WP-soorten

Another photo of the same bird as the previous one. 

A female of the subspecies homochroa. 

De Kaapverdische Gierzwaluw is redelijk talrijk in het juiste habitat. Een kleinere uitvoering van de Madeiragierzwaluw.

Op de Kaapverdische Eilanden broeden 4 endemische landvogels (mus, rietzanger, leeuwerik en gierzwaluw), 4 endemische zeevogels (stovje, donsstormvogel, pijlstormvogel en kleine pijl) en 7 CSNA-splits (purperreiger, buizerd, 2x torenvalk, kerkuil, slechtvalk en rode wouw). De laatste twee taxa zijn niet meer te doen. 

Daarnaast zijn er leuke zeevogels te zien (Bont Stovje, Roodvoetgent, Roodsnavelkeerkringvogel, Bulwers Stormvogel). Interessante landvogels zijn Grijskopijsvogel en Westelijke Rifreiger. En er zijn altijd wel dwaalgasten te zien. Wij zagen enkele Yellow-billed Herons op Santiago, de 2e Alpengierzwaluw voor het archipel op Santiago en een Sporenkievit op Sal.

De Vergeten Torenvalk (Neglected Kestrel) komt voor op de noordelijke Kaapverdische eilanden en is een 'CSNA split'. In mijn optiek zou deze endeem echt een breder erkende split moeten zijn. Er is geen verschil tussen vrouw/man kleed, de vleugels zijn korter en (hierdoor) doet de vogel meer aan een Smelleken denken in vlucht, dan aan een Torenvalk.

Birds of the World geeft aan: races 'neglectus' and 'alexandri' raised to species level under the phylogenetic species concept by some authors, but levels of differentiation not particularly strong. 'Alexandri' forms step towards more extremely adapted 'neglectus'. Uiteraard wordt hierbij verwezen naar Hazevoet, C. J. (1995), The Birds of the Cape Verde Islands: An Annotated Check-list.

A beached bird. Its arrival was linked to the massive deposits of Sargassum algae produced on our coasts during the last months. The species regularly breeds in the Canary Archipelago, but there are also migrant individuals during migration periods, like this, which normally are difficult to see. 

A beached bird on the coast. It appeared linked to the massive arrival of Sargassum algae to many coastal localities of the Canary Islands. 

De Roodpootgent wordt steeds 'talrijker' in de Kaapverdische wateren. We zagen tijdens de pelagic vanaf het zuidelijke Fogo vier exemplaren. Aanwezigheid in het zuiden is nieuw, want voorheen waren ze vooral bekend van Razo en omgeving. Ze zijn daar voor langere tijd aanwezig, vermoedelijk om te ruien. In 2021 was het eerste (succesvolle) broedgeval. Dit was in een van de broedkolonies van Bruine Genten, welke beschermd gebied zijn. Dit wordt ook gehandhaafd, met op sommige plekken 24/7 aanwezigheid van natuuronderzoekers. Goed te zien dat er is geleerd van het verdwijnen van de Amerikaanse Fregatvogel, wiens nesten effectief zijn leeggeroofd door de lokale bevolking. Meer informatie over de bescherming op de Kaapverdische eilanden vind je hier. Sommige onderdelen worden ook gesponsord door bedrijven, bijvoorbeeld Rolex.

De pelagic vanaf Fogo was erg gaaf, met 40 Bonte Stormvogeltjes, 10 Kaapverdische Stormvogeltjes, 20 Gon-gons, 15 Kaapverdische Kleine Pijlstormvogels, 4 Roodvoetgenten, tientallen Roodsnavelkeerkringvogels, honderden Kaapverdische Pijlstormvogels en Bruine Genten en een handvol Bulwer's Stormvogel.

Er is kans op Black-capped Petrel, die de laatste jaren regelmatig wordt gezien in de regio. Deze soort associeert zich met de Gon-gon, dus ik speculeer dat de wintermaanden (nov-apr) beter zijn voor deze soort hier. Recent is een Trinidade Petrel gezien in de Kaapverdische wateren. Afgelopen winter was de eerste  succesvolle broedpoging van de White-tailed Tropicbird op Kaapverdië. We hebben de plek (Ilhéu de Cima) bezocht met de boot, maar helaas waren de jongen begin april al uitgevlogen en zijn ze niet blijven hangen. Vorige deden ze al een broedpoging op het eiland.

Dit was de eerste tocht van Cape Verde Pelagics. Ze hebben nog geen website, maar zullen opereren vanaf Fogo: vermoedelijk de beste plek voor zeevogels op Kaapverdië. Eind maart tot begin mei is de beste tijd om alle (reguliere) zeevogelsoorten te zien. 

Man (links) en vrouw Levaillants Specht. Een Noord-Afrikaanse endeem, die in Algerije en Tunesië talrijker is dan in Marokko. Na enige moeite zagen we in het dorp (niet zijnde het skidorp met dezelfde naam) Oukaimeden vijf exemplaren. Regelmatig horen 'drummen', wat deze soort veel vaker doet dan zijn Europese tegenhangers.

