Murphy's Law & pensionados

Het is nog zwaar bewolkt als ik op maandagmorgen om een uur of zeven Almere verlaat. De rit naar het noorden verloopt snel en makkelijk. Het is niet zo druk op de weg en het is ongeveer kwart over negen als ik weer op de hei sta. Hier is letterlijk geen wolkje aan de lucht te zien, de hemel is strak blauw en er staan nagenoeg geen wind. Het lange wachten kan beginnen, hopelijk heeft de vogel honger en besluit hij snel het luchtruim te kiezen.

>Ik drink een eerste bak koffie en scoop ondertussen het oostelijke deel van het veen af. Een paar buizerds, een paar meeuwen en dat is het dan wel. Na een uurtje of wat in de felle zon te hebben gestaan besluit ik te verhuizen naar een plek onder een eenzame boom. Hier kan ik in ieder geval in de schaduw staan. Het luchtruim blijf leeg, geen roofvogel laat zich nog zien. Ik bel wat mensen, sms een beetje en ondertussen blijf ik de hei in de gaten houden. Plotseling zie ik laag over de hei een grote roofvogel vliegen. Ik blijf de vogel volgen die laag en strak weg vliegt. Is dit 'm nu? De luchttrillingen doen hun genadeloze werk en ik kan van deze vogel niets maken. Net zo plotseling als de vogel in beeld verscheen is ie ook weer verdwenen.

Een klein uur later scan ik nog steeds met enige regelmaat de lucht en de hei af. En dan ineens... tadaaa... vliegt er samen met een Buizerd een heuse Slangenarend (#280)!! Snel de scoop erop en ik schreeuw het uit van vreugde... 'Slangenarend' roep ik tegen niemand in het bijzonder en dan hoor ik ineens iets achter me. 'Is er hier nog iets leuk te zien?' hoor ik iemand zeggen. Ik schrik me het apezuur en kijk verschrikt om. Twee grijze en behoorlijk verhitte pensionados staren me schaapachtig aan. Ik kijk ze aan en slaak een diepe zucht... Murphy's Law is onverbiddelijk. Hoe kan het ook anders... ik sta uren te wachten, heb nog geen mens gezien of gesproken en op het moment dat ik de Vogel van de Dag zie heb ik dit. Ik mompel wat, pak mijn scoop en probeer de vogel terug te vinden. Die vliegt nog mooi zijn (of haar) rondjes en gaat dan staan bidden. De twee wandelaars achter me laat ik voor wat ze zijn. Echt blij worden ze hier niet van en dat laten ze subtiel merken als ze langs me lopen. Ik kijk ze nog even aan en als blikken konden doden... nou dan wist ik niet hoe het met me was afgelopen daar op die hei. Ik zucht nog een keer en probeer van de vogel te genieten. 'Sorry hoor' denk ik, 'ik heb even iets belangrijkers te doen dan praten over vogeltjes, vlinders en hoe mooi de hei wel niet is... mijn excuses!'

De vogel doet ondertussen zijn ding en vliegt en bidt. Ik slaag erin een filmpje te maken (zal proberen dat op dit blog te zetten) en bel en sms ondertussen wat mensen. Na een waanzinnige steile en snelle duik ploft de vogel de hei in en is uit beeld. Ik piep de vogel en tijdens het inspreken van de lijn zie ik de vogel weer vliegen. Missie geslaagd en ik besluit de warme hei te verlaten. Ik lunch in de schaduw van een paar bomen en laat de auto afkoelen. Daarna, terwijl Alice Russell mijn oren streelt, rij ik met een grote glimlach terug naar het pittoreske Almere.