Een grijze muis maar de roze pootjes en oogjes maken hem toch bijzonder!

Deze foto haalde de DB in 2007 niet, maar is ook niet onaardig. De gids had de soort nog nooit zo tam gezien. Mogelijk had ie honger na recente extreme sneeuwval?  

Ondanks mijn door algehele malaise sterk verminderde zin om vogels te kijken ("hoe ver is dat?" "10 minuten" "laat maar zitten dan...") bleek hij gelukkig bij de (zelfs voor mijn notoir niet-in-trippers-geïnteresseerde reisgenoten must-see) Diademed Sandpiper-Plovers óók te zitten. Kwam niet zo dichtbij als de plevieren, maar toch nog enigszins scherp.

Hoef ik daar tenminste bij mijn ooit te maken West-Peruvian "lowlights" clean-up niet meer naar te zoeken.

In totaal 4 vogels nabij het dorp. ook mooi zingend. Ik begreep van Eduard Sangster dat ze daar al 8 jaar niet meer zitten en zeer sporadisch nog gezien worden. Lastige soort om te zien in zomerkleed daardoor waarbij Prudhoe Bay in Alaska volgens e-bird de beste kansen biedt?? Dit is een scan met de telefoon van een dia.

Deze zie je natuurlijk van ver aankomen dat dit een target was. Een soort waar ik heel lang naar heb uitgekeken. Ik had gehoopt van betere beelden te maken maar omdat het niet op een verantwoorde manier kon op die plek, maar zo gelaten en lekker genoten van het moment. Diezelfde dag zagen we 's avonds de 'hoofdvogel' van de reis, namelijk Andean cat. Een dagje om in te kaderen met andere woorden.

Op een fantastische vogeltrip met vrienden o.l.v. Fred Pansa. Het lijkt alweer eindeloos lang geleden.

Een fraaie prairie soort, die je in zomerkleed wil zien. Korte afstandstrekker, dus weinig vagrancy potential.

Blijft een zeldzame soort, hier zat een net met twee jongen. Verder wel eens een nest gezien in Iron Range (2002), en enkele vogels rond Darwin (in 1998, 2016). 

In Chili heb je een paar van die steltlopers die enorm tot de verbeelding spreken. 3 ervan stonden enorm hoog op mijn persoonlijke targetlijst waaronder deze misschien wel op nummer 1. Ik kon ze maar niet vinden, ondanks verwoede pogingen. Waarschijnlijk omdat het seizoen niet optimaal is. Tijdens het observeren van 6 puma's (we zagen er 15 in 2 dagen) hoorde ik plots een fluitend 'trekroepje'. Ik floot het prompt na en enkele ogenblikken later viel een groepje van 10 pats uit de lucht vlak naast me neer. Een kickmomentje!

De steltjes van Churchill. Erg leuk birden daar. Juni is misschien iets beter voor vogels, maar juli is misschien wel leuker vanwege de ijsbeer en beluga als bonus.

Een van de meer lastige gorzen van de Holarctic is deze soort. We zagen er 4 op deze https://nas.sterren.frl/Apache/doc/doc00039.pdf trip. Ooit miste ik een doortrekker in Hong Kong ( Mai Po) in het voorjaar van 89. Gave gors en kwetsbaar.

Bij het zien van de foto's van Theo dacht ik met weemoed terug aan mijn trip van augustus. Bij de western parotia de keuze gemaakt om te filmen in plaats van te fotograferen, dus geen enkele foto van die soort. Spijt? Misschien. Anderzijds ook wel tevreden met het bewegende beeld (filmpje hier: https://vimeo.com/358285436 ). Van de king heb ik geen filmpjes maar wel dit 'record-shot' waar ik uiteindelijk wel tevreden mee ben. Jammer dat het staartje er net niet op staat want dat is natuurlijk kers op de taart met die soort. Er zou trouwens een hut zijn voor de soort op één van de eilandjes ten zuiden van Papoea. Daar word je dan met een katrol de canopy in getrokken om op ooghoogte van de lek te zitten. Toch één van mijn grote dromen om ooit nog eens te doen!

Uiteindelijk hebben we in de Arfak Mountains bijna alle BoP's gezien, maar veelal waren dit vrouwtjes of mannetjes die we maar kort zagen. We hebben ruim 15 uur in 7 verschillende hides gezeten en geen enkele display mogen waarnemen. Gelukkig hadden we op Waigeo meer geluk. Dit geeft maar aan dat Arfak niet zo makkelijk is als sommigen beweren. En een active BoP betekent dat hij wel in de buurt is, maar niet dat hij per se ook een showtje komt geven.
Bij een hide van een Superb BoP hadden we deze pandamus vrucht op laten hangen. Succes gegarandeerd volgens de 'eigenaar' van de hide. We kregen alleen een vrouwtje Western Parotia op het fruit.

