Deze bedreigde Colombia endeem is niet of nauwelijks meer te doen bij La Florida, naast de luchthaven v Bogota. Bij Sumapaz hadden we in een ochtend vrij makkelijk 4 zingende vogels.

Beste plek om deze soort te doen in Colombia, en relatief dichtbij Bogota (1,5 uur rijden). Gezien tijdens de BirdingBreaks tour Colombia

Dit is toch wel een most-wanted species voor vogelaars in de neotropics.

Deze min of meer nomadische soort wordt vaak geassocieerd met bloeiende bamboo maar tijdens onze trip in Costa Rica kregen we te horen dat er al enkele weken een groepje (15 - 20 exx.) werd waargenomen op enkele stoppelvelden, samen met groepjes Mourning Doves, op de flanken van de vulkaan Irazu. We besloten om deze kans te grijpen en de soort te twitchen. En met succes. Zeker 10 exx. gezien

Deze soort is iets gemakkelijker te doen dan zijn blauw baard broertje.

Sumipaz ligt op 2 uur rijden vanaf Bogota. Ondanks de mist en de regen vonden we toen 1 exemplaar. Nu 3 van de 4 helmetcrestjes gezien maar die vierde zit er voor mij niet meer in.

Zo aan het einde van het jaar wil ik jullie graag verblijden met wat tropische soorten van een recente reis naar zuid-oost Brazilie (en als dubbel doel enkele soorten posten die nog niet in de DB database zijn ingevoerd).

Hierbij alvast 1 van de mooiste cotingas naar mijn bescheiden mening! Op een paar meter schuin onder dit mannetje, zat het vrouwtje te broeden. Volgens birds-of-the-world gelumpt met Palkachupa Cotinga in Bolivia, maar volgens IOC nog altijd 2 aparte soorten. 

Het is me in een expeditie van vijf dagen gelukt om in een uithoek van de Santa Marta bergen van Colombia 4 Blue-bearded Helmetcrests te zien. Evd zeldzaamste kolibries ter wereld en dat in een prachtig landschap.

Verslag volgt op DB site.

Een droomsoort en mooie bonus tijdens Colombiareis. Met twee geïsoleerde populaties in Colombia die altijd slecht bereikbaar waren. Crescent-faced Antpitta nu op feeder.

(met dank aan L. Steijn) 

Bij feeder in tuin.

Inmiddels dit jaar alweer zeven op de Britse Eilanden (net als vorig jaar), maar voornamelijk aan de westkant.

Deze foto is een digiscoopje uit 2008 op een plek waar ik in 1995 voor het eerst was. Ik zat toen 2½ maand in Georgetown TX, waardoor mijn eerste Amerikaanse zanger de lokaal voorkomende Golden-cheeked Warbler was. Hoeveel mensen kunnen dat zeggen? Niet zo handig was dat ik nog geen rijbewijs had, haha!

Voor een vogel die zo dichtbij overwintert - vanaf Oekraine in het westen tot aan Kazachstan in het oosten - en bijna west-oost trekt wordt deze soort verrassend weinig gezien in de rest van de WP: Noorwegen(4), Zweden (2), Finland (4), Polen (4) en Groot-Brittanie (1). In de winter in Oekraine associeert de soort zich dikwijls met groepen Kneuen en Spreeuwen. De soort broedt vrij algemeen op de steppes van N-Kazachstan en Z-Rusland, waar de Zwarte Leeuwerik overigens nog veel talrijker is.

Gold-ringed Tanager, een van de Bangsia's waarom Colombia's Choco regio zo bekend staat. Erg restricted, maar prettig algemeen als je eenmaal het juiste habitat bereikt. 

De befaamde Berg van de Dood herbergt vele vogels en ook vele goede soorten. Zo zagen we hier (natuurlijk) Resplendent Quetzal, maar ook 'vond'  ik hier mijn eerste Amerikaanse zangertjes, waaronder Louisiana Waterthrush en Black-and-white Warbler. Daarnaast zitten er veel soorten die endemisch zijn voor deze bergketen en dus alleen in Costa Rica en West-Panama voorkomen. Deze recente split van IOC is nu een endeem voor alleen Costa Rica. Het geweld aan kolibries was ongelofelijk, voor mij was het echter sowieso gekkenhuis, want het was mijn 'first time across the Pond'. Eindscore: 252 lifers (4 heard-only). Nu al zin om terug te gaan! Pura Vida! 
Foto: Jeff Bouton

Eén van de highlights van een korte, maar erg gave verkenningstrip naar Costa Rica die ik begin september maakte voor de BirdWatchingBliss 2021. Helaas begaf mijn body het de eerste ochtend al, dus zelf geen foto's kunnen maken, vandaar dit BOC-je. Gezien er nog geen foto's in de gallerij stond, toch even leuk iets van deze bedreigde en range-restricted Cotinga toe te voegen.