Deze Turkse Prinia, Prinia lepida akyildizi, is de westelijke ondersoort van de Oostelijke gestreepte Prinia die we 50 km oostelijk van Antalya hebben gevangen. Het boek van Nils van Duivendijk is hierbij gebruikt.

Foto van Godfried Schreur. Deze mogelijke/ waarschijnlijke Geelsnavelreiger/ Yellow-billed Egret Ardea brachyrhyncha (split van Intermediate: Yellow-billed in Afrika en Medium Egret in Azië) werd afgelopen zaterdag door Godfried Schreur ontdekt bij het stuwmeer van Alcollarín, Extremadura, Spanje. Lijkt er goed uit te zien en de vogel is vandaag nog aanwezig. Maar mogelijk zijn er nog tricky hybriden? Iemand die hier goed in zit? Zou eerste voor Spanje zijn. 

Meer foto’s hier

In 2002 is de Aasgier op Canarische Eilanden (Lanzarote en Fuerteventura) beschreven als nieuwe ondersoort. Dit taxon is rossiger, heeft een minder gele washuid bij de snavel, is significant groter en zwaarder en verschilt genetisch. Het taxon had maar 30 broedparen. Inmiddels is dit door goede bescherming gegroeid naar 60-80 broedparen en 300 exemplaren.

Nabij Tiscamanita is een vulture feeding station. Toegang is strikt verboden, maar vanaf de openbare weg vliegen ze daar wel prettig laag langs. Ik zag hier minimaal 20 vogels in de diverse kleden.

De Canarische Grielen vertonen nogal wat variatie, waarbij sommige vogels,  donkerder zijn dan anderen.

Diverse keren gezien in Marokko en Westelijke Sahara. Behalve het verenkleed toont de Atlasbuizerd weinig gelijkenis met Arendbuizerd: de jizz (bouw en grootte) doen meer denken aan Buizerd. Leuk weetje: de Atlasbuizerd kent geen donkere vorm.

Nieuw voor de gallery

Spektakel in de Hoge Atlas

Ze kwamen net weer aan in de broedgebieden en we moesten even werken om er 1 te zien tijdens de Marokko reis met BirdingBreaks. 

Dit is één van de zeldzaamste taxa van de WP (20-40 paar; HBW). Matige foto, maar er stond er nog geen op de site.

Na de foto vliegende Sahelzandhoenen van Eduard kan ik natuurlijk niet achterblijven ;-) 

Ten oosten en zuiden van het Atlas gebergte zagen we diverse kuifleeuweriken, maar de meeste bleken Thekla's. Op de foto's is de 'bolle ondersnavel' goed te zien. Bij de bekende plek voor Langsnavelkuifleeuwerik nabij Ouerzazate zijn we niet geweest, maar bij Rissani zagen we enkele overtuigende Langsnavelkuifleeuweriken. Hierbij viel behalve de lengte vaak ook de dikte van de snavel op. De vogels waren meestal redelijk 'vlak' getekend, maar de vogel op de foto rechtsboven is dat duidelijk niet. In de Westelijke Sahara zagen we langs de kust enkele Langsnavelskuifleeuweriken. De vogel bij Nazarane, zie de foto rechtsonder, lijkt echter een 'gewone' Kuifleeuwerik te zijn?

Bij een waterplasje nabij Merzouga kwamen meerdere groepjes Kroonzandhoenders drinken en enkele grote groepen Sahelzandhoenders. Erg gaaf!

In het door droogte geteisterde zuiden van Fuerteventura hadden verschillende Roodborsttapuiten hun toevlucht gezocht tot de besproeide golfbaan van Morro Jable.

Lastige soort om te zien te krijgen hoewel ze behoorlijk algemeen zijn. 

Blijven vaak in de begroeiing

Indien aanvaard de eerste Tibetaan voor Cyprus

indien aanvaard de eerste Tibetaan voor Cyprus 

Ondersoort C.t. degener

Man boven, vrouw onder.

In het door droogte geteisterde zuiden van Fuerteventura hadden verschillende Roodborsttapuiten hun toevlucht gezocht tot de besproeide golfbaan van Morro Jable.

De Roodstuittapuit komt voor van de de Westelijke Sahara tot Jordanië. Het is een lokale soort in haar verspreidingsgebied. In N-Egypte en Marokko zijn ze relatief algemeen, elders schaars tot zeldzaam. Tijdens de 15e daagse trip door Marokko en Westelijke Sahara zagen we de soort alleen nabij Boumalne. Op de vuilnisbelt waren ze talrijk met circa 10 exx. 

Dit fraaie taxon zagen we tweemaal in Marokko, beiden malen nabij Ouerzazate. De doortrekkende alba's waren veel talrijker.

Fotografisch een stuk leuker en qua ervaring eigenlijk ook waren een stuk of 250 ijseenden die rondom de haven van Saaremaa zaten. Regelmatig kwamen de groepen luid roepend langs vliegen. De Stellers Eiders werden normaal gesproken ook bij die haven gemeld, maar die vonden we uiteindelijk allemaal in de luwte terug. De ijseenden trokken zich van de harde wind niets aan. Voor meer foto's en een video zie mijn website.

