Een lokale soort die alleen voorkomt in het uiterste westen van Oeganda, Rwanda en het uiterste oosten van Congo. Wij zagen een handvol in het Mgahinga Gorilla NP, ook een goede plek voor Golden Monkey. De meest gewilde soort echter is de Shelley's Crimsonwing, een kleine vinkachtige die nog nooit in het wild is gefotografeerd, behalve in de hand bij ringonderzoek. Onze lijfwacht (vanwege overstekende rebellen uit Congo plus olifanten en een eenzame Gorilla is een gewapende gids verplicht) had in 10 jaar tijd, ondanks bijna dagelijkse bezoeken in het begin van de Sabinyo Kloof in hetzelfde park de vogel vijf keer gezien en was erg skeptisch over waarnemingen van vogelaars die hier even de vogel komen doen. Helaas ons ook niet gelukt op deze prachtige plek om deze Crimsonwing te vinden, laat staan te fotograferen.

Ondersoort van de Abyssinian Ground Thrush, ook wel Kivu Ground Thrush genoemd. Zijn broer, de Oberländer Ground Thrush G oberlaenderi zagen we ook, maar helaas geen foto. Beide mooie skulky lijsters die zelden worden gefotografeerd. Gemaakt met een belichting van1/6 sec en 4000 ISO in een donker en kletsnat stuk bos.

Om het apenrotsgedrag van sommige vogelaars met betrekking tot de herkenning van Locustella's in NL én BE beter te willen begrijpen, gingen Arjan Brenkman en ondergetekende naar Oeganda om te zien of we parallellen konden trekken bij Gorilla's en Chimpansees. Ook aan een ander  psychologisch fenomeen, willen zien wat er niet is (een bepaalde gierzwaluw) zouden we aandacht besteden.

Maar de belangrijkste soort voor ons was de Green-breasted Pitta. De eerste dag (22-feb-2020) stonden we in het donker onder een boom waar de vogel de dag er voor was gaan slapen. Om 6:54 begon een vogel te baltsen, maar twee Franse vrouwen kwamen ineens aangelopen, luidruchtig converserend met felle zaklampen en weg was de vogel. Deze vogel wordt nooit zomaar gezien op de grond, tenzij je hem eerst baltsend hebt. De rest van de dag dus kansloos lopen vogelen en ten einde raad maar bij de Chimpansees te rade gegaan. De volgende dag zou het moeten gebeuren. Veel tijd hadden we niet, want om 11 uur zouden we het bos moeten verlaten om op tijd de vlucht naar huis te halen. En weer rond 7 uur begon een vogel te baltsen, maar slechts drie keer hoorden we ver weg het bekend Boe-dump geluid. Daarna zigzaggend het bos doorkruist, onder bezielende leiding van Justus, onze persoonlijke lijfwacht bewapend met een soort Kalasjnikov. Om 10:05 vond hij twee op de grond hippende pitta's en via een uilimitatie riep hij ons. Nog nooit zo snel off trail gegaan, met lange sprongen naar beneden gerend. En toen eindelijk 20 minuten in beeld! De complete apenpopulatie van Kibale heeft dat geweten!

Op deze opname is goed het verschil te zien tussen de 2 soorten uit het Shy Albatross complex. Het zijn 2 volwassen vogels. De voorste vogel Shy Albatross Thalassarche cauta steadi en daarachter Salvin's Albatross Thalassarche salvini

Mooi artikel in de laatste DB over de herkenning van deze split. Sinds 2017 overwintert er een vogel op Guernsey. Kan dus ook zomaar nu opduiken in NL. Vrij algemeen in Noord-Amerika. 

Bleek uiteindelijk niet zo moeilijk te zijn en we hadden er meerdere echter deze liet zich wel erg mooi zien.

Bij Di Linh, op weg naar Dalat bij de befaamde bergpas, liet zich goed bekijken.

Bij Di Linh en de befaamde bergpas, deze liet zich mooi zien, pracht endeem.

Een van de vele endemen van de Filipijnen en gelukkig nog redelijk te doen

Twee keer een paartje tijdens de laatste tour. PICOP is het laagland regenwoud in het oostelijk deel van Mindanao en het deel wat het meest onder druk staat qua ontbossing. Gelukkig nog altijd goed vogelen met heel veel endemen daar, maar t gaat hard...

Twee vogels vanaf het bekende Eagle View Point op Mt Kitanglad op Mindanao, Filipijnen.  Ver weg maar gelukkig nog altijd aanwezig daar en langdurig kunnen zien in de scoop. Met een populatie van 180-500 een ernstig bedreigde soort. Soort van de reis namens de deelnemers

Dit was een speciale rit vanuit Georgetown naar de westoever van de Corantijn (de grens met Suriname), hopend op Arrowhead Piculet.

De dwergspechten zien er daar (zoals wel vaker) nogal variabel uit! Sommige vogels hebben er geen witte stippen op de mantel, maar zo donker als de vogel van Peperpot zijn ze nog niet.