Totaal onverwacht zagen we er überhaupt één tijdens een boottochtje op de Sierpe-rivier. Een overvliegend mannetje maakte iedereen gek. Uiteindelijk zagen we er zelfs 7 stuks (waarvan 5 mannetjes) foeragerend in een boom. Los van de Carpodectes zeker een geslaagde boottocht ook, met Fiery-billed Aracari's, Scarlet Macaws, Common Potoo en vooral ook veel zoogdieren: White-faced Capuchin, Crab-eating Raccoon, Brown-throated Three-toed Sloth en Northern Tamandua! Alles toonde zich uitgebreid en het was dus lekker bootje varen.
Foto zelf van Keith Valentine

Na de discussie rondom deze foto van Wim van Zwieten op deze site over een oranjesnavelige sterns op Aruba heb ik er tijdens mijn verblijf op het eiland wat meer op gelet. De variatie bij Cayenne Tern is echt enorm. Het merendeel van de vogels heeft gewoon een overwegend gele snavel maar er zijn ook vogels die in het veld nauwelijks zijn te onderscheiden van Amerikaanse Grote Stern. Een echt oranjesnavelige vogel die best lijkt op Elegant Tern zag ik slechts een keer in de 14 dagen dat ik op het eiland was. Voor de ratio exposed culmen (zie het artikel van Shoch & Howell uit 2013) kom ik voor deze vogel ergens tussen de 2.5 en 2.8 uit (afhankelijk van welke foto ik gebruik). Dit is niet echt een sterke aanwijzing voor Elegant Tern en past ook op de andere soorten. Bovendien heeft de vogel wat zwart aan de snavelbasis. Dit soort random verkleuringen zie je erg veel bij Cayenne Tern. Verder had ook deze vogel gele teennagels al is dat op deze foto niet echt goed zichtbaar. Tenslotte viel het me op dat Cayenne Tern in veel gevallen een soort van donkere (groene) waas over het midden van de snavel heeft lopen. Dat zie je als je goed kijkt ook bij veel op het eerste gezicht volledig geelsnavelige vogels. Bij de vogel in de achtergrond is dit zelfs vrij prominent aanwezig maar ook bij deze oranjesnavelige vogel en de vogel afgebeeld op foto 29 uit het artikel van Shoch & Howell en de vogel die Wim fotografeerde is dat zichtbaar.

De grootste papegaai van de wereld (100 cm). Sinds 1989 is er een beschermingsprogramma en sinds 2014 niet meer ‘endangered’, maar nog steeds ‘declining’. De laatste schatting van de populatie is 6500 vogels, waarvan 5000 in de Pantanal. Ze eten (vooral) noten van twee soorten palmbomen.  Bron: datazone.birdlife.org.

Ik had de indruk dat het in de Pantanal wel goed gaat met de soort: in 2018 zag ik er aanmerkelijk meer dan in 2002. Bij sommige van de circa 11 lodges langs de 150 km lange Transpantaneira zijn ze soms leuk te fotograferen.

Topbestemming trouwens, de Pantanal en de Transpantaneira in het bijzonder, met talloze gave vogelsoorten, waanzinnige fotokansen en zeer goede kansen op Jaguar, Reuzenmiereneter en Reuzenotter. De Anaconda is iets lastiger geworden. Ze warmen zich op op de weg, maar door het wat drukkere verkeer lastiger te vinden inmiddels.

Een van de mooiere lopers van Zuid-Amerika.

Aziatische Groene Bijeneter

Een te verwachte split gisteren bij het IOC. Dit taxon en de hele witbuikige rufifrons groep (vier ondersoorten) zijn afgesplitst van de geelbuikige groep nu Chestnut-capped Warbler (drie taxa) die de meeste uit Costa Rica kennen. Rufous-capped zie je ook in Arizona waar het een jaarlijkse gast is van soms lang verblijvende vogels.

Omdat ik op Observation de eerste was met een foto van de Gola Malimbe, keek ik of er hier al eentje stond, nee dus. Bij dezen.

