De bij leven al legendarische Johanna van Dillen-Staal meldde vanochtend om 10:24 een mogelijke Provençaalse Grasmus in de duinen tussen Julianadorp en Den Helder (NH) en dat de vogel naar het noordwesten was weggevlogen. Omdat ik vrij was deze ochtend en Provençaal nog niet voor Noord-Holland had én Sardijnse moest worden uitgesloten, besloot ik er heen te gaan om te gaan zoeken. Om 11:30 uur kwam ik aan op de plek tegelijkertijd met Heleen en Charles Martens. Johanna kwamen we op de plek tegen en met ons vieren begonnen we met zoeken. Om 12:15 kwam er ineens een vogeltje uit het noorden vliegen die in het valleitje naast het fietspad in een struik landde. Johanna riep tegelijkertijd dat ze hem weer zag, maar zei er meteen bij dat de vogel lichter op de onderdelen leek. Ik kreeg de vogel in beeld en meteen sloeg mijn hart zich naar een hogere versnelling: de vogel was grijs... Ik riep meteen "Sardijnse, Sardijnse, het is een Sardijnse Grasmus" en probeerde de vogel te fotograferen. De vogel vloog het struikje uit en ging voor mijn neus in de top van een ander struikje zitten. In drie seconden maakte mijn camera 30 foto's, waarna de vogel recht op ons af vloog richting het oosten het duin over en kwijt. Snel iedereen in alle mogelijke app-groepjes van het nieuws voorzien, even languit op het fietspad gaan liggen om mijn adrenalinepeil omlaag te krijgen en het grote wachten kon beginnen. Pas om 15:20 kreeg ik in mijn kleine (zeer besloten appgroep) van Roland vd Vliet te horen dat de vogel op de nabijgelegen camping was teruggevonden! Dat verklaarde al die rennende mensen richting de camping waar ik een uur tevoren (vóór de slagboom weliswaar) nog had lopen zoeken.