Ik heb begrepen dat er een serieus voorstel ligt om de Havik ondersoorten in noord Amerika (2) af te splitsen van de Euraziatische. De mededeling van mijn Mexicaanse vriend René dat hij een paartje wist nabij de Thick-Billed Parrot plek kwam dus als zeer onverwacht (want er zijn maar enkele paren in het noorden van Mexico) en gewenst. Ik had ooit maar een vogel in de US gezien, snel overvliegend. We zagen twee vogels erg mooi gedurende lange tijd soms roepend naar elkaar om ons heen. De weinig gebandeerde onderdelen is een van de verschillen met onze vogels.

Deze bijna-endeem liet zich met wat moeite goed zien. De Chestnut-capped Laughingthrush is op Fraser's Hill is juist erg algemeen en worden "gangsters" genoemd. 

Net terug van een dikke twee weken noord Mexico, met name met de concentratie op een noordoosten. Geweldige trip maar wel was een danige flexibiliteit vereist met dagen lang een as spuwende vulkaan die het vliegverkeer rond de hoofdstad steeds lam legde (dus alle interne vluchtten omboeken en soms snel verslechterende veiligheidssituatie (ook met name nabij Mexico stad) waardoor we back-up plekken voor soorten moesten bezoeken. We (Rene en ik) begonnen op deze plek met name voor de Thick-billed Parrot kolonie (tot 1938, nog voorkomend in Arizona) maar dit is ook DE plek in Mexico voor deze soort, we zagen en hoorde er 6 (en vonden twee boomnesten).

Voor de echte highland-soorten is Cameron Highlands nog beter maar Fraser's Hill is absoluut een bezoek waard dankzij aardig wat vaste plekken voor soorten al dan niet met behulp van een meelworm. Deze is gemiddeld nog kleiner dan een Goudhaantje. 

Misschien wel de mooiste van de familie tot nu toe. kwam na ruim 2,5 uur om ons heen cirkelend goed in beeld. 

Een hoogtepunt van een week Eaglenest was deze schitterende Blyth's Tragopan. Aanvankelijk vloog ie alleen de weg over en was ik nog net snel genoeg voor bewijsplaatjes. Gelukkig kon ik hem terugvinden en ging de vogel nog even scharrelen op een plekje waar ik 'm kon zien. Voor meer Eaglenest zie mijn website!

Op deze plek was het eerder dit jaar zo druk met fotografen voor deze en Large Frogmouth dat de grondeigenaar flink het mes in de bomen heeft gezet volgens mijn gids. De Large reageerde niet maar deze gelukkig nog wel.

Op een speciaal tripje had ik enkele droomsoorten. Dit was er 1 van, de ander was Malayan Banded Pitta. De gids had een prima schuiltentje!

Deze endemische White-eye van het eiland Ranongga, gelegen in de 'New Georgia Islands' groep van de 'Western Province' van de Salomonseilanden was nog niet vertegenwoordigd in de fotogalerij.

Ik wilde al heel lang deze soort zien maar de project vogels in Texas trokken me niet zo. De populatie in Noord-Oost Mexico nabij Gómez Farías (op ongeveer vier uur van de Texas grens) is het beste wat in de buurt komt van de ooit wilde vogels in Texas. Ik was dus erg blij op 23-05 om deze vogel te zien. Wat een gave valk. Hier een kort filmpje. De volgende dag zagen we nog twee vogels daar. Wederom een wens die in vervulling is gegaan. 

In navolging op deze foto van de vreemde 'lichtbuikige donkere Pterodroma' die we zagen tijdens WPO2023, hier een compilatie van dezelfde vogel. Hij kwam in ieder geval lekker dichtbij langs! :-)

Wbt grote, structuur en doen en laten kwam de vogel over als een Grey-faced Petrel (een algemene soort in deze regionen), maar dan met een lichte buik en lichter gezicht dan normaal. Het schijnt dat dit soort vogels vaker worden gezien, bv op pelagic trips vanuit Australie. Intrigerend!

Hoewel de reis niet geheel vlekkeloos is verlopen was de Western-Pacific Odyssey 2023 een fantastisch avontuur met vele hoogtepunten. Een aantal zijn al door mijzelf en Marc Guyt geplaatst in deze fotogalerij en er zullen vast nog wat beeldjes volgen.

Op deze reis zie je de gekste dingen, zoals onbeschreven (onder)soorten en andere rare verschijningen. Zoals bijvoorbeeld deze lichtbuikige donkere Pterodroma in een beeld gevangen met een wonderschone Black-winged Petrel. 

