Een waarneming met een dubbel gevoel. Afgelopen zaterdagmiddag liep ik op de bewuste plek toen een mus uit de wegberm opvloog, met z’n rug schuin naar me toe op het bewuste hek ging zitten, even opzij keek en er vandoor ging zodra ik hem goed en wel in beeld van m’n verrekijker had. Te kort gezien om er iets van te kunnen maken, maar wel net goed genoeg om te denken: “wat een gele zweem en duidelijke wenkbrauwstreep”. In een split second ging Spaanse zelfs even door m’n hoofd, maar de vogel was gevlogen en de aandacht werd afgeleid door een spannende Brubohaag en de eerste melding van de Arendbuizerd enkele kilometers verderop. De vogel werd vergeten, tot ik zondag schrok bij het lezen van “Spaanse mus, ZH” (zal toch niet?!) en nog harder schrok bij het zien van de pijl. Op exact dezelfde plek was een Spaanse mus ontdekt met hetzelfde gedrag. Dat levert een zeer gefrustreerd gevoel op. Zo’n goede soort wel gezien, maar niet ontdekt. Ik twijfel er zelf eigenlijk niet aan (na het zien van de foto’s, en vandaag met eigen ogen) dat hij er zaterdag dus ook al zat (gele zweem, duidelijke wenkbrauwstreep, gedrag, locatie, afwezigheid van huismussen). Had hij zich zaterdag alleen maar even van voren laten zien… Het had naast Izabeltapuit (de tweede, van het Luzerneveld) een mooie kroon geweest op vijf zaterdagen Maasvlakte in september en oktober, maar de credits zijn uiteraard geheel voor de ontdekkers van zondag en de waarneming van vandaag zie ik als m'n eerste waarneming. De bijzonder fraaie waarneming van vandaag maakte gelukkig wel veel goed;) Eerst vanochtend vroeg al leuk gezien. En vanmiddag na een dagje struinen nog even langsgereden voor wat foto’s toen rond half 3 eindelijk de zon door de laaghangende bewolking kwam. Aardig gelukt tussen alle zandraket en teunisbloemen door.