Behalve alle endemen en bijna-endemen die vogelaars proberen te zien tijdens een trip naar het zuiden van Ecuador zijn er 2 soorten die ook hoog op hun lijstje staan, namelijk Black & White Tanager en Grey-capped Cuckoo. De meeste kans op deze migrerende soorten is grofweg tussen half februari en half april. We zagen een mannetje Black & White Tanager in Jorupe en in de vroege ochtend van 14 februari maar liefst 5 verschillende Grey-capped Cuckoos bij Cerro Blanco, vlakbij Guayaquil. Matige opname doordat ik in onder regenachtige omstandigheden in een donker bos met hoge iso waarden een plaatje probeerde te maken maar toch tevreden met het resultaat.

Geïnspireerd door het plaatje van Eduard moest ik terug denken aan een digiscoopje wat ik van deze soort maakt. Toen ik de foto maakte dacht ik dat deze gewoon onscherp was maar thuis bleek dat het twee synchroon vliegende mannen waren, Deze plek was toen DE plek voor deze soort (misschien nog wel??). Voor mij was het geen lifer omdat ik ze in Mei 94 (30 ex. op de rivier de Imam in Ussuriland, Rusland) zag. Toch een redelijk bedreigde zaagbek.

Wat is ie lastig, camo en snel!

Het oosten van China in de winter staat (zonder Corona) garant voor vele gave soorten. Naast deze groep van in totaal 15 vogels zagen we Baer's Pochard, 11 soorten gorzen, Siberian+Red-crowned+White-naped+Hooded Crane, Crested Ibis, Reeve's+Elliot's+Silver+Common Fazant, Cabott's Tragopan, Relict Gull, Saunder's Gull, Black-faced Spoonbill, Oriental Stork, Pied Falconet, Swan Goose, Mandarijneend, duizenden Bronskopeenden, Reed Parrotbill, Long-billed Plover, Bruine+Naumanns Lijster.

Ook een duit in het zakje. Afgelopen augustus een bezoek gebracht aan Sichuan, weer eens wat anders dan een tropen-tripje. Augustus is alleen niet de beste tijd van het jaar, met veel jonge beesten, zoals deze Firethroat. Het was dan ook zeker geen clean-sweep, maar een Rode Panda maakte veel goed. Een verslag staat op cloudbirders.

Voor mij m'n favoriete pleviertje tijdens mijn vakantie in Zuid Afrika. Met een lijst van 277 vogelsoorten (kan nog iets groeien) en 37 zoogdiersoorten, een reis om nooit te vergeten!

Niet alleen bij de Sunda Coucal was het een rotzooi. Zelfs in het forest van de Arfak Mountains is het een bende. Langs alle wegen, paden en paadjes ligt een enorme hoeveelheid plastic troep. Deze foto van de bower van de Vogelkop Bowerbird zegt alles. De favoriete versiering om vrouwtjes te lokken zijn de blauwe doppen van waterflessen. Ook blauw gekleurde blikjes en flessen worden door de vogel naar zijn bower gesleept. Treurig!

De vogel liet zich overigens heel goed zien en horen.

Deze krijgt veel meer aandacht dan die Diving Petrels terwijl die toch een stuk leuker zijn...

Nog maar een fotootje in het kader van 'plaatjes kijken in corona tijd'.

In tegenstelling tot de algemene Hooded Butcherbird is dit een hele lastige. We hadden het geluk dat er in de buurt van onze hut een nest was.

Mooi te zien vanuit onze beach hut op Waigeo. In tegenstelling tot de Arfak en Malagufuk is het op Waigeo heel relaxed vogelen.

De subspecies rufipennis is zeldzaam en komt lokaal voor in de Cordillera del Condor in het zuiden van  Ecuador.

Het kbk-tje van de trip. Vermoedelijk deze ondersoort.

Angel Paz en Maria. Zij zouden het kijken naar (ant)pitta's revolutionair veranderen. Eind 2005 was ik bij stom toeval de eerste independent vogelaar die Angel Paz' plek 'ontdekte', dat net een paar weken 'open' was. Z'n broer zag mijn kijker en vroeg ik antpittas wilde zien. Vol ongeloof volgde ik hem over een slingerpaadje de bergen door.  Maria overleed in 2011 meen ik.

Malagufuk is een mooie plek. Je moet vanaf de weg eerst 4 km door het bos lopen, maar dat was door de overvloedige regen een ramp. 4 km lang tot je enkels in de zuigende modder. En dan ook nog een paar keer de rivier oversteken, waarvoor je normaal je schoenen kunt aanhouden. Er stond nu ruim een halve meter water. Ik heb een paar keer op het punt gestaan om het op te geven, maar uiteindelijk toch doorgezet. Een 'night safari' leverde maar een vogel op, maar wel gelijk een hele leuke.

Omdat we in Jakarta een tussenstop van 15 uur hadden op weg naar West Papua hebben Teus en ik in de stink mangrove van Jakarta nog een aantal soorten opgerold. Het is eigenlijk de enige plek waar je met een beetje geluk deze Coucal kunt doen. Maar wat een ongelofelijke klerezooi is het daar.