Wie het weet mag het zeggen (we hebben zelf wel een idee :-))!

Endemische 'white-eye' van de Salomonseilanden. Een 'twee-eiland' endeem met twee ondersoorten. Dit is ondersoort tetiparius van het eiland Tetepare. Op het eiland Rendova komt ondersoort paradoxus voor. 

Beide ooit vallend onder Solomon White-eye. 

Gemaakt tijdens de recente Western Pacific Odyssey.

Misschien is dit de beste 'soort' die ik in Senegal heb gezien vanuit world birding perspectief, met de kanttekening dat Capuchin Babbler in aanmerking kwam voor een 3-weg split, maar om (naar mijn mening) vage redenen toch gelumpt is door BOW.

Capuchin Babbler kan een lastige soort zijn om (goed) te zien, dat zullen Ghana reizigers kunnen beamen (ik weet niet hoe dat in Gambia en Uganda zit, iemand?), dus ik was reuzeblij met deze waarneming in de Casamance. Ze zitten op 1 plek in Gambia waar ze ook wel (vlot?) gezien worden, maar verder is deze ssp. beperkt tot de westelijke Casamance, Guinee, Guinee-Bissau, Liberia, Sierra Leone en Ivoorkust. Allemaal landen die weinig bezocht worden, en daarmee wordt de W-Afrika avifauna toch een beetje tekort gedaan. 

Binnenkort volgt een verslag op Cloudbirders van een (zeer) hete trip in maart 2023 naar Senegal en Gambia, waarbij we ongeveer alle uithoeken van Senegal hebben bezocht.

Op zaterdag 22 april,  tijdens de Atlantic Odyssey, de bekende pelagische tocht van Ushuaia naar Kaap Verdië met het schip de Hondius, zag ik een voor mij onbekende stormvogel langszij vliegen. Ik schreef erover in mij blog op de site van Birdingbreaks:

Gisteravond zijn we weggevaren van Ascension eiland en bij het opstaan zijn we al weer uren noordelijker, maar nog steeds ten zuiden van de evenaar. Het regent buiten. Na het ontbijt toch maar naar buiten. Lichte regenbuinen worden afgewisseld door zwaardere. Gedurende de wat lichtere buien blijven we onder een afdakje buiten staan. Ik sta buiten bij dek 5 aan bakboordzijde tegen de ramen van de lounge gedrukt met enkele vogelaars die ook willen fotograferen. Een niveau hoger heb je beter uitzicht, maar sta je net te ver af van het water. 

Om mij heen vertrekt de een na de ander om binnen koffie te drinken. Ik vind de regen nog wel te doen en blijf buiten, ook omdat het zicht op het water perfect is. Boven mij, een dek hoger, blijven ze ook staan. Opeens verschijnt er een stormvogel die van de punt van de boeg langs bakboordzijde langsvliegt. In een flits herken ik een soort Donsstormvogel en roep “Soft-plumaged Petrel” naar boven. Ik maak ondertussen zoveel mogelijk foto’s van de langsvliegende stormvogel. Zij krijgen de stormvogel ook in beeld en ik hoor iets van ‘Cory’s Shearwater’. De stormvogel is de hoek om en ik bekijk mijn foto’s. Wauw, een of andere Zino of Fea’s stormvogel, denk ik bij het zien van de foto’s achterop het schermpje van mijn camera. Ik wacht tot de mannen van boven naar mij toekomen. Hans Verdaat als eerste en vraagt meteen of ik foto’s heb. “Dit is iets superzeldzaams, Paul”, zegt hij. Ik vertel hem dat ik scherpe foto’s heb en laat ze aan hem zien. Hij is meteen gealarmeerd en rent de Lounge in en roept alle vogelaars mee te lopen naar de achterkant van de Hondius. Daar lukt een enkeling nog de stormvogel te zien, maar op de horizon. Degenen die bovenop stonden en Dick G. en Eddy die aan de bakboordreling stonden halfweg het schip en ik dus hebben de stormvogel uiteindelijk redelijk tot heel goed gezien. Ik bied meteen aan de foto’s op de centrale computer in de Lecture Room te zetten. Ik haal ze door Lightroom heen op mijn laptop en even later zitten we met Hans, Miguel D. en Hadoram Shirihai naar de ‘petrel’ te kijken. Aan de hand van het boek Oceanic Birds en de ervaring van Hadoram met de soort komen we tot Barau’s Petrel / Baraus stormvogel, een stormvogel uit de Indische Oceaan die slechts een keer of 5 - 10 eerder in de Atlantische Oceaan is gezien. Maar nog nooit zo noordelijk!