500 meter van het main camp, naast de weg.

Met, naar mijn weten, geen bevestigde waarnemingen in de andere Guyana's kunnen we dit mini-spechtje (kleiner dan een Pimpelmees! ) als de enige Suriname-endeem rekenen. De vogel is algemeen in de kuststreek.

De winter is een goede tijd voor zeldzame oostelijke kwikstaarten in Europa. In nov/dec nog een personata in Zweden. Op de foto een zomerkleedje.

Tijdens de eerste dag bij een van de hides/feeding stations.

Tijdens de trip in cat tien national park met birding breaks

Als je naar Japan gaat, verdiep je je niet in de oosterse ondersoort van de Roek (ik niet ieg). Als je hem ziet, zie je er iets aan, maar wat? Voorheen kandidaat split, maar de consensus lijkt ssp.

In Azie is de variatie groter dan in Europa. In de Himalaya lijken ze op die van ons. In Kazachstan hebben ze een geheel lichte buik. Verder naar het noordoosten (Altai/Baikal) heb je variatie van geheel licht tot helemaal donker. 

De Macquarie Shag is een van de endemische subantarctische eilanden aalscholvers.

Vooral de aalscholversoorten van de Nieuw Zeelandse eilanden groepen zijn bedreigd. Ook deze was niet algemeen ondanks ogenschijnlijk genoeg ruimte. Er zijn minder dan 1000 broedparen. 

Macquarie Island ligt halverwege Australie en Antarctica. 

Adult mannetjes van de Amerikaanse ssp zijn (veel) rossiger op de onderdelen dan de 'onze'. Ook onvolwassen vogels zijn wat rossiger.

De grotere (ca 20%) ondersoort van de Tui op de Chatham islands.

RIP, Grote Canadese Gans voor de NL lijst. De NL vogels worden zonder uitzondering aangenomen tot de ondersoort canadensis te behoren. De zekere dwaalgasten behoren tot de ondersoorten parvipes of interior. Deze ondersoorten trekken ook meer getuige de vogel in de foto, waarschijnlijk parvipes, die zich op de Bahama's bevond en daar in de winter terecht was gekomen.  Op zich een verdedigbare beslissing MAAR we hebben 8 of 9 (mogelijk soms dezelfde terugkerende vogel) gevallen van hutchinsii (Kleine Canadese Gans) dus echte gevallen van parvipes of interior moeten hier gewoon komen. Denk bij voor beeld aan de vogel die in deze DB is afgebeeld (30-01-94) en door veel mensen werd gezien (omdat we toen dachten met een hutchinsii te maken te hebben). Dat wordt "claimscheuren" de komende jaren.....

A self-intrοduced and recent cοlοnist tο New Zealand. First recorded in 1832, but it arrived in numbers frοm 1856, probably due to a big storm. Now pretty common on the islands, including some of the subantarctic islands. 

.

Silvereye

Chatham island, New Zealand

Omdat dit al vrij lang een droomsoort van mij was stond deze Kolibrie misschien wel bovenaan mijn wenslijstje. Dit 'juweel' houdt zich voornamelijk op langs rivieren en kreken van het laaglandregenwoud waar hij in ieder geval in Suriname nog redelijk goed te vinden is.

Fraaie pinguin soort op een redelijk afgelegen plek. Birding Down Under expeditie cruise is een van de weinige opties om hier te komen. 

Australische vogelaars zijn dol op grasswrens. Deze endemen hebben een (zeer) beperkt verspreidingsgebied, zitten vaak op moeilijk bereikbare plekken (bijna altijd in de outback), en zijn enorme skulkers die ook nog moeilijk benaderbaar zijn. Er worden nu 11 soorten onderscheiden met in de toekomst nog een aantal mogelijke splits.

Er werd mij ooit verteld dat Kabelebo één van de beste plekken was om groot wild te zien in Suriname. Daar kun je deze grote jongen gerust ook toe rekenen. Bij een boottochtje zat dit 'beest' op een meter of vijftien boven ons en besloot zelfs een klein stukje te vliegen om aan de overkant nog dichterbij te komen zitten. Een gevalletje van iets nooit hebben durven dromen...

Antswarm follower en in tegenstelling tot de meeste targets in Suriname geen Guianan shield endemic want White-plumed heeft nog een behoorlijk verspreidingsgebied, maar nergens makkelijk en door mij eerder gemist in Ecuador, Venezuela en Peru... Des te zoeter smaakte deze. Uiteindelijk viermaal gezien. Voor mij bird-of-the-trip. 

Deze fraaie soort is bijna niet te missen langs de Sani Road. Een dagtrip met topgids Stuart McLean is zeer aan te raden. Niet duur, top lunch en ontbijt en geweldige soorten (Short-tailed & Mountain Pipit, Gurney's Sugarbird, Drakensberg Siskin, Bush Blackcap, Half-collared Kingfisher, Black Harrier, Wattled Crane, Verreaux's Eagle, Cape Vulture etc.). Stuart is daarnaast echt een baas. De weg is momenteel alleen met 4x4 te doen, dus in je huurauto omhoog rijden is sowieso onmogelijk.