Drie dagen bergop dwars door primair regenwoud gelopen/geworsteld en gekampeerd om deze zeldzaamheid te kunnen zien. Geweldige tocht, met onderweg ook veel andere gave soorten. De gids had een levende haan mee die in het bos in de pan ging. Verder hadden we alleen wat koekjes, chips en zakjes water in een dorpje kunnen bemachtigen. Afzien dus. Nadat een eerste zoektocht mislukt was, zagen we de dag erna een paartje dat bezig was een nest te maken! Prachtige beestjes! Ik hoop dat het broedsel gelukt is, want er zijn er niet veel meer van.

Het was alle gebruikelijke Afrikaanse chaos, vertraging, goorheid en afzetterij weer meer dan waard! ;)

In het zuidoosten van KZ zie je begin mei groepen van honderden Jufferkranen overtrekken naar de steppes in het noorden, waar het een vrij algemene vogel is. Bij de meeste meren zie je wel paartjes sierlijk zijn.

Nieuwe split en daarmee een nieuwe endeem voor Japan IOC:

Apr 29 Accept split of Ryukyu Flycatcher Ficedula owstoni from Narcissus Flycatcher Ficedula narcissina. Het IOC is lekker op dreef de laatste weken.

Nu met een Ross Meeuw op zee in Scheveningen dacht ik dat het misschien interessant was een foto van het broedgebied op de grens van toendra en taiga, een aantal km van de zee te tonen. Op een van de pollen in het water vonden Jaap Vink en ik een nest met 2 eieren.

De Lutea ondersoort van de Gele Kwikstaart is al een paar keer langs gekomen in dit forum zie o.a. hier. O.a. in Zuid Afrika  maar ook in Koeweit kwam ik dit taxon tegen. Lijkt me een hele uitdaging deze te onderscheiden van Engelse Gele Kwikstaart.

De 'zeledonia' is een monotypisch taxon (de enige in zijn familie). Hij heeft wat weg van een winterkoning. Ze houden van bamboo en foerageren op de grond. Uiteindelijk kon ik 1 keer afdrukken. Helaas staat het teennageltje er niet helemaal op en zat er een takje voor. Maar toch best tevreden met de waarneming en het resultaat.

Verschilt niet zoveel van onze flava, maar heeft wit op de snorstreek (ipv geel) en de oorstreek (ipv grijs). Tevens feldegg en thunbergi gezien tijdens de trip. Helaas niet de fraaie geelkoppige lutea, die zit iets oostelijker (Mongolië).

De bellbird is ook één van die Centraal-Amerika specialiteiten. Sommige seizoenen volledig afwezig en moeilijk te vinden, andere seizoenen makkelijk.

Tijdens twee van vijf trips naar Thailand in de jaren 90 zag ik in de mangrove van Krabi de Masked Finfoot (en ook nog een keer in Taman Negara, Maleisië). De enige manier om de soort te zien was om met Mr Dai (helaas overleden) in zijn boot tijdens laag water door de mangrove te varen. ‘ footfin low taai, footfin low taai,’ zei Mr Dai dan als je hem tijdens hoog water had ingehuurd, terwijl hij in kleermakerszit op de punt van z’n boot zat. Gelukkig lukte het na een paar boottochtje dan uiteindelijk tijdens ‘low tide’. Een paar jaar na de eerste keer zagen Arie Jonker (die deze foto maakte) en ik er ook weer een met Mr Dai.

Inmiddels zijn er geen goede plekken voor de soort bekend en blijken er mogelijk nog maar 300 Masked Finfoots te zijn: https://www.researchgate.net/.../349094908_The_status_and... 

Precies een jaar geleden kwam ik weer thuis van mijn trip naar Colombia. Wat een mooie, lange vogeltrip had moeten worden eindigde helaas in een korte trip die abrupt werd beëindigd door de coronapandemie. Gelukkig heb ik nog wel deze gewilde manakin kunnen meepakken.

Nostalgie... Een verschrikkelijk beeld maar het is er wel één. Helaas geen originele foto meer om er de hedendaagse technologie op los te laten.

We zagen er in totaal 5. Het volledige verslag vinden de liefhebbers hier of op cloudbirders:

https://users.ugent.be/~hmatheve/hm/VENEZUELA09.html

Waarschijnlijk het meest 'gewilde' uiltje van Costa Rica. Niet altijd even makkelijk om te zien, maar als je ze vindt, is het des te meer genieten. Herinnerend aan onze ruigpootuil, misschien net daarom dat we ze zo fijn vinden. Bij onze tweede poging was het raak en voor mij persoonlijk 1 van de 3 most-wanted van de reis (naast de ground-cuckoo en snowcap).

Mijn derde en laatste umbrellabird. Die konden we dus moeilijk missen... Steeds fijne soorten die je nooit in grote aantallen ziet. Je moet er wat geluk mee hebben om ze te treffen. Veel buiten lopen en goed uitkijken is de boodschap.