Mja... Liet zich iets beter zien vandaag. Die vorige foto die ik deze week postte, kan in principe wel de vuilbak in!

Sinds dinsdag 2 mei zit er bij Jbel Mousa, nabij Ceuta, een Kapgier. Derde voor Marokko and 5e voor de WP.  Vandaag doet Pierre-Andre een poging de vogel te zien, welke bij een voederstation zit. 

De soort is sinds 2015 Critically Endangered (CR) bij Birdlife, vanwege de sterke daling van de populatie. Met name in West-Afrika, maar ook in Kenya.

NB Bijgaande foto geupload omdat deze soort nog ontbrak in de gallerij.

Een droomsoort voor een larofiel zoals ik, en dan nog op slechts enkele kilometers van m'n huis! Deze Black-tailed Gull werd eergisteren gefotografeerd door een nietsvermoedende lokale vogelaar, die uiteindelijk gisterenmorgen in het veld plots de foto's op z'n telefoon onder mijn neus schoof. Ik wist effe niet waar ik het had. 

Enkele uren later en heel onze lokale community was op dreef om dit ruwweg 10e geval voor Canada terug te vinden. Uiteindelijk duurde het tot in de namiddag, maar hij kwam er weer uit. Genieten! Al was het wel een bijzonder hete dag, te zien aan de foto. 

Net terug van een prachtige vogelreis naar Texas. Eén van de hoogtepunten was dit mannetje Golden-cheeked Warbler, een endemische broedvogel van Centraal Texas. In Lost Maples State Natural Area vonden we zo'n 5 zingende mannetjes. Alleen al deze schitterende soort maakte de reis de moeite waard. Overigens hadden we hier ook een zingend mannetje Blackcapped Vireo. 

Mannetje van de recent (2015) gesplitste Norfolk Robin. Makkelijk te vinden bij de ingang van het nationale park. Toch een zeldzame soort met minder dan 1.000 vogels volgens Birdlife (en neemt in aantallen af).

Voorheen geplaatst in het Diuca-genus als White-winged Diuca Finch, maar bij een vrij recentelijk gepubliceerde herindeling van tanagers bleek het een Idiospar te gaan (KJ Burns et al., 2014). Nu in het genus met twee sierra-finches en Boulder Finch, die z'n eigen interessante taxonomische geschiedenis heeft. 

Schijnbaar één van de hoogst broedende soorten op het westelijk halfrond, deze soort is één van de twee soorten in de wereld waarvan bekend is dat die regelmatig z'n nest op ijs bouwt!

In het zeevogelboek van Howell & Zufelt wordt deze (onder)soort Latham's Storm Petrel genoemd (ze splitsen het Bonte Stormvogeltje in meerdere soorten op).

Vanaf dezelfde boottocht voor de New Zealand Storm Petrels. Een Flesh-footed Shearwater kijkt toe.

Een van de absolute hoogtepunten van de Western Pacific Odyssey was het bezoek aan het eiland Torishima, waar het grootste deel van de wereldpopulatie van de Steller's Albatros broedt. Naast adulte vogels zagen we ook een verscheidenheid aan onvolwassen kleden, de een nog mooier dan de andere. Hier een 'stage 3-4 immature' kleed.

Nadat we ze vanaf een klein bootje fantastisch hadden gezien (check de foto van Marc) zagen we ze ook vanaf de Heritage Adventurer op dag 2 en 3 van de Western Pacific Odyssey (WPO), schitterend in hun element! Een van de 41 soorten 'tubenoses' tijdens de trip (afhankelijk van de taxonomie van bv de Tropical Shearwaters).

Black Petrel achter de boot van Heritage tijdens de Western Pacific Odyssey vorig maand (bootreis van Nieuw-Zeeland naar Japan).

Een van de weinige zeevogelsoorten die (echt) dicht (en herhaaldelijk) bij het nieuwe schip kwam. 

De laatste uit een trio van Warbling/Mountain Finches die ik bij Cochabamba had. Van deze fraaie Boliviaanse endeem werd de conservation status 2 jaar geleden van 'Endangered' naar 'Near Threatened' veranderd. Na zo'n 5 uur zoeken kwamen er twee vogels uit het dichte struikgewas sneaken.