Een andere most wanted 'Guianan shield endemic'. 

Eind november / begin december vorig jaar hebben Rogier Karskens en ik 10 dagen doorgebracht in Suriname. Wat een geweldige bestemming: 400 soorten, met heel veel kwaliteit, op geweldige plekken, uitgestrekt bos, korte reisafstanden en een relaxt land. Qua targetsoorten lukte praktisch alles, en dat was gezien onze beperkte tijd ver boven onze verwachting. 

Een uiterst taaie en niet vaak waargenomen 'most-wanted' is deze Red-and-black Grosbeak die ons de laatste ochtend van ons verblijf bij Zintete/Fredberg gunstig gezind was. Hier het mannetje; het vrouwtje is eveneens fraai maar dan geel met zwart. 

Suriname is duidelijk groeiende in populariteit als vogelbestemming (en terecht!), zeker onder Nederlanders. Voor gids Fred Pansa kwamen wij superlatieven tekort. We hadden beiden nog nooit zo'n extreem goede vogelgids in het buitenland mee gemaakt. En ook nog een hele fijne vent. Dus als je gaat: zorg dat je hem hebt! 

Nog een leuke soort die we goed te zien kregen is deze, ondertussen welbekende, red-breasted paradise kingfisher. Op de vrij nieuwe plek Malagufuk is deze vogel doenbaar om te vinden.

Naast een aantal zeldzame leeuwerikjes kwamen we ook verschillende groepjes (tot soms wel 40 vogels) amoervalken tegen rond Wakkerstroom. 

Erg fijne lifer waarvoor we een flink stuk moesten omrijden. En nogal een gok, want hij was hier voor het laatst ruim drie weken eerder gezien. Van de 8 nieuwe soorten deze trip waren er 3 roofvogels, naast deze fraaie valk ook Taita Falcon en eindelijk Black Harrier. Krakers waren Hottentot Buttonquail en Short-tailed Pipit.

De soort is soms redelijk te benaderen.

Een hele fraaie woodcreeper.

Soort met een leuke naam.

Op onze reis in Australië ook een ochtend gevogeld in Murray-Sunset National Park met gids Helga Kieskamp die diverse goede malleesoorten wist te vinden, zoals deze Mallee Emu-wren. De meest bedreigde van de emu-wrens vanwege zijn beperkte en versnipperde verspreidingsgebied. Hopelijk is dit park gespaard voor de branden.

Deze bedreigde lijster is een behoorlijk algemene overwinteraar boven 2000 m op Mount Victoria, waar het bos nog redelijk intact is.

Beneden 1900 m zie je meer Vale Lijsters en is het bos grotendeels verdwenen. Soorten als Chin Hills Wren-Babbler, Aberrant Bush Warbler, Striped Laughingthrush en Spot-breasted Scimitar Babbler zoeken sowieso de bosrand op, dus voorlopig zijn die nog vrij eenvoudig te vinden.

Helaas niet meer in vol ornaat deze tijd van het jaar.

Ibera Seedeater (Sporophila iberaensis), mannetje. Een redelijk recent beschreven soort.

Ibera Seedeater (Sporophila iberaensis), mannetje. Een redelijk recent beschreven soort.

Endangered.

Bedreigde endemische soort van Nieuw Zeeland. De populatie is tussen 1995 en 2015 met 75% afgenomen. Met name door geintroduceerde zoogdieren zoals honden, verwilderde katten, fretten, ratten maar ook door menselijke verstoring en de laatste jaren een voor de penguins dodelijke bacteriele infectie die van tijd tot tijd de kop opsteekt.

Het was een grote verrassing om deze nogal lokale spreeuw (waarvoor ik gedacht had nog eens in de winter naar Kaziranga te moeten) in een groep Black-collared en Chestnut-tailed Starlings te vinden!

Als een soortnaam met "Burmese" begint, kun je er bijna zeker van zijn dat je zo'n vogel ergens anders onder een andere naam kunt zien (binnenkort komt daar bijvoorbeeld nog de Burmese Prinia bij): alleen de Burmese Shrike is écht iets aparts.

Hier de lokale variatie op het thema "Black-browed Bushtit".

Zes bitterkoude nachten op Mount Victoria bleken nogal overdreven, want de endemen zie je in een dag en na drie dagen waren de lifers zelfs voor mij op. Deze laughingthrush (die ik had gehoopt in Nagaland te zien) vond ik persoonlijk de leukste soort op de berg. Veel fraaier dan in de boeken!

Na orkaan Dorian (waardoor we de Witkeelgors zagen) vroeg ik me af hoe het met deze bedreigde endeem zou gaan maar blijkbaar zijn ze er nog.