De populatie Stellers Eider die overwintert voor de kust van Estland is best opmerkelijk aangezien die ongeveer 1500 kilometer verwijderd is van de dichtsbijzijnde populatie helemaal in het noorden van Scandinavië. Zeker 100 exemplaren overwinteren elk jaar voor de kust van het eiland Saaremaa in de Oostzee. Van de losse exemplaren die her en der langs de kust van de Oostzee gezien worden, lijkt de kans mij groot dat ze uit deze groep afkomstig zijn. Wellicht ook de gevallen die in Nederland zijn gezien? Geen al te beste foto, maar ik vond het toch leuk om deze te delen. Voor meer zie mijn website.

Deze uit de Estse bossen vond ik ook nog wel aardig om te delen. In onze midweek zagen we ook auerhoen en korhoen. Hazelhoen was verreweg het meest algemeen. Dat viel vooral op als we 's nachts met de warmtebeeld aan de gang gingen. Het was ook de enige hoen die al aan het baltsen was, kennelijk gaan ze al heel vroeg aan de gang. Ondanks die algemene aanwezigheid was het niet eenvoudig om er eentje bij daglicht te zien en dit was dan ook wel een karakteristiek beeld. Meer Estland dus op mijn website.

's Nachts in Estland was dit de uil die we het vaakst tegen kwamen. We zouden de soort overigens niet beter zien dan op de eerste nacht. Op de eerste nacht zagen we ook onze echte doelsoort: Euraziatische lynx! Voor de fijnproever: ik heb wat schaduwen van takjes verwijderd op zijn kop.

We zijn net terug van een succesvol rondje Marokko plus 3 dagen Westelijke Sahara. Alle specialiteiten zagen we tijdens deze trip, met uitzondering van de Golden Nightjar en de Sudan Golden Sparrow.

De nachtzwaluw is sinds 2015 jaarlijks bij Oued Jenna waargenomen (de coronajaren 2021-2022 niet meetellend). Jaarlijks zijn dus wel 1 of 2 paar aanwezig. Regen in het najaar ervoor is echter belangrijk en die is in 2023 niet/nauwelijks gevallen. Het was erg droog, met weinig insecten. Mensen met plannen raad ik aan om de berichten af te wachten cq. volgend jaar te gaan.

Het is overigens heerlijk birden in de Westelijke Sahara. Afrikaanse Koningsstern, Barberijse Valk en duizenden steltlopers in de baai bij Dakhla. Via de uitstekende asfaltweg naar het binnenland zijn Dunns Leeuweriken te vinden. Oued Jenna, 300km ten oosten van Dakhla, is dé plek voor de specialiteiten Golden Nightjar, Sudan Golden Sparrow en Cricket Warbler. De laatste soort is ook enigszins gevoelig voor droogte, maar gelukkig was die wel aanwezig, doch in kleinere aantallen dan normaal. Ook leuke soorten als Lannervalk, Goudgele Babbelaar, Woestijnmus, Westelijke Orpeusgrasmus, Zwartkruinvinkleeuwerik en Diksnavelleeuwerik zijn hier te vinden. Het spotlighten is ook de moeite waard. We zagen Afrikaanse Wilde Kat, Fennek en Ruppels Vos, terwijl ook Sand Cat en Golden Jackall mogelijk zijn.

Maar liefst 5 exemplaren konden we prachtig zien op deze legendarische plek. Het huidige aantal Afrikaanse Velduilen op deze plek, de stronghold voor dit endemische taxon, wordt geschat op 35-40 vogels. 

Na in 2006 de meest zeldzame van de twee al als wandelaar op Gran Canaria te hebben gezien,18 jaar later tijdens een korte vakantie de andere ook kunnen bijschrijven.

De recent gesplitte Roodborst van Gran Canaria. Om eerlijk te zijn zie ik weinig verschil met onze Roodborst itt de Tenerife Roodborst. De zang is wel degelijk anders en doet meer denken aan de Tenerife Roodborst.

Overigens reageerde deze vogel sterk op het afspelen van de zang van onze eigen Roodborst. De botanische tuin net buiten Las Palmas is een goede plek voor deze soort.

Waar kan je beter heen om aan het nare winterweer te ontsnappen! 

Gran Canaria heb ik destijds (2001-2002) laten liggen in mijn 'quest' om alle endemische vogelsoorten en herkenbare ondersoorten van de Macaronesische Eilanden te filmen. In die tijd waren er niet veel onderscheidende kenmerken over de ondersoorten van de Blauwe Vink bekend, laat staan DNA. En als er dan naast een Blauwe Vink ook nog een gesplitte Roodborst te halen valt..... 

De uitgezette populatie sprak mij niet echt aan en had mijn zinnen gezet op de plek waar de laatste wilde vogels zitten. Alhoewel niet makkelijk, gelukkig een ongeringd mannetje kunnen vinden.