Robin Accentor is een heel algemene soort als je iets hoger in de Himalaya komt. Brown Accentor is beduidend schaarser, maar plaatselijk ook goed te doen. Deze twee gingen naast elkaar op een stenen muur zitten. De foto is overigens wel samengesteld uit twee foto's want anders zou er een niet scherp zijn.  Voor meer zie mijn website.

Het hoogtepunt van het bezoek aan Nieuw-Caledonië tijdens de WPO, de bedreigde Kagu. Verre van schuw!

De Kagu's naaste verwant schijnt de Zonneral te zijn.

How lucky that we managed to see it that day and we were able to take a picture of it when it jumped off the ground and sat on a branch. It was a guest of our city for three weeks.

Blijft voor veel ABA vogelaars toch een beetje een 'verwaarloosde soort'. Zit eigenlijk niet echt in de soortenrijkere en meer dwaalgastgerichte regios waar je binnen de ABA eigenlijk niet snel moet zijn aan de westkust (bv Alaska behalve de zuidoostelijke sliert en Centraal en Zuid California). Wel een echte soort van de donkere douglasbossen en daar staat er bij mij wel genoeg van. 

Nu nog steeds een split van Dusky Grouse (en dus samen ooit Blue Grouse genoemd) maar geen idee op wat voor poten die split eigenlijk staat. Deze vogel was druk aan het baltsen, op de grond weliswaar, terwijl de soort meestal uit bomen roept (iets wat door Dusky dan weer veel minder wordt gedaan, en die soort eerder soort van lekken uitbouwt op de grond). Op videobeelden die ik maakte toont de vogel de gele keelzak ook, die hier wat verscholen zit op de foto. 

Volwassen Short-tailed Albatross op zee voor de broedkolonie op het vulkanisch eiland Torishima in Japan. 

Vrijwel tot uitsterven gebracht door de (dons)veerindustrie (een tijd lang zelfs als geheel uitgestorven beschouwd). Momenteel wordt de populatie op ca 4.200 exx geschat.

Meer informatie over het herstel de geschiedenis, herontdekking en herstel van de populatie is hier te vinden. 

Best wel een gave soort ook die Tibetan Lark. Ik had me verder niet echt in de soort verdiept dus ik was even verrast dat het echt een forse kalanderleeuwerik is, maar dat blijkt het dan ook te zijn: een van de vijf!  Ik kon op internet niet meteen veel plaatjes van vogels in vlucht vinden dus dat leek me een leuke toevoeging. Op de foto's viel mij op dat de vogel op de kleine dekveren en in de nek grijs gekleurd is. Voor de leuke zoogdieren van Tibet zie mijn website!

Vooraf aan de Western Pacific Odyssey (WPO) een pelagic zelf georganiseerd (met behulp van Wrybill Birding tours) vanuit Marsen Dove, op het Noordereiland van Nieuw Zeeland, speciaal voor (goede foto's van) de bedreigde New Zealand Storm Petrel.

Uitgestorven geacht sinds 1850 en herontdekt in 2003. Uiteindelijk bleken ze te broeden op Little Barrier island, op 50 km van de hoofdstad.

We hadden minimaal 10-15 exx. tijdens onze dagtocht, de meeste direct naast de boot. Je ziet ze ook vanaf het expeditie cruiseschip in de eerste dagen van de WPO, maar niet zo...

Sandgrouses blijven altijd een feestje om te zien en Tibetan Sandgrouse was dan ook een vurig gewenste soort. Op de Tibetaanse hoogvlakte rondom het dorpje Hanle bleken er op de juiste momenten heel wat te kunnen zitten. Mijn doelsoort hier was de Pallas' Cat en juist toen we die laat in de middag aan het besluipen waren, stootten we er zo'n vijftig op. De dag erna nam ik uitgebreid de tijd om een wat kleiner groepje te benaderen en dat leverde onder andere deze foto op. Voor veel meer foto's van Tibetaans India zie mijn website. Van de wat leukere soorten zal ik er de komende dagen ook hier nog wel wat meer plaatsen.

Samen verdeeld over een aantal genera (waren dat er voorheen minder?) zijn de verzameling van de Warbling Finches en Mountain Finches wel één van de leukere in de Andes. Deze rusty-browed - een soort die ook enkel te vinden is op de eastern slope van de Andes in Bolivia en Noord-Argentinië -  is daar zeker geen uitzondering op. Credits voor de fotobewerking gaan naar @Thijs Glastra, net als bij de laatste twee posts.