Stond nog niet in de gallery

Neomorphus soorten behoren tot de moeilijkst waar te nemen vogels ter wereld. Ze foerageren bij army ants en hebben dan geen aandacht voor de ruime omgeving. Een schouwspel waar je als vogelkijker geen genoeg van kan krijgen. Te meer omdat de begeleidende soorten alleen al de moeite zijn! Ocellated antbirds, spotted antbirds, bicolored antbirds, ... Het was mijn derde waarneming van een Neomorphus maar veruit mijn beste (na rufous-winged in Venezuela en auditief banded in Ecuador). En ze dan nog zo kunnen fotograferen maakt het helemaal 'af'.

In het uiterste zuiden is het Arasaki Reservaat beroemd vanwege haar duizenden kraanvogels. De officieel getelde maximum aantallen in de winter dat ik er was: 11.039 Hooded Cranes, 2527 White-naped Cranes, 7 gewone Kraanvogels en 8 Sandhill Cranes. In ongeveer 1 op de 3 jaar wordt ook de Siberische Witte Kraanvogel hier gezien. De Chinese/Japanse Kraanvogel wordt hier niet gezien, daarvoor moet je naar Hokkaido. Geen straf overigens om daar te birden in de winter (Stellers Zeearend...).

In het taigabos bij Churchill zijn leuke warblers, sparrows, lijsters en hoenders te vinden, maar ook de Kleine Kokmeeuw. Wat een fraaie meeuw, zeker in prachtkleed. Het wordt trouwens wel weer eens tijd voor eentje in Nederland.

Bij Churchill is er veel diversiteit qua habitat: rivier, open water, toendra en taiga. Je kan met een huurauto zelf rondrijden op de ca 100km gravel wegen in de omgeving van het stadje. Vroeger was de Ross' Meeuw de star bird (maar die broedt daar al even niet meer). Nu is dat de Rode Grutto, samen met een heel scala aan gave soorten, zoals deze Fluitzwanen (red.). In enkele toendra meren was een paartje aanwezig. 

Een soort die het heel moeilijk had (laagste aantal 3000 vogels nu 50.000+ ) in de US en Canada. In Jan (28-01) 1998 was dit de plek waar deze soort nog voorkwam zonder dat de mens middels projectvogels had geïntervenieerd. Voornamelijk langs de Copper River. Hier twee diascans, ik zag dat de soort nog nooit op deze site langs was gekomen. Deze plek was/is enkel via de lucht te bereiken dus zo gezegd zo gedaan in 98. Vanuit die plaats gaan er doodlopende weggetjes de toendra op waar de zwanen makkelijk zijn en zich jaar rond (met concentratie in de winter van noordelijke Alaska vogels, ik zag er 100 in totaal) mooi laten zien. In Mei 2012 zag ik nog drie paartjes in het Huron N.F in Michigan. Deze vogels waren ongeringd maar hun herkomst ken ik niet.

Als die Scrub Warblers in Oman inderdaad striata zijn (en niet grisea), was het blijkbaar een goed idee die bij de zoektocht naar de Omani Owl toch maar even mee te nemen. Altijd leuk, zo'n scrub warbler.

Tijdens trek over Cape May Raptor Watching Point, gezien de kenmerken kom ik hier op een Taiga Smelleken uit (vrouw/ juv.)

Na aanleiding van de posting van George over genetische verschillen binnen Smellekens, hier een plaatje van een “Taiga Merlin” op Bermuda die Teus en ik daar meerdere maken zagen, jagend op Amerikaanse trekkende zangvogels.

Ik zag dat deze soort inmiddels is/wordt omgedoopt tot Blue-billed Teal? De originele naam (Nederlandse oorsprong) zal bij mij altijd blijven hangen..

Deze Bulbul is endemisch voor Myanmar en is recentelijk afgesplitst van de Streak-eared Bulbul. Te vinden in de buurt van Bagan en langs de Ayeyarwady River.

De grootste soort binnen het Calidris genus en een van de smaakmakers van het spectaculaire Pak Thale. Naast de bizarre aantallen en de hoge diversiteit aan steltlopers lopen er ook een aantal schaarse soortjes zoals Far Eastern Curlew, Long-toed Stint, Asian Dowitcher, Nordmann's Greenshank en uiteraard Spoon-billed Sandpiper. Hopelijk kunnen we op korte termijn weer naar dergelijke fijne vakantie bestemmingen, ik kijk ernaar uit!