Het is moeilijk om jezelf dingen te ontzeggen. Je hebt een stemmetje in je hoofd dat van alles zegt om goed te praten dat je wel dat vliegtuig pakt, zoals:
dat je het nodig hebt om gelukkig te zijn of te ontspannen
dat dit de enige keer is dat je daar en daar naar toe zal gaan
dat iedereen blijft vliegen zolang het niet verboden wordt, en waarom zou ik dan als enige de boot moeten missen.
Het helpt dan ook nauwelijks als ik een keer niet vlieg.
etc.
Het voelt best eenzaam oid, je hebt dan het gevoel dat je overdrijft of de enige bent die 'zo streng' is voor zichzelf. Ondertussen worden we lekker gemaakt met allemaal reclames over prachtige reizen etc. en ranglijsten en records...
Anderzijds denk ik dat er geen een argument echt valide is om voor de lol dat vliegtuig te pakken. Ook niet dat je geen kinderen hebt (die hoor ik vaker maar ik snap niet wat dat uitmaakt. Je kinderen hebben ook eten etc. nodig en dat kost CO2 en je hebt geen kinderen dus dat spaar je uit oid? Maar dat is zoiets zeggen als, ik heb geen kinderen die rommel op straat gooien, dus mak ik zelf wel rommel op straat gooien?). Het gaat er om wat voor schade we nu aanrichten. Er ontstaat zoveel leed door klimaatverandering.
Ik kan niet garanderen dat ik nooit meer ga vliegen. Ik heb het de afgelopen paar jaar niet meer gedaan, maar het blijft lastig.