Nog één met zo'n lange staart. Deze parel van de eastern slope van de Andes in Bolivia en Noord-Argentinië liet zich enkele keren aan mij zien in de droge valleien rond Sucre en nabij het groenere Cochabamba, de plaats van de ''primavera eterna'' (eeuwige lente). 

Een algemene maar spectaculaire soort. Een maand later had ik in het Santa Cruz departement in Bolivia veel trekkende vogels in behoorlijke flocks (tot zo'n 80 ex). De nominaat overwintert in noordelijk Zuid-Amerika, maar wordt als dwaalgast met enige regelmaat veel noordelijker vastgesteld, tot in Canada(!)

Dit is als het goed is dan de Hanuman Plover (a.k.a. Strandplevier  ssp. seebohmi), waar George Sangster gister een post over plaatste. Zie vooral het witte voorhoofd van beide vogels naast de Oeverloper. Ons net afgeronde trip report moet weer overhoop met deze split, zucht.. 

I heard that this species has been seen in the area in recent days, I went to take a picture of "Mongolian Finch" and after waiting for more than two hours, finally only one of this species came to drink water and in that short moment I had a chance to take its picture.

Tijdens de min of meer verplichte dagen acclimatiseren in Leh voordat je verder de bergen in kunt, is er de gelegenheid om wat vogels te kijken in de omgeving. Doorgaans ligt de focus daarbij vooral op twee stelten: Ibisbill en Solitary Snipe. Bij ons lukten ze allebei, maar Ibisbill was een stuk lastiger dan Solitary Snipe. Voor die laatste soort maakte de warmtebeeldcamera het flink verschil. Ook de Ibisbill lukte uiteindelijk goed overigens, maar ik zag dat daar al best wat foto's van waren geplaatst. Zie mijn website voor meer foto's en voor sneeuwluipaard.

Mijn hart maakte wel even een sprongetje toen ik na ruim elf uur zoeken verspreid over drie ochtenden eindelijk het roepje van de Critically Endangered Palila hoorde; twee minuten later had ik er vier in de kijker, waaronder dit mannetje. Ze eten alleen de peulen van de Mamane struik en gelukkig heb ik een paartje mooi kunnen zien foerageren. Naast de fraaie en ter plekke algemene Hawaii Amakihi (Chlorodrepanis v. virens) word je hier helemaal gek van de intros: Japanese Bush Warbler, Warbling White-eye, House Finch, Mozambiquesijs, Kalij & gewone Fazant en Erckel's Frankolijn etc etc %$#%#$ ...

Ook deze soort is bedreigd, en wel Endangered, en is het makkelijkst te zien in Hakalau Forest; wij zagen er zes in ongeveer acht uur tijd, waarvan twee foeragerend samen met een gezinnetje Akiapolaau's. Uniek foerageergedrag onder de Hawaiiaanse 'honeycreepers' (vroeger een aparte familie, zitten nu onder de Vinken), door langs de zijdes van alle takken te kijken, waarvan ik gelukkig wat leuke video heb kunnen maken. Ook in Hakalau met gids te doen, de onopvallende maar al even unieke Hawaii Akepa (Loxops coccineus, Endangered) waarvan enkel de ondersnavel opzij gebogen is om knoppen bovenin de bomen open te wippen. Gelukkig hadden we een mannetje op kniehoogte, volgens de gids een 'once every two years'-mazzeltje!

In het dorpje in Rumbak Valley zat een mooie groep van een stuk of 20 Tibetan Partridges aangevuld met wat Chukars. In de ochtend kregen ze vaak een handje voer toegeworpen van de eigenaresse van de homestay en ze waren bepaald niet schuw. Ze sliepen ook met z'n allen op de daken van de huizen. In de vroege ochtend investeerde ik in wat plaatjes van deze prachtige soort. Deze ging precies op het juiste moment roepen waardoor nog een ademwolkje zichtbaar was. Overigens begreep ik van 'stamgasten' in Rumbak dat het zeker niet jaarlijks een garantie is dat deze soort in het dorp zit, maar als ie er zit is hij dus erg makkelijk. Voor nog veel meer plaatjes, maar vooral voor de échte specialiteit van Rumbak ga naar mijn website.

Tijdens een tour naar het de laatste jaren onder vogelaars populaire Vietnam. Mooi om hier terug te zijn! We hadden er vier op drie plekken. Deze bedreigde endeem, herontdekt in 1995, zingt gelukkig niet mooi en heeft ook geen felle kleuren, dus lijkt (nog?) gevrijwaard van wildvang.